s Collatio XIX abbatis Iohannis . dere firmitatē qui ip̄as qd̓ ammodo ſco las ⁊ exercitationis huius paleſtram. in qua ad plenū erudiri ac perfici prīcipia noſtra debuerant. intempeſtiue intermiſa cenobij congregatione dereliquimꝰ: Qualiter ergo nunc ſolitarie cōmorantes. perfectionē longanimitatis ac patiē tie conſequemur. vel quēadmoduꝫ haſibi ineſſe vel deeſſe virtutes exploratrix internoꝝ motuū conſcīa deprehēdet. ne forte qꝛ ab hoīm cōſortio ſegregati. nul lis eorundem irritatiōibꝰ prouocamur. falſa eſtimatione decepti. tranquillitatē mentis nos immobilem poſſidere credamus. ¶ Reſpōſio quomodo ſolitarius vicia ſua poſſit agnoſcere. ¶ Cap̄. xij. Ohannes. In veritate querentibus medicinā. remedia curationū ab illo veriſſimo aīaꝝ medico deeſſe nō poſſunt. his preſertiꝫ qͥ valitudines ſuas. nō deſperādo aūt ne gligendo contempſerint. nec vulnerum ſuorum pericula celauerint. aut medelā penitētie procaci mente reſpuerint. ſꝫ ꝓ languoribus ignorātia vel errore vel ne ceſſitate contractis. humili tandem cau tela ad celeſtem medicum mente cōfugerint. Ideoqꝫ noſſe debemus. ꝙ ſi ad ſoli tudinē vel ad abdita loca nōdum curatis vicijs ſecedamus. effectus eoꝝ tantū modo reprimatur nō extinguatur affectus. Latitat enī intra nos immo etiam ſerpit radix omniū que extirpata nō fuerint peccatorū. quā adhuc in nobis viuere his deprehendimus indicijs. Uer bi gratia. Cum in ſolitudine conſtitutiaduentū fratrū vel breuiſſimaꝫ eoꝝ morā cū quadaꝫ eſtuantis animi anxietate ſuſcipimus. ineſſe adhuc in nobis viua ciſſimū impatientie fomitē nouerimus. Cū ꝟo cuiuſqͣꝫ fratris ſperamus aduen tū. ſi eo ꝓ neceſſitate aliqͣ paululuꝫ forſi tan demorāte vel tacita indignatiōe iā eius culpauerimus tarditatē. ⁊ mētē noſtrā immodice expectationis ſollicitudo turbauerit. ire atꝫ triſticie manifeſte ī no bis vicia reſidere ꝯſcīe nr̄e ꝓbauit examē. Itē ſi fratre vel codicē ad legendū vlquālibet aliā ad vtendū ſpeciē poſtulāte. aut nos illius petitio ꝯtriſtauerit. aut illū negatio nr̄a repulerit. dubiū n̄ ē noſ adhuc auaricie ſeu philargyrie laq̄is cōpediri. Qd̓ ſi recordationē femīe nob̓ vel cogitatio ſubita vel ſacre ſeries lectionis attulerit. et in ea quadā nos ſenſerimus titillatione pulſatos. ſciamꝰ necdū extinctū in membris noſtris fornicatiōis ardorē Si vero de cōparatione diſtricti onis nr̄e ⁊ remiſſionis aliene vel tenuiſſi ma mentē noſtrā tēptarit elatio. certū eſt dira nos ſuꝑbie peſte corruptos. Cuꝫ hͦ ergo in corde nr̄o deprehenderimꝰ vicio rū indicia. manifeſte cognoſcamus nob̓ nō affectū ſꝫ effectuꝫ deeſſe peccati. Quęvtiqꝫ paſſiones ſi nos qn̄qꝫ ꝯuerſationi miſcuerimꝰ hūane. ꝓtinus d̓ cau̓nis noſtroꝝ ſenſuū ꝓcedentes. ꝓbāt ſe nō tunc pͥmū cū eruperint naſci. ſꝫ tūc demū quia diu latuerint publicari. Et ita vniuſcuiusqꝫ vicij radices ineſſe defixas ſibi certis indicijs etiā ſolitarius deprehendit quiſqꝫ puritatē ſuā nō hominibꝰ oſtētare. ſꝫ illius cōſpectui inuiolatā ſtuduerit exhibere. quē latere omnia cordis archa na nō poſſunt. Interrogatio quomodo ſanari poſſit qui n̄ expurgatis vicijs ſolitudine ingreſſus ſit. Cap̄. xiij. Ermanus. Argumenta qͥbꝰ infirmitatū indicia colligātur. et rōem diſcernendarū egritudinū. id eſt quo pacto vicia q̨̄ celant̉ in nob̓ valeāt dep̄hendi. lucide ſatis aper teqꝫ percepimus. Om̄ia ſiqͥdem quotidiana experientia ac diut̉nis nr̄arū motibꝰ cogitationū ita vt dicta ſunt intuemur. Suꝑeſtigit̉ vt quēadmodū ꝓbati ones cauſeqꝫ morboꝝ euidentiſſima nobis rōne patefacte ſunt. ita etiā curatio
