Seite
Beati Gregorij pape monet̉ hominuꝫ: ⁊ viuens homo cogitat quid futurus ſit. Rurſum illic ſcriptū eſt. Letare iuuenis in adoleſcētia tua: ⁊ pau lopoſt ſubdit̉. Adoleſcētia enī ⁊ voluptat vana ſunt. Qui dū hoc poſtmodū vanuꝫ eſſe redarguit: qd̓ prius monuiſſe videba tur: patēter indicat: quia illa quaſi ex deſi derio carnali verba intulit: hec vero ex iu­dicio veritatis ſubiūxit. Sicut ergo dele­ctationē prius carnaliū exprimens: curis poſtpoſitis denūciat bonū eſſe māducare ⁊ bibere: qd̓ tamen poſtmodū ex iudicij ra tione reprehendit cū eſſe melius dicit: ire ad domū luctus ꝙͣ ad domū cōuiuij: ⁊ ſi­cut letari debere iuuenē in adoleſcentia ſua quaſi ex deliberatiōe carnaliū propo­nit: ⁊ tamē poſtmodū per diffinitionē ſen tentie adoleſcentiā ⁊ voluptatē vana eſſet redarguit: ita etiā ꝯcionator noſter velut ex mente infirmantiū humane ſuſpitiōis ſententiā ꝓponit dū dicit: Unꝰ interitus eſt hominis ⁊ iumentoꝝ: ⁊ equa vtriuſqꝫ eſt cōditio. Sicut morit̉ homo: ſicut ⁊ illa moriunt̉. Similiter ſpirant om̄ia: ⁊ nihil habet homo iumētis amplius. Qui ta­men ex diffinitiōe rationis ſuā poſtmodū ſententiā ꝓfert dicens: Quid habet am­plius ſapīes ſtulto: ⁊ quid pauper: niſi vt pergat illuc vbi eſt vita: Qui igit̉ dixit: Nil habet homo iumētis amplius. Ipſe rurſuꝫ diffiniuit: qꝛ habet aliquid ſapiēs non ſolū amplius a iumēto: ſed etiā ab ho­mine ſtulto: videlicet: vt pergat illuc vbi eſt vita. Quibus verbis primū indicat: quia hic hominū vita nō eſt quā eſſe alibi teſtat̉. Habet ergo hoc homo amplius iu mētis: quia illa poſt mortē non viuūt: hic vero tūc viuere inchoat cū per mortē car­nis hanc viſibilē vitā conſumat: qui etiā lōge inferius dicit: Quodcūqꝫ poteſt ma nus tua facere: ieſtater oꝑare: qꝛ nec opꝰ nec ratio: nec ſciētia: nec ſapiētia erit apd̓ inferos quo tu ꝓperas. Quomodo ergo vnus interitꝰ eſt hominis ⁊ iumēti ⁊ equa vtriuſqꝫ conditio? Aut quomō nil habet homo iumētis amplius: cū iumenta poſt mortē carnis nō viuūt. Hominū vero ſpi­ritus ꝓ malis ſuis oꝑibus poſt mortē ca­nis ad inferos deducti: nec in ipſa mort moriunt̉. Sed in vtraqꝫ tam diſpari ſen­tentia demonſtrat̉: qꝛ cōcionator verax ē ⁊ illud ex tentatiōe carnali intulit: ⁊ hoc poſtmodū ex ſpiritali veritate diffiniuit. Petrus. Ibet neſciſſe qd̓ requiſiui duꝫ me in tanta ſubtilitate cōtigit diſcere I quod neſciui Sed queſo te vt me equanimiter feras: ſi ip̄e qͦꝫ apud te more eccleſiaſtes noſtri infirmantiū in me per­ſonā ſuſcepero: vt eiſdē infirmātibus pro­deſſe ꝓpinquius quaſi pro eorum inquiſi tione poſſim. Gregorius. Ar condeſcendentē te infirmitati proximoꝝ equanimiter nō feram cū Paulus dicat om̄ibus omnia factus ſum: vt om̄es facerem ſaluos. Ꝙ ip̄e quoqꝫ dum ex cōdeſcenſione charita­tis egerꝭ in hac re āplius venerari debes: in qua morē egregij p̄dicatoris imitaris. De anīe inuiſibili egreſſione Capitulū. V. Petrus. Uodā fratre moriente preſentē fu iſſe me cōtigit. Qui repēte dum loqueret̉ vitalē emiſit flatū: ⁊ quē prius mecū loquentē viderā ſubito extin­ctū vidi. Sed eius anima vtrū egreſſa ſit an nō: non vidi ⁊ valde durū videt̉ vt cre dat̉ res eſſe quā nullus valeat videre. Gregorius. Uidimiꝝ Petre ſi egredientē ani mā non vidiſti: quā ⁊ manentē in q corpore nō vides. Nūquid nam modo cū mecū loqueris: quia videre ī me nō vales animā meā. Iccirco me eſſe exa­nimē credis. Natura quippe anime inui­ſibilis eſt: atqꝫ ita ex corpore inuiſibiliter egredit̉: ſicut in corꝑe inuiſibiliter manet Petrus. Ed vitā anime in corpore manen tis penſare poſſum ex ip̄is moti­bus corꝑis: qꝛ niſi corporis ani­ma adeſſet: eiuſdē mēbra corporis moue­