¶ Prologus ms ſancti: ibant ⁊ flebāt mittentes ſe deina ſua. Propterea ⁊ carmen in eo rem libro ſeqͥtur: ex quo iuſtoꝝ gaudia nunciant̉. Nec tn̄ ne tacet̉: eo ꝙ illic multis in locis exp̄ſſa dānatio re proboꝝ cōprobat̉. Sed lamentis in hac valle lachrymarū afficimur vt in futuro ad eterne vite gaudia ⁊ cantica leticie ꝑtingere valeamꝰ. De quibꝰ ꝓfecto lamētis in eiſdē dictis legitur Scindite corda vr̄a: ⁊ nō veſtimenta vr̄a. Miſeri eſtote ⁊ lugete: quia beati qͥ lugent nūc. Riſus veſter in luctū conuertat̉: ⁊ gaudiū in merorē. Et vt de ꝓmiſſione gaudij ſequētis hilareſcas: habes in eiuſdē voluminis cōgrie. Beati qͥ habitāt in domo tua domine. in ſecula ſecl̓oꝝ laudabūt te. Et ſicut ꝑ quendā ſapientē Auguſtinꝰ deceleſti hierl̓m p̄dicat̉. Lapide p̄cioſo ⁊ mūdo oēs platee eius ſternent̉: ⁊ per om̄es vicos eius all̓a cantabit̉. Qd̓ nobis carmē celeſtis patrie ciues nūciare venerāt: cū cōcorditer clamabāt Gloria in excelſis deo: ⁊ in terra pax hoībꝰ bone voluntatis. Sed huiuſce modi cantica: celeſtis patrie ſūt gaudia. Lamentatōes ꝟo ſpūſſancti: aut ex merore: aut ex deſiderio eterne vite cordis infuſio. Legimꝰ tn̄ lamētationes ſuꝑ ſaul ⁊ ionathan. Legimꝰ ⁊ ſuꝑ abſalon. Que ꝓfecto lamēta: doloris ac meroris ſunt plena. Fleuit qͦꝫ ⁊ eze chias fletu magno: fleuit ⁊ petrus amariſſime. Sꝫ iſte merito vt diximꝰ lamētationes lamētationū vocantur quia generales ſunt: et ſic p̄tendit̉ ad ſpēm: vt rurſus ſpēs ad genꝰ referat̉. Sicqꝫ terrene illiꝰ hierl̓m. et populi excidia deploratur: vt p̄ſentis eccl̓ie dāna deflere nō p̄termittāt. Sicqꝫ ge neraliter populi noui ac veteris eoꝝ lugent qͥ a fide corruere et captiuātur vt vniꝰ aīe que templū fuit ſpūſſancti detrimēta plangere n̄ deſiſtāt. Sicqꝫ ad p̄ſentē captiuitatē ſub qua idē ean dem ꝓphetiā condidit oculū intēdūt: vt et extremā que facta eſt ſub tito et veſpaſiano penitꝰ nō omittāt. Quid plura: Omniū preſentis vite cauſas ac ruinas cernens ꝓpheta: gemendo mouetur ad ſingula. vt ſinguli addiſcant ꝓppria ſic deflere. quomodo ip̄e deplorat cōmunia et aliena cuiuſqꝫ delicta. Ideoqꝫ qͣdruplici trenos totius lamenti. vt eſtimo contexuit alphabeto: quia tam nos qͣꝫ ⁊ hic mundus quattuor conſtat cōditus elemē tis: igne videlicet et aqua. aere: ⁊ terra: vt qui quattuor exiſtimꝰ exiſtētijs ſub quatuor recte plangamur littera rum alphabetis. Ꝙ auteꝫ propheta nō ſolum p̄ſentia. verū p̄terita ⁊ futu ra lugeat: liber paralipomenon vbi le gitur inſinuat. quod mortuus eſt ioſias rex ⁊ ſepultus in mauſoleo patrū ſuoꝝ. vniuerſuſqꝫ iuda et hieruſalem luxerint eū. ieremias inquit maxime Quibus profecto verbis oſtenditur ꝙ non ſolum p̄ſentia et futura. verūetiam ad p̄terita lamentatio hec ſuꝑ extenditur: vt ſub quadrato celi cardine p̄ſentis ſeculi delicta. quadrato lugeat alphabeto: et ad lamenta omnia inuitet. Propterea ⁊ nos nō minus ſuper eiuſdem ciuitatis ruinam quam ⁊ ſuper eccleſie damna: ſuperqꝫ animarū diſcrimina. decreuimꝰ eaſdē tripliciter exponere lamentationes: et ꝓut oportuerit ad eadem tria tem pora ſenſus dirigere. Neqꝫ ſilēdū putauimus. quod ꝓpheta ſanctus ſicut diuine legis interpres Ieronimus te ſtatur: threnos tanti lamenti lege me tri crediderit. Ex quo etiā apud latinos per ſingula ſententiarū pͥncipia
