Epiſtola Henrici Bebelij Iuſtingēſis Ad iuriſconſultiſſimum atqꝫ diſertiſſi mum uirum Petrum Iacobi arlunenſem, prępoſitum Backnangenſem, cano nicum ſtutgardia num atqꝫ ducalē ſenatorem. Significauit mihi nuper, uir doctiſſime atqꝫ diſſertiſſi me, communis amicus Benedictus farner cōcanonicus tuus Gentilem ſuum Martinū plantſth Tubingenſem paręcianum, Theologum& concionatorem celeberrimum pro ſingulari ſua in te obſeruantia pro qꝫ aduerſę ualetudinis tuę conſolatione nō uulgari, egregium ędi diſſe opuſculum ex concionibus quas exacto anno ad plebem habuit de Sagis illis maleficis& quas eccleſiaſtici modo phytoniſſas uocant, tibiqꝫ nuncupatim dedi caſſe. quod mihi profecto ſummam attulit uoluptatem dum pro ſua mirifica ſuadela,& perſuadendi artificio (quo mihi inter concionatores, noſtræ tempeſtatis prin cipem locum mœreri uiſus eſt) te multo ęquiori animo tam diram atqꝫ diuturnam infirmitatem perpeti perſua ſerit, dum cuncta incōmoda& bona, quę mortalibus cō tingunt a ſolo deo(omnia ad ſalutem humanam referē te) fieri luculenter,& efficaciſſimis argumentis peruincat. Sed quis quęſo? non omnia incōmoda fortunæ? om nia morborum genera? omnes cruciatus?& ipſam deni qꝫ mortem non ęquo ferat animo? ſi horum omniū chri ſtum authorem nouerit. Proinde cum te patronum mirifice amando colam. tamqꝫ triſtiſſimam ſortem tuā ſim nō ſine dolore miſeratus. gaudeo tibi talē obtigiſſe medicū ꝗ ſalutis tuę mētalis ſollicitiſſimā curā gerat, atqꝫ oīpatientie q̄ egrotos iuuadere ſolet medullitus medeat̉,
