Tertie partis libri. Paſtoralis cure cte mala redarguūt: inde per elatiōis impulſum in profundiora mergant̉. Admonēdi ſunt ne cū culpas prepoſitoꝝ cōſide rant: ꝯtra eos audaciores fiant: ſed ſi qua valde ſunt eoꝝ praua oꝑa ſic apud ſemet ip̄os dijudicēt: vt tamē diuino timore cō ſtricti: ferre ſub eis reuerētie nō recuſent Qd̓ melius oſtendimus: ſi Dauid factū ad mediū deducamꝰ. Gaul quippe perſe cutor eius cū ad purgandū ventrē ſpelu cā fuiſſet ingreſſus: illic cū viris ſuis Da uid inerat: qui iam tam longo temꝑe per ſecutiōis eius mala tolerabat. Cūqꝫ eum viri ſui ad feriendū Saul accenderēt: fre git eos reſponſiōibus: qꝛ manū mittere in xp̄m dn̄i non deberet. Qui tamē occulte ſurrexit: ⁊ oram clamidis eius abſcidit. Quid em̄ per Saul niſi mali rectores qͥd per Dauid: niſi boni ſubditi deſignātur. Saul igit̉ ventrē purgare eſt prauos prepoſitos conceptā in corde maliciā vſqꝫ ad opera miſeri odoris extēdere: ⁊ cogitata apud ſe noxia factis exterioribus exequēdo monſtrare. Quē tn̄ Dauid ferire metuit: qꝛ pie ſubditoꝝ mentes ab om̄i ſe peſte obtrectatiōis abſtinētes prepoſitoꝝ vi tā nullo lingue gladio percutiūt: etiā cude imperfectiōe reprehendunt. Qui etſi quādo ab īfirmitate ſeſe abſtinere vix poſ ſunt: vt extrem aquedā atqꝫ exteriora pre poſitoꝝ mala: ſed tamē humiliter loquātur: quaſioram clamidis ſilenter incidūt: quia videlicꝫ dū prelate diguitati ſaltē in noxie ⁊ latēter derogāt: quaſi regis ſuper poſiti veſtem ſecant. Sed tamē ad ſemetip̄os redeūt ſe vehemētiſſime vel de tenu iſſimo verbi laceratiōe reprehendūt. Unde bene illic ⁊ ſcriptū eſt. Poſt hec percuſſit Dauid cor ſuum: eo ꝙ abſcidiſſet ora clamidis Saul. Facta quippe prepo ſitoꝝ oris gladio feriēda nō ſunt: etiā cuꝫ recte reprehēdenda iudicant̉. Si quādo vero cōtra eos vel in minimis lingua labi tur: nec eſſe eſt vt per afflictionē penitētie cor premat̉: quatenus ad ſeip̄m redeat: ⁊ cū prepoſite poteſtati deliquerit eius con tra ſe iudiciū: a quo ſibi prelata eſt perhor reſcat. Nā cū in p̄poſitis delinquimꝰ eiꝰ ordinatiōi q̄ eos nobis p̄tulis obuiamus vnde Moyſes quoqꝫ cū contra ſe ⁊ Narō cōqueri populū cognouiſſet ait: Nos em̄ quid ſumus? Nec cōtra nos eſt murmur veſtrū: ſed contra dn̄m. De diuerſo modo admonendi ſeruos atqꝫ dominos: ¶ Capitulum. VI. Liter admonēdi ſunt ſerui: atqꝫ aliter dn̄i. Serui ſcꝫ vt in ſe ſemper humilitatē conditiōis aſpiciant. Dn̄i vero vt nature ſue qua equaliter ſunt cū ſeruis conditimemoriā non amittāt. Serui admonēdi ſunt: ne dn̄os deſpiciāt: ne deū offendant ſi ordinatiōi illius ſuperbiēdo cōtradicūt Dn̄i quoqꝫ admonēdi ſunt: quia ꝯtra dominū demunere ſuo ſuperbiūt: ſi eos quoſ per conditionē tenent ſubditos: equales ſibi per nature conſortiū non agnoſcunt. Iſti admonēdi ſunt: vt ſciāt ſe ſeruos eſſe dominoꝝ. Illi admonendi ſunt: vt cognoſcāt ſe cōſeruos eſſe ſeruoꝝ. Iſtis nāqꝫ dicit̉ ſerui obedite dn̄is carnalibus. Et rurſum: Quicūqꝫ ſunt ſub iugo ſeruitutis dn̄os ſuos omni honore dignus arbitrent̉. Illis auteꝫ dicit̉ ⁊ vos domini eadem facite illis remittētes minas: ſciētis qd̓ ⁊ illoꝝ ⁊ veſter dn̄s eſt in celis. ¶ De diuerſo modo admonen. di ſapientes atqꝫ hebētes: ¶ Capitulum. VII. Liter admonēdi ſunt ſapiētes huiꝰ ſeculi: atqꝫ aliter hebetes Sapiētes quippe admonendi ſunt: vt ſciant amittere que ſci unt: hebetes quoqꝫ admonēdi ſunt: vt ap petāt ſcire que neſciūt. In illis hoc primū deſtruendū eſt qd̓ ſe ſapientes arbitrant̉. In iſtis iā edificandū eſt: quicqͥd de ſapīa ſuperna cognoſcit̉: qꝛ dū minie ſuperbiūt: quaſi ad ſuſcipiendū edificiū corda parauerūt. Cū illis laborandū eſt vt ſapiētius ſtulti fiant: ſtultā aūt ſapīaꝫ deſerūt: ⁊ ſa
