Seite
. Collatio xix abbatis Iohannis ſuis habere cellulis ceperint. vt illa p̄ter­mittā. quibꝰ attonita anima. ac ſpirita libus theorijs ſemper intenta ſpecialiuſ ingrauatur. concurſus ſcilicet fratrum. ſuſceptionis quoqꝫ ac deductionis offi­cia. mutuas viſitatōies. diuerſarum ꝙ confabulationum atqꝫ occupationum interminabilem curam. quarum etiaꝫ il lo tempore quo hec videntur impedimē ta ceſſare. tamen animuꝫ conſuetudina rie inquietudinis aſſiduitate ſuſpenſuꝫ expectatio ipſa diſtendit. Atqꝫ ita ſit vt anachoreſeos illa libertas huiuſcemodi nexibus impedita. ad illaꝫ cordis ineffa bilem alacritatem prepedito non per­ueniat aſcenſu. ac fructum heremitice ꝓ­feſſionis amittat. Qui ſi mihi in congre­gatione nunc atqꝫ in turbis ſito fuerit denegatus. ſaltim quies anime cordiſqꝫ tranquillitas. omnibus occupationibꝰ abſoluta non deerit. Quę niſi illis quo qꝫ qui in ſolitudine commorantur p̄ſto fuerit. labores quidē anachoreſeos ſuſti­nebunt. fructu vero ipſius fraudabunt̉ qui non niſi quieta mentis ſtabilitate cō quiritur. Poſtremo etiam ſi mihi in ce nobio conſtituto ab illa puritate cordis aliquid fuerit imminutū. ero ſolius euā gelici precepti compenſatione contētus. quod certum eſt om̄ibus illis heremi fru­ctibus non poſſe poſtponi. vt ſcilicet de craſtino nihil cogitem. et vſqꝫ ad finem ſubiectus abbati. illum aliquatenus vi dear emulari de quo dicitur. humilia­uit ſemetipſum factus obediēs vſqꝫ ad mortem. merearqꝫ illius verbū humilit̓ dicere. quia non veni facere voluntatem meam. ſed voluntatē eius qui miſit me patris. Interrogatio de cenobij vel ſo­ſ litudinis fructu. Cap. vij. Ermanus. Quia te vtriuſ­qꝫ profeſſionis nō quemadmo dum multos prīcipia tantum. modo contigiſſe. ſed ip̄a faſtigia conſcē­diſſe manifeſtum eſt. quiſnam cenobite quis heremite ſit finis optamꝰ agnoſce­re. Nulli namqꝫ dubium eſt nemineꝫ de his vel fidelius poſſe vel plenius diſpu­tare. qͣꝫ illum qui vtramqꝫ perfectionem longo vſu et magiſtra experientia conſe cutus. meritum earum ac finem veridica poteſt inſinuare doctrina. Reſponſio ſuper interrogatio­ne propoſita. Cap̄. viij. Ohannes. Unuꝫ eundēqꝫ hominem in vtraqꝫ profeſſione perfectum eſſe nō poſſe abſolu­te pronunciare potuiſſem. niſi me pau­corum admodum retardaret exempluꝫ. Magnum ſiquidem eſt in qualibet eaꝝ conſummatum quempiā reperiri. quā­to magis ad plenum vtramqꝫ perficere arduum ac pene vt ita dixerim homini ī­poſſibile eſſe perſpicuum eſt. Qd̓ tamen ſiquando prouenerit. non ſtatim ad ge­neralem formulam referri poteſt. Nō. n. aperte minima. id eſt. de conſideratione paucorum. ſed de his quę multorum im mo omnium ſubiacent facultati vniuer ſalis eſt regula proponenda. Si qua ve­ro rariſſime atqꝫ a pauciſſimis obtinen tur. ac poſſibilitatem cōmunis virtutis excedunt. velut ſupra conditionem hu­mane fragilitatis naturamqꝫ cōceſſa. a preceptꝭ ſunt generalibus ſequeſtrāda. nec tam pro exemplo qͣꝫ pro miraculo re­ferenda. Quāobreꝫ id qd̓ inquiritꝭ ẜm mediocritatem ſenſus mei breuiter inti­mabo. Finis quidem cenobite eſt. om̄es ſuas mortificare et crucifigere volunta tes. ac ẜm euangelice perfectionis ſaluta re mandatuꝫ nihil de craſtino cogitare. Quā perfectionem prorſus a nemineni ſi a cenobita impleri poſſe certiſſimū eſt. Queꝫ virū yſaias propheta deſcribēs. ita beatificat atqꝫ collaudat. Si auerte ris a ſabbato pedem tuuꝫ. facere volun tatem tuam in die ſancto meo. et glorifi caueris eū dū n̄ facis vias tuas. et nō in uenitur voluntas tua vt loquaris ẜmo nem. tunc delectaberis ſuper dominū. et ſuſtollam te ſuper altitudinem terre. ⁊ ci­babo te hereditate iacob patris tui. Os