Seite
De nece ſanctorum inferre. ac nō ſolum cunctis eū facultati bus ſpoliaſſet. verūetiā poſt illū de mor­te ſeptem filioꝝ tam atrocē tamqꝫ inſpe­ratū orbitatis dolorē. vulnere eum peſſi mo a capitis vertice vſqꝫ ad planta pe­dum. ⁊ ītolerādis cruciatibꝰ oneraſſet. neqͣqͣꝫ ei peccati maculā quiuit inflige­re. qꝛ in cūctis īmobilis perſeuerās. nul­lū blaſſemie accōmodauit aſſenſum. Obiectio quēadmodū ipſe de­us dicatur creare mala. Cap̄. v. Ermanus. Frequenter legi­mus in ſcripturis ſanctis deuꝫ creaſſe mala. vel hominibꝰ intu liſſe. vt eſt illud. Qm̄ abſqꝫ me nō eſt de us. ego dn̄s ⁊ nō eſt alter. formās lucem et creās tenebras. faciēs pacē ⁊ creās ma la. Et iterū Si ē malicia ī ciuitate quaꝫ dn̄s n̄ fec̄. Reſpōſio ſuper īterro­gatione ꝓpoſita. Cap̄. vi. Heodorus. Nōnunqͣꝫ ſo­let ſcriptura dīna abuſiue ma­la pro afflictionibꝰ ponere. non quia per naturā ꝓprie mala ſint. ſꝫ ẜm hͦ ꝙ ab his ſentiātur mala quibꝰ vtilit̓ in­ferūtur. Hominibꝰ etenī diſputās diui na cenſura. neceſſe eſt vt humanis ꝟbis et affectionibꝰ eloquatur. Eteniꝫ ſectio vel vſtio ſalutaris quę illis qui vlceruꝫ contagione putrefacti ſunt pie infertur a medico. mala a tolerantibꝰ credit̉. nec iniquo carcer. nec eqͦ calcar. nec emēda tio ſuauis eſt delinquēti. Omnes etiam diſcipline his qͥ erudiūtur amare ſentiū tur ad pn̄s. ſicut apl̓s dicit. Om̄is aūt diſciplina ī pn̄ti nō videt̉ eſſe gaudij ſꝫ merorꝭ. poſtea āt fructū pacatiſſimū his qui per ſe exercitati ſunt reddet iuſticie. Et quē diligit dn̄s corripit. flagellat āt omnē filiū quē recipit. Quis eī eſt filius quē nō corripit pater. Itaqꝫ mala non nūqͣꝫ poni pro afflictionibus ſolent. ẜm illd̓. Et penituit deū ſuper maliciā quā locutꝰ eſt vt faceret eis ⁊ nō fecit. Et ite­rū. Quia tu dn̄e miſericors ⁊ miſerator: patiēs ⁊ multū miſericors ⁊ penitens in malicijs. id eſt ſuper tribulationibus et erūnis quę nobis pro peccatoꝝ noſtro­rū meritis inferre cōpelleris. Quas ſci­ens vtiles eſſe nōnullis. ita alius ꝓphe­ta vtiqꝫ nō inuidens ſaluti eoꝝ ſꝫ cōſu­lens imprecatur. Adde illis mala domi­ne. adde mala glorioſis terrę. Et ip̄e do­minus. Ecce inquit inducam ſuper eos mala. id eſt dolores ac vaſtitates. qͥbus in preſenti ſalubrit̓ caſtigati ad me quē in rebus proſperis contempſerūt. reuer­ti tandem ac feſtinare cogātur. Ideoqꝫ hec principalia eſſe mala nō poſſumus definire. multis enī ad bonū proficiunt et cauſas eternorum pariūt gaudiorum Et idcirco vt ad queſtionem propoſitā recurramus. vniuerſa quę putantur ma la nobis ab inimicis vel a quibuſcunqꝫ alijs irrogari. nō ſūt credenda mala eē ſꝫ media. Non enī talia inuenientur qua­lia putat eſſe ille qui intulit animo furi­bundo. ſꝫ qualia ſenſerit ille qui ſuſtinet Ideoqꝫ cum illata fuerit mors viro ſan­cto non ei malum illatum eſſe credendū eſt. ſed medium quiddā. Qd̓ cū pecca­tori maluꝫ ſit. iuſto requies ⁊ abſolutio ſit maloꝝ. Mors enī viro iuſto reqͥes cuiꝰ vita abſcōdita ē Et iō nec vir iuſtꝰ ex hac aliqd̓ ꝑpetit̉ detrimētū qͥ nihil ꝑ­tulit noui. ſꝫ id qd̓ ei acceſſurū fuerat ne­ceſſitate nature. inimici neqͥtia non ſine p̄mio vitę ꝑēnis excepit. ac debitū mor tis hūane qd̓ inexcuſabili lege reddēdū eſt. cū fructu vberrimo paſſionis. ac ma gne remuneratiōis mercede perſoluit. Interrogatio an reus ſit qui iu ſto intulit morte cū iuſtus habe at de morte mercede. Cap. vij. Ermanus. Ergo ſi ītereptꝰ iuſtꝰ nō ſolū nihil mali ꝑpeſſus eſt. ſꝫ etiā mercedē paſſiōis aſſe qͥtur. quō in reatū vocabit̉ qͥ nō nocu­it mortē inferēdo ſꝫ profuit. Reſpōſio ad precedenteꝫ inter­rogatione. Ca. viij. Heodorus. Nos de ꝓprie­tate boni maliqꝫ vl̓ eiꝰ qd̓ dixiꝰ eē mediū diſputamꝰ. nō de affectu eorū