De vitatum gauiſi ſunt. Quibꝰ itaqꝫ dixit Areſtoteles. ꝙ vim mortis euadere nonpoterat. qͣꝫuis ſua pena ꝑ pomū in manu reſeruatū eſſet mitigata. tamen ſine dubio peſtifera mors me apprehēdit. Sꝫ hoc ſolamē mihi ſuꝑeſt ꝙ aīamea ſeꝑabitur ab illa corruptibili carne beſtialiter ſꝑ cōtra ſpm̄ pugnāte. q̄corꝑe exuta melioris vite munera ⁊ donatōes ꝑticipabits p̄dicta cui nomē erat ſymon.i. ph̓oꝝPoſt hec vnus ei reſpondit ſic ſapientumtua doctrinaom̄i tꝑe.i. paratūPreſto tuum ſemꝑ nobis fuerat documentumdoce 8º diſcipulos documentū intelligamusInſtrue nos talem doctrinam ꝙ capiamuss doctrinā. ꝓpt̓ mortē tuā violētiā metuamusPer quam morte tua leti vim non timeamushabebitꝑ quā ꝯſolatōem aīa noſtrūPer quod ſolamen noſtrum cor grande tenebittriſtabit̉necemore ꝯſuetoAtqꝫ minus ſolito propria de morte tedebitHic d̓t. ꝙ vnus de iſtis ſapientibꝰ ⁊ ph̓is(cui nomē erat ſymon.) dixitad areſtotelē magiſtrū ſuū. Exquo tua doctrina ſꝑ fuit nobis ꝑata. rogamus te vt des nobis doctrinā ꝙ non timeamus morteꝫ. ⁊ vt mens noſtranon ſit grauata dum violentiā mortis meditamur. quēita grauis ⁊ amara eſt. ꝙ nunqͣꝫ ꝑmittat hominem ꝑfecte gaudereph̓sſtatimNoſter areſtoteles mox ſic reſponderat illicorde amaroꝯſolando ſodalesSolando ſocios turbatos pectore triſtileuamē ſentio fragoreparūHuius adhuc modicum pomi releuabor odore.i. cū magno conatuinſtruāAtqꝫ docebo vos magno non abſqꝫ labores ph̓i ſapiētiain ſup̄ma nōneCreditis in ſumma nunquid vos philoſophiaqͣſi diuinaeſtcognitafreq̄nterSepe mihi viſa queres extat fere diuailluſtrare.i. ph̓oꝝs ph̓ia.i. aīasMentes que nouit ſapientum clarificares ph̓iadono ſalubris aīasMunere felici: quas dicitur ipſa beareHic areſto. implet petitōnem diſcipuli ſui ſymonis cōſolando ſuos ſocios in mentis amaritudine cōſtitutos. dicens ꝙ adhuc modicū mea releuabitur infirmitas ex fragātia huius pomi. vt poſſim vobis hanc manifeſtare doctrinam. Et eſt iſta. ꝙ ph̓ia que eſt rerum diuinaꝝ humanarumqꝫcognitio ſolet mentes hominū illuſtrare ad intuendū entis eterni extra celū
