Seite
Collatio VII abbatis Sereni non eandem vim habere nūc demones qͣꝫ anteriore tꝑe inter anachoretaꝝ dū taxat principia: in quibꝰ adhuc raritas monachorū in heremo cōmanebāt. Tā­ta nanqꝫ erat eoruꝫ feritas: vt vix pauci et ad modum ſtabiles atqꝫ etate proue cti tolerare habitatōnem ſolitudīs poſ­ſent. Siquidem in ip̄is cenobijs in qui­bus cōmorabant̉ octo vel decem: ita eo­rum atrocitas graſſabatur. ⁊ frequētes ac viſibiles ſentiebant̉ aggreſſus vt nō auderent omnes pariter noctibꝰ obdor­mire ſed viciſſim alijs deguſtātibꝰ ſom­num: alij vigilias celebrantes: pſalmis ⁊ oratōnibus ſeu lectōnibus inherebāt Cunqꝫ illos ad ſoporem naturę neceſſi­tas inuitaret. exꝑgefactis ad eorū qͥ dor mituri erāt cuſtodiam ſimiliter excubię tradebantur. Unde dubitari non po­teſt vnum ē duobꝰ. hanc nunc ſecurita­tem vel confidentiā non ſolū nobis qui videmur ꝓ exꝑientia ſenectutis aliqua tenus roborati: ſed etiam iunioribꝰ eta­te conferre. Aut em̄ virtute crucis etiam deſerta penetrante: ⁊ vbiqꝫ eius gratia coruſcante: retuſa eſt nequicia demo­num. aut negligentia noſtra illos ab im­pugnatōne noſtra priſtina reddidit len tiores. dum dedignant̉ aduerſum nos illa intentōne confligere: qua tunc con­tra illos probatiſſimos chriſti milites ſe uiebant. hac ſcꝫ fraudulentia viſibiliū temptatōnum ſine ceſſatōne durius eli dentes. Intantū em̄ teporem videmus corruiſſe nōnullos: vt neceſſe ſit eos eti­am remiſſioribꝰ monitis appalpari mo­do: ne deſertis cellulis ſuis ad pernicio­ſiores inqͥetudines reuoluant̉: ⁊ circū­euntes ac vagi craſſioribus: vt ita dixe­rim: vicijs implicentur: magnuſqꝫ fru­ctus ab eis obtineri credatur. ſi ſolum­modo ſe etiaꝫ cū qͣlibet ignauia valeāt in ſolitudine continere. ac pro ingēti re­medio ſoleat eis a ſenioribꝰ dici. ſedete in cellulis vr̄is. et qͣꝫtum libitum fuerit māducate atqꝫ bibite et dormite dum modo in eis iugiter perduretis. Qua rōe demones ſibi in eorū corꝑa quos arrepturi ſunt adi­tum parent. Cap̄. xxiiij. Onſtat ergo immundos ſpiri­tus nō alit̓ poſſe in illos quorū obtēturi ſunt corꝑa penetrare. niſi pͥus eorū mentes cogitatōeſqꝫ poſſe­derint Quos cū timore ac memoria dei vel ſpiritali meditatōe nudauerit velut exarmatos oī p̄ſidio ac munitōe diuīa nudatos facile vincēdos audent̓ inua­dunt. domiciliū deinceps in eis velut in poſſeſſione ſibi tradita preſumentes De eo ꝙ miſerabiliores ſunt hi qui vicus qͣꝫ qui ab ip̄is demo­nibus poſſidentur. Cap. xxv. Icet multo grauius conſtet ve hementiuſqꝫ vexari hos qͥ cum corporalit̓ ab ip̄is ſuppleri mi­nime videantur. animo tamen pernicio­ſius poſſidentur. eorum ſcꝫ vicijs vl̓ vo­luptatibꝰ inuoluti. Scd̓m apl̓i nanqꝫ ſententiā. a qͦ qͥſqꝫ ſuꝑat̉ eius ẜuus effi­citur. Niſi ꝙ in hͦ iſti deſperatius ęgro tant. ꝙ cū ſint eoꝝ mancipia: nec impu­gnari ſe ab illis nec dominatū eoꝝ ferre cognoſcūt. Ceteꝝ corꝑalit̓ traditos ſa­thane. vel infirmitatibꝰ magnis etiā vi­ros ſanctos nouimꝰ ꝓ leuiſſimis qͥbꝰqꝫ delictis cum in illis ne tenuiſſimū qͥdeꝫ neuum aūt maculam in illo iudicij die patiat̉ inueniri diuina clemētia omneꝫ ſordis eoꝝ ſcoriā ẜm ꝓphetę: īmo dei ſen­tentiam excoquēs in p̄ſenti: vt eos tā qͥ auꝝ vel argentū ignitū ad illā ꝑpetuita tem: nulla indigentes penali purgatiōe trāſmittat. Et excoqua inqͥt ad purum ſcoriā tuā: et aufera om̄e ſtannuꝫ tuū. ⁊ poſt hͨ vocaberꝭ ciuitas iuſti: vrbs fidel̓. Et iteꝝ. Sicut ꝓbat̉ argentū et auꝝ in camīo: ita eligit corda dn̄s Et iteꝝ. Au rum ⁊ argentū prohat ignis. vir autem ꝓbat̉ in fornace hūiliatōnis Et illd̓ qͦꝫ. Queꝫ em̄ diligit dn̄s corripit. flagellat autem omnem filium quem recipit De nece prophete ſeducti et in­firmitate abbatis pauli. qꝫ pro