Prologus. virtutū. ij. de cōſola ꝓſa. iiij. Ipſa ē ſummū ſolaciū lapſoꝝ aīoꝝ. iij. d̓ cōſola ꝓſa. i. Ipſa eſt p̄uia veri lūinis. iiij de cōſo ꝓ. i Et eiꝰ exhortatio ē re cta ſui autoritate digniſſima. v. de cōſola ꝓ. i. Sic gͦ ꝑ ꝓpō declarata q̄ dicit Ph̓ie ſeruias oꝑtet. ¶ Sed diceres. Quid mihi ꝓdeſt ph̓ia ſi fatū eſt. Quid mihi ꝓdeſt ph̓ia ſi deꝰ rector ē. Quid mihi ꝓdeſt ph̓ia ſi caſus īꝑat. ¶ Ad hoc rn̄det Sen̄. xij. epl̓a ſua. Siue ī exorabili lege fati nos ſtrīgant. ſiue deꝰ arbit̓ vniuerẜ cūcta diſponit. ſiue caſus actiōes hūanas ſi ne ordīe ꝑmiſcꝫ adhuc ph̓ie īſiſtēdū ē. Ph̓ia eī nos tueri hꝫ. hec eī exhortat̉ vt libent̉ deo placeamꝰ vt ip̄m ſeqͣmur vt cōtinue fortune reſiſtamꝰ. vt caſū feramꝰ. Licꝫ aūt oēs hoīes. ẜm Ariſto.i. metaph̓. nat̉a ſcire deſi derāt. tn̄ pauci de qͦ dolor ē ph̓ie vacāt. qd̓ iō cōtingit qꝛ plures omiſſis delectatōibꝰ interioribꝰ ad delectatōes refugiūt corꝑales. Nō tn̄ oꝑtꝫ de lectatōes corꝑales eē eligibiliores int̓ioribꝰ qꝛ delectatōnes corꝑales īpe diūt a ſūmo bono. interiores aūt ad id ꝓmouēt. Un̄ boetiꝰ ī tractatu de ſūmo bono di. Dolere debēt qͥ delectatiōibꝰ ſenſualibꝰ detinent̉ bona īte riora omittēdo. Nā dediti bonis ſenſualibꝰ ſūma bōa n̄ attingūt. Quos hoīes ſenſuales boetiꝰ. iiij. d̓ cōſol̓. ꝓſa. iiij. cōꝑat veſꝑtiliōibꝰ. dicēs. Ne q̄unt ei ocis ſuos tenebris aſſuetos ad lucē ꝑſpicue veritatꝭ attollere. ſimileſqꝫ ſūt auibꝰ qͦꝝ ītuitū nox lūinat. dies excecat. Et lꝫ hoīes ſenſuales ⁊ vulgares non magnificēt nomē ph̓ie. ſꝫ magꝭ blaſphemāt. nihilo minꝰ tn̄ ip̄a ph̓ia ī ſua dignitate ꝑſeuerat teſte Seneca. xiiij epl̓a ad Lucillū. Nunqͣꝫ īualeſcet ad tātū malicia neqꝫ ad tātū excedit̉ ꝯͣ ꝟtutes vt nō ante ph̓ie ſacꝝ ⁊ venerabile ꝑmaneat. Sꝫ diceres. ph̓ari nō valeo qꝛ auꝑ ſū. ſꝫ ſi diuitias habuero totū me ph̓ie dabo. ⁊ hͦ videt̉ rōnabile. qꝛ nat̉a ꝑ ſe nō eſt ſufficiēs ad ſpeculādū ſed oportet cibū ⁊ potū ⁊ reliquū famulatū p̄exiſtere. Et ꝓ tāto acerdotes ī egypto habitꝭ neceſſarijs ꝓpt̓ admirari ceper̄t ph̓ari. vt dic̄ Ariſt..i. metaph̓. ¶ Hec excuſatio rōe pau ꝑtatꝭ n̄ valꝫ. audi Sen̄. xvij. epl̓a ad Lucillū qͥ dic̄ Nō ē qͦ nos pauꝑtas a phia reuocet. tolerāda eī ē fames quā tolerauerūt qͥdā ī obſidionibꝰ. Et qͥd alid̓ erat p̄miū patiētie illoꝝ qͣꝫ ī arbitriū nō cadere.ſ. inimicoꝝ. qͣꝫto magꝭ ē ꝙ ꝓmittit̉ ꝑpetua lib̓tas. nulliꝰ hoīs tior. ⁊ ꝙ animū liberat a furoribꝰ ml̓tꝭ em̄ ad philoſophādū obſtitere diuitie. Pauꝑtas aūt expedita ſecura ē ſi vis aīo vacari pauꝑ ſis oꝑtꝫ. aut pauꝑi ſil̓is. qꝛ n̄ p̄t ſtudiuꝫ ſalutare fieri ſine cā frugilitatꝭ. frugilitas aūt ē voluntaria pauꝑtas. hec Sen̄. Ueꝝ ē igit̉ ad philoſophādū exigūt̉ neceſſaria. ſꝫ ſufficiūt hoī pau ca nō eī oꝫ futuꝝ felicē deū terre ⁊ marꝭ eē. qꝛ nat̉a paucꝭ minimiſqꝫ ꝯtēta ē. ex. ij. d̓ ꝯſol̓ ꝓ. v. Proijce gͦ oīa a te ⁊ ad ph̓iaꝫ magͦ curſu totiſqꝫ virbus attēde. hec Sen̄. xvij. epl̓a ad Lucillū. Ph̓ie gͦ ẜuias. oꝫ vt tibi ꝯtingat ꝟa libertas. vt tibi cōtingat ꝟa ſecuritas vt tibi innoteſcat felicitas vt par d̓o fias. ⁊ p̄cipue vt ī aduerſitatibꝰ ⁊ tribulatōibꝰ poſitꝰ ꝑ ip̄aꝫ veri ſime ꝯſulerꝭ exēplo boetij quē ph̓ia ī exiliū relegatū ab oībꝰ hoīs pulſum dignitatibꝰ exutū ml̓tꝭ miſerijs afflictū dulciſſime ꝯſolabat̉. De cꝰ ph̓ie ꝯſolatōe agit̉ in libro boetij qͥ ītitulat̉ liber de ꝯſolatiōe ph̓ie de qͦ ad pn̄s nr̄a ē intētio. Hec ſufficiāt de introductōe bꝰ libri. Sꝫ anteqͣꝫ ad litteraꝫ
