Liber Quintus nicus tyrannꝰ ingeſſit. Un̄ cōſtat ꝙ ⁊ lamenta carmina recte poſſint dici qꝛ in p̄ſentiarū ſicut nulla ſine miſerijs plena ſūt gaudia: ita ſine lamentꝭ vix aut nulla inueniunt̉ cantica. Idcirco recte canticū hoc lamentationibꝰ vltimis iunxit: dn̄i poſcens clementiā: vt finem malis imponeret. Qd̓ tn̄ monaſticus vſus bn̄ inuenit pſalmoruꝫ more eū decantare debere. qͣꝫuis can tici vocabulū ab eodē accipere nullis p̄notet̉ titul̓ debere. Qm̄ ſolūmō cantica in illa celeſti ſyon decent. lamēta tiones ꝟo in hac noſtra ꝑegrinatōne atqꝫ carmina fletibꝰ ꝑmiſcent̉: vbi et mala planguntur: ⁊ in ſpe gaudia cū fide celebrantur. Nam cum dicit Recordare dn̄e ⁊ vide quid acciderit nobis intuere ⁊ reſpice obpro brium noſtrum Barbarā hyſtorice captiuitate deflet miſeriaſqꝫ qͥs ꝑtulit gens illa ingerit aſpectibꝰ creatoris Plus tn̄ qͣꝫ retho rica diſciplina oī ex ꝑte ꝓph̓a ſentētiaſuā temperat. Nō vt exaggeret odiū iudicis cōtra aduerſarios ſed vt cle mentiā imploret ꝓ ſuis factꝭ ⁊ criminibꝰ. Un̄ nō dixit. memēto dn̄e inimicorū noſtroꝝ: vt ſuis factis digna ex ſoluant: ſꝫ recordare qd̓ acciderit nobis. Ac ſi patēter diceret Reminiſcēs auferes mala q̄ patimur: factoribꝰ au tem ignorās. vbi cū dicit: qd̓ acciderit vel qd̓ factuꝫ ſit nobis: diſtinguit mala q̄ ꝑferimꝰ a natura qm̄ natura lia ſunt: ſꝫ accidentia multis delictorum ex cauſis. Hoc quippe eſt intuere vel reſpicere qd̓ etiā videre. Sꝫ ite ratio orantis afflictionem vel intentōnem oſtendit cordis. Unde iſti ver ſiculi cum affectu ſunt dolentis rele gendi. Porro obprobriū eorum erat gens tā ſancta tāqꝫ inclyta miraculis olim p̄dicata ⁊ dei iniuſtrata preſentia. ad tantum deueniſſe diſcriminis exitium. dum iuſto iudicio ob imma nitatē ſcelerū. ¶ Alit̓ ꝟo martyrū voeſſe monſtrat̉ q̄ penis afflicti ⁊ crucatibꝰ ſubiecti deo dicunt. Memento dn̄e qd̓ factū ſit nobis. Dū em̄ in pre ſentiaꝝ nō vlciſcit̉ ⁊ patienter patit̉ ꝑ ſecutores ſanctoꝝ graſſari quodam modo obliuiſcit̉. Idcirco recordarexhortat̉. Sicuti ille qͥ lachrimabili ꝓclamabat. vſqꝫ quo dn̄e obliuiſceme in fineꝫ. Atqꝫ iteꝝ obliuiſceris ī opie noſtre ⁊ tribulatiōis nr̄e. Cū autem recordatus fuerit: nos quoqꝫ a preſſuris ꝑſequētiū liberabit qꝛ ſolū modo indulgentie eiꝰ liberatio erit Liberatio ꝟo nr̄a vtiqꝫ vltio ꝑſequē tium. Sequitur Hereditas noſtra cō uerſa eſt ad alienos de mus nre ad extraneos Cōnumerat mala ꝑ ꝑtes q̄ acciderā quando populus tranſportantis in captiuitatem alieni poſſiderāt terra⁊ q̄ fuerat hereditas populi dei facta eſt poſſeſſio p̄datoris ac vaſtatoris. Tangit etiā progatiuā patrū ⁊ aucto ritatem diuine largitatis: cuiꝰ obten tu deletis gentibꝰ facta eſt hereditas eoꝝ idemqꝫ populꝰ pars ⁊ poſſeſſio dei: quoꝝ auctoritas grauiſſima ⁊ de fenſio hereditatis ſemꝑ ſub cura ⁊ ꝓtectione dei fuit. Deinde qd̓ atrociſſi mū eſt doloris hereditas tante prere gatiue: non ad ſuperiores: non adeles: neqꝫ ad qualeſcunqꝫ ſed ad alie nos a deo atqꝫ extraneos culpis ex
