Seite
De remiſſione quinquageſime quibus lex nō eſt poſita. quiqꝫ ſpiritali bus officijs non exiguam illam. id eſt. de cimā partē. ſed totū vite ſue tempus im­pendunt. quia liberi ſunt a decimaruꝫ le galiū functione. idcirco ſi eos ſuꝑueniēs honeſta ⁊ ſancta neceſſitas coartarit. au­dent ſtationē ieiunij abſqꝫ vlla diſcepta tione laxare. Non enī ab eis decimaruꝫ exiguitas mutilatur. qui om̄ia ſua dn̄o ſecum pariter obtulerunt. Quod profe­cto abſqꝫ ſummo fraudis reatu facere il le nō poterit. qui nihil volūtarie offerēs deo. inexcuſabiliter ſoluere decimas ſu as legis neceſſitate cōpellitur. Quapro pter liquido cōprobatur perfectū eē nō poſſe famulum legis. qui vel illa q̄ prohi bentur cauet. vel illa que precipiūtur exe­quitur. ſed illos vere eſſe perfectos qͥ etiā his que a lege conceſſa ſunt nō vtuntur Et hac ratione cum de moſayca lege di­cat̉. nihil enī ad perfectū duxit lex. non­nullos ſanctorum in veteri teſtamento ꝑ fectos legimus extitiſſe. qͥa tranſcenden tes legis imperium ſub euangelica perfe­ctione vixerunt. ſcientes ꝙ iuſtis non eſt lex poſita ſed iniuſtis ⁊ nō ſubditis. īpijs et peccatoribꝰ. ſceleratis ⁊ contaminatis De cauſa et īitio quadrageſime Cap. xxx. Ciendum igitur ſane hanc ob­ſeruantiam quadrageſime. qͣꝫ­diu eccleſie illius primitiue per fectio inuiolata permanſit. penitus non fuiſſe. Non enim precepti huius neceſſi tate nec quaſi legali ſanctione cōſtricti. artiſſimis ieiuniorum terminis claude­bantur. qui per totum anni ſpaciū equa li ieiunio concludebātur. Uerū cū ab il­la apoſtolica deuotione deſciſcēs quoti die credentium multitudo ſuis opibus incubaret. ne eas vſui cunctorū fideliuꝫ ẜm apoſtolorum inſtituta diuideret. ſed priuati impendijs ſuis conſulens nō ſer­uare tantū. ſꝫ etiā augere ꝯtenderet. ana­nie ⁊ ſaphire exemplum nō contenta ſe­ctari. id tūc vniuerſis ſacerdotibus pla­cuit. vt homines curis ſecularibus illiga­tos. et pene vt ita dixerim continentie vl­cōpunctionis ignaros. ad opus ſanctū canonica ieiuniorū indictiōe reuocarēt. et velut legaliuꝫ decimarū neceſſitate cō pellerent. q̨̄ vtiqꝫ infirmis ꝓdeſſe poſſet et perfectis preiudicare non poſſet. qui ſub gratia euangelij conſtituti volunta ria legem deuotione tranſcendūt. vt ad illam apoſtolice ſententie beatitudinem poſſint peruenire. Peccatū enī in vobis nō dn̄abitur. nō enī eſtis ſub lege: ſꝫ ſub­gratia. Uere enī dn̄ationē in illo nō pōt exercere pctm̄. qͥ dn̄atur affectibꝰ pctōꝝ Interrogatio quēadmodū in­telligi debeat ꝙ ait apoſtolus peccatum in nobis non dn̄abi­tu­ Cap. xxxi. Ermanus. Quia nō pōt fal­lax hec apoſtoli eſſe ſentētia. q̨̄ ſecuritatem nō ſolū monachis ſed etiā omnibus chriſtianis generaliter repromittit. nimiū nobis videtur obſcu­ra. Cum enim cunctos qui euāgelio cre­dunt a iugo et dn̄atione peccati liberos atqꝫ alienos eſſe pronūciet. quomodo pe ne in om̄ibus baptizatis vincit dn̄atio peccatorū. ẜm ſententiā domini qua ait. Omnis qui facit peccatum ſeruus ē pec­cati. Reſpōſio de differentia gratie et legalium preceptorum. Cap. xxxij. Heonas. Queſtionē nobis rurſus immodicam inquiſitio vr̄a cōmouit. cuius vim licet ſci­am ab inexpertis nec tradi poſſe nec per­cipi. tamē īquātū potero verbis abſolue­re ⁊ breuiter expedire temptabo. ſi modo intellectus veſter ea que dicemus etiam operibus ſubſequatur. Quecunqꝫ eni­nō per doctrinā ſed per experientiaꝫ co­gnoſcuntur. ſicut tradi ab inexperto ne­queūt. ita nec mente cōcipi vel teneri. ni­ſi ab eo qui ſimili ſtudio fuerit atqꝫ inſti­tutione fundatus. Et idcirco neceſſariū reor. vt primū diligentius inquiramus. qd̓ nam ſit ꝓpoſitū vel voluntas legꝭ. vl̓