Seite
Dialogorum liber boni potius intendiſſe ꝙͣ operam. vt me­liora quā Epiſcopꝰ feciſſe vidererur: qua tenus ipſe ſuſciperet eum quem vir domi mini Fortunatus expuliſſet. Ita eſt vt di citur: nam finis operis probat: ꝙ munda intentio oꝑationis non fuerit. Lio quoqꝫ tempore dum oculo rum quidam lumen amiſiſſet: ad hunc deductus interceſſiōis eius opem petijt ⁊ impetrauit. I Nam cuꝫ vir dei oratione facta oculis eius ſignum crucis imprimeret: ab eo luce reddita nox cecitatis abſceſſit. Preterea equus cuiuſdam militis in ra­biem fuerat verſus: ita vt a multis teneri vix potuiſſet: ſed quoſcūqꝫ potuit inuade ret ⁊ eorum mēbra morſibus dilaniaret: tunc vtcūqꝫ a multis ligatus ad viruꝫ dei deductus eſt. Qui mox eius capiti exten ſa manu ſignum crucis edidit: cunctā ei rabiem in manſuetudinē mutauit vt po­ſtea mitior exiſteret: ꝙͣ ante illaꝫ inſaniā fuiſſet. Tunc idem miles equū ſuum quē celerrime ex miraculi imperio a ſua veſa­nia vidit īmutatū: eideꝫ ſancto viro decre uit offerendū. Quē cum ſuſcipere ille rē­nueret: ipſe vero in precibus ne deſpice­retur eius oblatio: perſeueraret: ſanctus vir media duarum ꝑtium viam tenens ⁊ petitionem militis audiuit: ⁊ munus reci pere pro exhibita virtute recuſauit. Pri us nāqꝫ dignum preciū prebuit: ⁊ poſtea equum quē ſibi offerebat: accepit. Quia enim ſi nō ſuſciperet: eum cōtriſtari con­ſpexerat: charitate cogente emit qd̓ ne ceſ ſarium non habebat. Neqꝫ hoc ſilere de huius viri virtutibus debeo ꝙ ante dies fere. xij. audiui. Quidā nāqꝫ ad me dedu ctus eſt ſenex pauper atqꝫ vt mihi ſenum collocutio eſſe ſemper amabilis ſolet: ſtu­dioſe hunc vnde eſſet inquiſiui: qui ſe eſſe de Tudertina ciuitate reſpōdit. Cui in­qua? Queſo te pater: num Fortunatum Epiſcopū noſti. Qui ait. Noui ⁊ bn̄ no­ui. Tunc ipſe ſubiunxi. Hic ergo ſi qua illius miracula noſti ⁊ deſideranti mihi qualis vir fuerit: innoteſce. Qui ait hͦ mo ille ab iſtis hominibus longe fuit qͦs videmus modo. Nā quicquid ab omni­potente deo petijt: ita dum peteret impe trauit. Cuius hoc vnū narro miraculum qd̓ ad preſens animo occurrit. Quadam nāqꝫ die Gothi iuxta Tudertinam vene­runt qui ad partes Rauēne properabāt: ⁊ duos paruulos puerulos de poſſeſſiōe abſtulerant que poſſeſſio prefate Tuder­tine ciuitati ſubiacebat. Hoc cuꝫ viro ſan ctiſſimo Fortunato nunciatum fuiſſet: ꝓ­tinus miſit atqꝫ eoſdem Gothos ad ſe vo cari fecit. Quos blādo ſermone alloquēs eorum prius ſtuduit aſperitateꝫ placare. ac poſt intulit dicens. Quale vultis pre­cium: dabo ⁊ puerulos quos abſtuliſtis: reddite mihiqꝫ hoc gratie veſtre munus prebete. Tunc is qui prior eorum eſſe vi debatur: Neſpondit: dicens. Quicquid aliud precipis: facere parati ſumus. Nam iſtos puerulos nullatenus red­demꝰ: cui venerandus vir blande mina tus dicit. Contriſtas me ⁊ non audis pa­trem tuum: noli me contriſtare: nam non expedit tibi. Sed iſdeꝫ Gothus in cordis ſui feritate permanens negādo diſceſſit. Die vero altera digreſſurus rurſus ad piſcopum venit. Quem iſdem verbis pro predictis puerulis iterum Epiſcopꝰ rogauit. Cumqꝫ ad reddendū nullo mo­do conſentire voluiſſēt cōtriſtatus Epi­ſcopus dixit. Scio quia tibi non expedit qd̓ me contriſtato diſcedis. Que Gothꝰ verba deſpiciens ad hoſpitium reuerſus: eoſdem pueros de quibus agebatur: eqͥs ſuper impoſitos cum ſuis hominibus pre miſit: ipſe vero ſtatim aſcendens equum ſubſecutus eſt. Cumqꝫ in eadem ciuitate ante beati Petri apoſtolleccleſiaꝫ veni­ſet: equi eius pes lapſus eſt. Qui cuꝫ eo corruit ⁊ eiꝰ coxa mox fracta eſt: ita vt in duabus partibus os eſſet diuiſuꝫ. Leua tuſqꝫ: in manibus reductus eſt ad hoſpi­tiū. Qui feſtinꝰ miſit ⁊ pueroſ qͦs p̄miẜat reduxit: ⁊ viro venerabili fortunato mā­dauit. dicēs. Rogo te pater: mitte ad me