Seite
De ſtipula. ſeruo. nentur in diſpoſitione ſemꝑ vident̉ adiecta pro gociationes exerceāt: vt. sͣ. de exerci. l. iij. in pͥn. pria noīa ad demonſtrationē appellatiuoꝝ ⁊ ſic ibi: ſed plures ⁊cͣ. Si ꝟo in dicta ſcriptura conti inſpiciunt̉ appellatiua. arg. d. l. ꝗ hēbat. ⁊ hac. l. netur totū ex quo eis mercatoribꝰ dꝫ obligatio Quero qn̄ ẜm vnum modū pōt valere ẜꝫ aliū a No. sͣ. ad queri. tūc rigor ꝟboꝝ īportat illud qd̓ ſupra di­nō. ⁊ tunc nō inſpicit̉ qd̓ precedit. ſꝫ valet eo mō de bart. ī. l. ſi quo pōt: vt in. l. quotiens. de re. du. ⁊ sͣ. eo. l. ſer­xi in ſeruis ſtipulatoribus. eꝗtas tn̄ ⁊ vſus cōis vnꝰ.§. fi. sͣ. d̓ pac. bn̄ facit ſuggerit cōtrariū. nā ille vnus ꝗ noīatur: nō ad uus hereditarius. ⁊ facit quod no. sͣ.ª de iuriſdi argu. l. i.§. ſi hoc noīatur: vt ſibi magis querat̉ ſed vt on̄dat̉ om. iu. l. ⁊ qꝛ. ⁊ de pac. l. tale pactū. in. fi. Ulti­duo. jͣ. quod ꝙ ille ſocietateꝫ obtinet. Et iō forſan dicendū ē mo gl. ſūmat iſtā materiā de ſtipulatōe ſeruoꝝ: fal. tu. aucto. ꝙ oībus q̄reret̉ pro portionibꝰ ſocietatis. Se que lꝫ ſit nobis extranea tn̄ quo ad multa pōt eē cudo q̄ro qn̄ eſt vnus ſeruus in quo hn̄t plures vtilis. iō examinemꝰ eā plenius. Et primo q̄ro vſufructū qͣliter ſtipulādo vel aliter acꝗrēdo ac­qn̄ ſeruꝰ pluriū ſtipulat̉ qualiter acquirat̉ dn̄is. quirit. Dic aūt acꝗrit ex oꝑa ſua: aut aliunde. pͥ­Circa qd̓ dic ꝙ qn̄qꝫ ſeruꝰ ſtipulat̉ ſimpliciter: ⁊ tūc aut oībus pōt q̄ri ꝓ portione dn̄ica. ⁊ tūc oī mo caſu aūt acꝗrit ſimpliciter nemine iubente ⁊ neminē noīando: ⁊ idē qd̓ ſupradictū eſt in plu­bus queratur pro portiōe dn̄ica: vt. sͣ. eo. l. ſi ſer ribus dn̄is. Si ꝟo ſtipulat̉ noīatiꝫ: vel aliquo iu­uus cōis ſit: ſi tn̄ ad alteꝝ ex dn̄is ꝑtinuiſſet alte bēte. dic ut ī gl. Si ꝟo vnꝰ iubꝫ ⁊ aliū noīat. dico ri reſtituere cogeret̉ cōditione ſine cā: vt. jͣ. eo. l. vt. sͣ. dixi in pluribus dn̄is. Si ꝟo ſtipulatur vel pe. aut nō poteſt oībus queri pro portione dn̄i­acꝗrit ex re dn̄i vel aliunde nō ex re fructuariorū ca ⁊ queritur omnibus pro ea portione ꝓ qua ſimiliter dic vt ī gl. Et p̄dicta ſunt vtilia ad qōeꝫ poteſt queri: vt. l. ſi ſeruꝰ cōis. sͣ. de dā. infe. aut de monacho cui cōmiſſuꝫ eſt regimē alicuius ec­non pōt oībus acꝗri ⁊ acꝗritur eis ꝗbus pōt: vt cleſie ab abbate ſuo. nā illud qd̓ dictꝰ monach sͣ. e. l. i.§. ſi ſeruꝰ cōis. ⁊. l. ſi alienus ſeruꝰ. in fin. querit ex re eccleſie quā regit vel ex oꝑa ſua que­Et iſta ſūt vtilia ad qōneꝫ de vno inſtitore vniꝰ rit illi eccleſie quā regit. cū predicta eccleſia poſ­ſocietatis ī qͣ ſunt plures ſocij ⁊ hn̄t plureſ ꝑtes ſit dici quodāmō fructuaria dicti monachi. ipſi in ſocietate: vt in eo qui ſimpliciter ſtipulat̉ vel enim eccleſie dꝫ monachus oꝑari. Si ꝟo q̄reret acꝗrit qd̓ certum eſt acꝗri dn̄is: vt in. l. i. in fi. ⁊. l. aliunde. tūc quereret̉ eccleſie pͥncipali cuiꝰ ē mo ſe. sͣ. de inſti. acꝗrit eis ꝓ portionibus dn̄icis. vel nachus: ⁊ ſub cuiꝰ obediētia durat. ⁊ ſi eēt p̄po nō ẜm precedēteꝫ diſtinctionē. Et p̄dicta ſūt ꝟa ſitus regimini duaꝝ eccleſiarū: dicerē idē quod etiā ſi ſeruꝰ ſtipulatꝰ eſt dn̄is ⁊ noīatim noībus ī ſeruo in quo hn̄t plures vſufructū. ⁊ ꝓbatur exͣ appellatiuis ſiue ſibi: vt hic. ⁊ sͣ. eo. l. ſiue mihi. de off. ordi. c. pn̄ti. li. vj. niſi ex cā auctoritate ab­Qn̄qꝫ ſeruus pluriū ſtipulat̉ noīatiꝫ alicui ex do batis poſſet cōuerti in vtilitatē monaſterij: vt exͣ minis: ⁊ tūc illi ſoli querit: vt. l. ſi ſeruꝰ cōis ſit. sͣ. de offi. ordi. c. quāto. ⁊ predicta ītelligaſ ꝟa: niſi eo. Aut ſtipulat̉ noīatiꝫ pluribꝰ dn̄is: vt oībus: ⁊ tranſferat̉ ad regimē alteriꝰ eccleſie taliter ꝙ li­tunc aut eos noīat alternatiue: ⁊ tūc dic: vt. sͣ. e. beraret̉ ab obediētia primi monaſterij ⁊ abbati. l. item ſi ſeruꝰ cū ſe. aut copulatiue: ⁊ tūc aut oī­ipſius. tūc eniꝫ illi eccleſie in quā trāſfert̉ oīo q̄re bus noīatim pōt queri viriliter. ⁊ oībus queritur retur: vt exͣ de pͥuil. c. cū olī: ⁊ ibi ꝑ Inno. ⁊ alios aut oībus nō pōt queri: ⁊ tūc q̄ritur illis ꝗbꝰ pōt doc. ⁊. xviij. q. i. c. ſtatutuꝫ. Tertio q̄ro. ꝗd ſi queri: vt. l. ꝓinde.§. fi. sͣ. e. ⁊ eodē mō diſtinguē ſeruꝰ vniꝰ ab aliquo vel ab aliꝗbꝰ bona fide poſſi duꝫ eſt ſi iuſſu aliquoꝝ fuerit ſtipulatꝰ: qꝛ tunc q̄ det̉ ⁊ aliꝗd ſtipulat̉ vel acꝗrit. cui acꝗrat̉: dic vt ritur iubēti ſeu iubētibꝰ pro dn̄icis tm̄. vel eis ꝗ­ī gl. hic ⁊. l. ſi alienꝰ ẜuꝰ. sͣ. e. ⁊. l. liber hō.§. i. sͣ. e. bus pōt: vt. d. l. ſi ſeruꝰ cōis ſit. sͣ. eo. Fallit in. l. Et p̄dicta ſunt vtilia ad. q. de eo ꝗ vere eſt mōa­ſi ſeruꝰ duoꝝ sͣ. de acꝗ. here. ⁊ rō ibi no. Qn̄qꝫ chus vniꝰ monaſterij: ⁊ ab alio mōaſterio bona vnus iubet ⁊ aliū noīat. ⁊ tūc dic vt dixi in. d. l. ſi fide tanꝙͣ monachꝰ retinet̉: vt eodē mō acꝗrat ſeruꝰ cōis ſit. sͣ. e. ⁊ idē dicerē in īſtitore plurium d Noīatus teneatur. Et ea que q̄rit ẜm qd̓ dicimꝰ in ſeruo bona fide poſ­mercatoꝝ vniꝰ ſocietatis: vt ſi noīatim reſpectu an lr̄e merca ſeſſo. oīa eniꝫ q̄ de acꝗſitione ſeruorum dicūtur aliquoꝝ ex ſocietate ꝯtrahit vel īterueniēte ſp̄ali toris eū obli pn̄t intelligi de acꝗſitiōe que ſit ꝑ monachū: vt iuſſu aliquoꝝ ꝙ illis ſolis q̄rat̉. Qn̄ꝫ ſeruꝰ ſtipu­gēt vide no. no. Inno. in. d. c. cū olim exͣ de pͥuile. ſināt mala ſpec. de obl. lat̉ noīatiꝫ noībus ꝓpͥjs ⁊ appellatiuis: ⁊ tūc aut ⁊ ſolu.§. ꝯn̄i fide detineret̉ tūc abſqꝫ dubio detinēti nō quere exprimunt̉ noīa ꝓpria ⁊ appellatiua eorundeꝫ v̓. ſꝫ pone in ret̉. ſed monaſterio q̄reret̉ cuiꝰ ꝟe eſt monachus aut noīa ꝓpria quorundaꝫ ⁊ alioꝝ appellatiua. fi. ī ea. ibi. et vt. sͣ eo. l. ſi ſeruus teſtō. ⁊. l. ſeruꝰ meꝰ. Quar aūt quorundam propria ⁊ omnia appellatiua. pͥ p̄dicta ſunt to quero ꝗd in libero hoīe ſi ab aliquo poſſidea vtilia ad qō­mo caſu hꝫ locū diſtinctio huiꝰ. l. vt diſtinguamꝰ nem. vꝫ d̓ eo tur: vt ſeruꝰ. dic vt in. l. liber hō. sͣ. e. ⁊ idē dicerē ꝙ p̄cedat: niſi īterueniat̉ aliqua de p̄ſumptiōibꝰ ⁊c̄. vid̓. in. c. de eo ꝗ ꝟe nō ē mōachꝰ tn̄ vt mōachꝰ ab aliquo ſupra dictis. ſcd̓o caſu noīato noīe ꝓprio acqui­.i. de pͥui. in mōaſterio detinet̉ ꝑ ea q̄ dicta ſunt. Quīto q̄ runt̉ viriles. noīato noīe appellatiuo: acꝗrūtur vj. ꝙ ſiue ac­ꝗrat ex oꝑa Uicꝗd ro ꝗd de eo ꝗ eſt monachꝰ: tn̄ nullius mōaſterij. ꝓportionibus dn̄icis. ar. s. eo. l. ꝓinde. in prin. ſua ſiue ex re ꝗd ī du Rn̄. qͣliter pōt hoc ꝯtingere. ⁊ ꝗd iuris ſit. dic vt Tertio caſu qn̄ aliꝗbus noīatim noīe proprio ⁊ ſiue alio quo bio. vi­alijs noīatiꝫ noīe appellatiuo: ⁊ tunc fiet diuiſio dixi. sͣ. l. proxima. de. sͣ. de v̓b. uis mō ꝙ ac ꝗrit eccleſie eo mō quo dr̄. sͣ. eo. l. ſi ſeruꝰ cōis ꝙ noīati hēnt ob. in. l. ſi fili I Licet ſtipulatio ẜui cuiꝰ ē cure p̄ us. in prin. ⁊ Ulcqulo. ⁊ ſilij ꝯferat̉ in tp̄us ſuas ꝑtes viriles. ⁊ oēs dn̄i hn̄t vnaꝫ virilem ad qd̓ no. ꝑ pe. poſitꝰ dūmo quā vocabunt̉ etiā noīati pro portionibꝰ dn̄icis exiſtētie ſui iuris nihilominꝰ pr̄i ⁊ dn̄o q̄rit̉. h. d. nō hēat ſeꝑa ⁊ imo. ī. l. qd̓ Op. de. l. que legata. jͣ. de reg. iur. So. aliud ī vt ibi pꝫ. Et iſta faciunt ad. q. ẜm cōſuetudineꝫ ⁊ ta bona. ideꝫ cunqꝫ. in.§. tꝫ. lꝫ nō alle­legatis. aliud in cōtractibꝰ. Dicit̉ hic. ſed tn̄ fere totius italie in libris: cū lr̄is mercatoꝝ: vn ſiꝗs ita. e. ti. get iſta ſed. dolo malo. ꝗd in dubioᵉ. dicit glo. ꝙ in dubio p̄ noīatur noīe ꝓprio ⁊ oēs alij noīe appellatiuo: de ſenis ꝯſi. hoc mō. Ticius ⁊ ſocij talis ſocietatis ⁊cͣ. nā vi ſumit̉ dolo malo ma. facit. sͣ. de pecul. l. ſūma cū xxxv. que ſe rōe in pͥn. ꝑ iſtam. l. dico ꝙ ſi vēdo tibi vel donc ꝗtur do. an. ꝙ ex virtute taliū verboꝝ ille noīatus teneatur in. c. in pn̄tia oīa bona mea ſi contingat me ꝯmittere aliquod ⁊ ſibi acꝗrat̉ ꝓ dimidia alijs oībus ꝓportionib de ꝓba. ⁊ ide ſocietatis. Tn̄ puto ſic dicendū ꝙ ex virtute di­maleficiū ꝑꝑ qd̓ bona publicari dn̄t. certe prece ꝙ hic tꝫ bar. ctoꝝ verboꝝ quatenus cōtinēt cōtractuꝫ ex quo dens donatio vel alienatio videt̉ facta dolo: vt in. l. ſꝫ ⁊ ſiꝗs §. interdum dicti mercatores debeāt obligari. ſiꝗdeꝫ ageret̉ hic. dico plene in. l. poſt cōtractū. sͣ. de donatio. sͣ. de vſufru. inſtitoria ꝗlꝫ tenet̉ inſolidū quaſi ꝑ illuꝫ oēs ne Vltimo quero qūo pōt eē quod nō ſit fcā do lo malo. ⁊ ꝙ dolus nō preſumat̉ habes in. l. qui