![]()
¶ Folium. LXXXI. ¶ Pars Duodecia tum nō ſoluo: tu poſtulaſti ⁊ ego qͦdem q̄ ſpopondi ſoluere cogor. Modicū inter frequentes occupationes furatus ociū ſummatim ꝑſtrinxi: ſed nō plane perſecutus ſum qͦd queſiſti. Queris de votis vtrū pari debito ⁊ eadem neceſſitate aſtringāt ꝓmiſſores ſuos. Si interrogationi tue tm̄:& non etiā edificatiōi reſponſum dare vellem. Breuiter rn̄dere potuiſſem: quia non vnum in votis omnibꝰ debitum ꝯſtat. Verū q̓a te nō queſtiōꝫ mouiſſe ſed edificatōne magis queſiſſe non dubito: qnͣtum int̓im ꝓ tꝑe poſſibilitas ſe ſuggeſſit et ratio: deuotioni tue ſatiſfacere conatus ſum. ¶ De qͥnqꝫ modis qͥbus mens agēda tractatꝭ lij. Vinqꝫ modi ſunt ꝗbꝰ mens hūana tractare agēda ꝯſueuit: cogitatiōe voluntate: deliberatione ꝓmiſſione ⁊ voto. Aliud eſt em̄ cogitare aliq̓d: atqꝫ aliud velle qͦd cogitaueris. Nā& cogitare potes que non viis: velle autē non potes niſi cum placet id qͦd cogitaueris. Verū aliquotiens ꝯtingit vt id qͦd ẜm delectatiōꝫ placet: ẜm rationē nō placeat.& vt nondū ipſa ratio acqͥeſcat ad illud vt faciat ipſum qͦd delectat. At eſt quidem in ipſa delectatione quaſi quedam voluntas facti. ſed in ipſa ratione necdū tamen eſt ꝓpoſitum faciendi. Ii autē ſecutum fuerit poſt voluntatem propoſitū: vt mens in id qͦd delectat aſſenſum cōfirmet: iam tenet̉: ſiue ad culpam ſi malū eſt. ſiue ad meritum ſi bonum eſt. Noc autē torum qͦd cogitationis eſt: ⁊ voluntatis eſt:& ꝓpoſiti eſt. totum in ipſa eſt& ad ipſam: ſiue bonum ſit: ſiue malum ⁊ non tenet̉ niſi in ſe: ⁊ quantum in ſe eſt cum tenet̉. Cum aūt promiſſio ſecuta fuerit poſt propoſitum. iam obligari incipit aduerſus alium ſponſor ⁊ debitor ſit ꝓmiſſionis ſue pro veritate ſeruāda ad chriſtum. Siquidem bonum eſt quod ꝓmiſit debitor eſt quia bonum eſt:& q̓a promiſit. Si aūt malum eſt qͦd promiſit: debitor non eſt in eo qͦd malum eſt qͦd promiſit. reus tamen eſt quia promittere preſumpſit quod ſine culpa implere non potuit. Nouiſſime ſequitur vo tum in quo amplius aliquid a promiſſione ꝯtineri videtur. ¶ Quid ſit vouere ¶ Capitulum liij. Otū.n. ē teſtificatō q̄dā ꝓmiſſionis ſpontanee: q̄ ad ſolū deū ⁊ ad ea q̄ dei ſūt magꝭ ꝓpͥe refert̉. voue̓ ſiqꝫ deꝫ eſt teſtificatōe ꝓmiſſiōis ſpontanee deo ſe obliga re ac debitorē ſtatue̓. Nā ꝗ ꝓmitt̉ ſimpᵗ ſpondet ſe fact̄m ali q̓d qͥ v̓o vouet ꝯteſtat̉ ꝓmiſſiōi ſue ⁊ affirmat ip̄a ꝓmiſſiōꝫ 