¶ De obſeruatōe feſtorū Fo. xij. vt poſtea diſtinctius ſpecificabitur Igitur ꝓpoſitio vera. ꝓpō iij. ¶ Rō dictat circa feſtoꝝ obſeruatiā tā in ꝑſonis qͣꝫ in locꝭ qͣꝫ etiā tꝑibꝰ pēſare differentiam ¶ Hec ꝓpoſitio pꝫ pͥmo ex cōi ꝯdi tione humanoꝝ actuū ⁊ ſtatutorū. in qͥbꝰ attēdi ꝯſueuit varietas circū ſtantiaꝝ. eo ꝙ ip̄aruꝫ drn̄tia inducit drn̄am obligādi. Deinde pꝫ in ſpeciali. nam vt dictū eſt ad quieſcēdū qn̄qꝫ ab oꝑbꝰ corꝑalibꝰ fatigatiuis mouetur hō ex rōnis dictamine vt mens poſſit liberiꝰ vacare diuinis. ſꝫ aliquotiēs ⁊ ī qͥbuſdā tꝑibꝰ emergit altius diuinū aliqd̓. excitās nos inſiſtere dīno officio ⁊ dei laudibus Un̄ de die dn̄ico d̓t btūs Apolloniꝰ ꝙ illa die nihil agēdū eſt niſi deo vacadū. nulla oꝑatio illa die ſancta agat̉. niſi tm̄ hymnis pſalmis ⁊ canticis ſpūalibꝰ dies illa tranſigat̉ Cu ius cām ſctūs Leo papa quaſi aſſi gnās ait. Hec dies tātis diuinaruꝫ diſpenſatōibꝰ myſterijs eſt ꝯſecrata vt quicqͥd inſigne a deo eſt ꝯſtitutū in terris. in huius diei dignitate ſit geſtū. in hac mūdus ſumpſit exordi um. in hac ꝑ reſurrectōeꝫ ⁊ mors in teritū ⁊ vita ſumpſit exordiū. Sil̓iter etiā de alijs feſtis facile ē aduertere. Idē on̄di p̄t. qꝛ ad celebratiōeꝫ eiuſdē feſti ꝑ ceſſatōeꝫ ab oꝑbꝰ plꝰ aſtrigit̉ diues qͣꝫ pauꝑ ⁊ intereſſe dīnis plꝰ eccl̓iſticus qͣꝫ laicus. ⁊ ſic de alijs multimodis ꝑſonaꝝ drn̄tijs De locis idē ꝑpendere nō ē difficile. cū ali qͥs patronꝰ ē vniꝰ loci qͥ nō ē alteri loci. rōne cuiꝰ celebratio feſti īſtituit̉ Aduertēdū āt ē ꝓ declaratōe āplio ri qͣliter feſtoꝝ inſtitutio p̄t dici partim moralis tanqͣꝫ deriuata a rōnis dictamine. Etem̄ ſicut oē iudiciū rō nis ſpeculatiue ꝓcedit a naturali co gnitōe pͥmoꝝ pͥncipioꝝ. ita etiaꝫ oē iudiciū rōnis practice ꝓcedit ex qͥbuſdā pͥncipijs natural̓r cognitꝭ. ſꝫ ex illis diuerſimode ꝓcedi p̄t ad iu dicādū de diuerſis. Quedā em̄ ſunt in hūanis actibus adeo explicita ꝙ ſtatim cū modica ꝯſideratione pn̄t approbari vel reprobari ꝑ illa cōia pͥncipia. ſicut ꝙ parētes ſint honorā di. ⁊ ꝙ nō eſt occidendū. ⁊c̄ijs. Que dā ꝟo ſunt ad quoꝝ iudiciuꝫ reqͥrit̉ multa ꝯſideratio diuerſaꝝ circūſtā tiaꝝ. qͥs ꝯſiderare diligēter nō eſt cū iuſſibet ſꝫ ſapiētū. vt corā cano ſurge et honora ꝑſonā ſenis Quedā vero ſtꝭ ad q̄ iudicāda indiget hō adiuuari ꝑ inſtructōem diuinā. ſicut eſt circa credēda. ⁊ hoc mō p̄cepta de fe ſtoꝝ celebratōne referūtur ad dictamen naturalis rōnis ꝓut eſt illumi nata ꝑ fidē orthodoxam ꝓpō iiij. ¶ Ad cognoſcēdū q̄ oꝑa in feſtis ꝓhibent̉ fieri. contingit ex duobꝰ locis veteris teſtamen ti dirigiPatꝫ. nā Exo. ij. d̓r. memento vt die ſabbati ſctīfices. ⁊ ī hͦ tāgit̉ finis obſeruātie ſabbati ſeu feſti qͥ eſt vacare rebꝰ dīnis. illa em̄ ſctīficari dicūt̉ in lege q̄ dīno cultui applicātur. De in ſubdit̉ in eodeꝫ loco. Septīo die dn̄i dei tui nō facies oē opꝰ Dein̄ hec vl̓is nude poſita ſpecificat̉. Le. xxiij. vbi d̓r. De opꝰ ſeruile nō facie tis in eo. Gr̄a cuiꝰ eſt aduertēdū ꝗ opꝰ ſeruile d̓r a ſeruitute. Eſt āt triplex ẜuitꝰ. vna qͥdē q̄ hō ſeruit pctō ẜm illud. Qui ſeruit pctō ſeruꝰ eſt pcc̄i. ⁊ ẜm hͦ oē opus pcc̄i d̓r ſeruile. Alia ꝟo ſeruitꝰ ē qͣ hō ſeruit hoī. eſt aūt hō alteriꝰ ſeruꝰ nō ẜm metē. ſed ẜm corpꝰ. ⁊ iō oꝑa ſeruilia dicūt̉ ẜm hͦ oꝑa corꝑalia. in qͥbꝰ vnꝰ hō alteri ſeruit. Tercia aūt ē ſeruitꝰ dei. ⁊ ẜ hoc opꝰ ſeruile poſſet dici opꝰ latrie quod ꝑtinet ad dei ſeruitiū hij.