Fo. XXXIII. catū ante ꝯfeſſionē opor­tet ꝓteſtetur ſe reciꝑe il lud in ꝯfeſſiōe. qꝛ ſine ꝓteſta tōe poteſt dicere qͣꝫtū ſcit ex tra ꝯfeſſionē. nec tamē debet hoc dicere ſine magna cauſa et rōnabili. Itē ẜm eundem Pe. ꝯfeſſio non auferat feſſori ius ſuū: nec cōferat ei ius nouum in alio foro qͥcqͥd videt̉ ꝯfeſſori faciēduꝫ vl̓mittendū bono ip̄ius ꝯfi­tentis. vl̓ bono ꝯmūi pōt facere vl̓ omittere: dūmodo ꝓpter hoc r̄uelet̉ ꝯfeſſio ad qd̓ ſolū obligat̉. licꝫ al̓s illd̓ eſſet facturꝰ. Unde ſi feſſiōeꝫ pͥoris vel alteriꝰ ſcit abbas expedit pͥori te­nere monaſteriū. ſit tal̓ ali as ad libitū p̄t amoueri. expe ctet quouſqꝫ ſine nota reue­latōnis poſſit amouere. et tūc ſtatim amoueat. enim ex audiētia ꝯfeſſionis ob ligetur ad aliqͥd niſi ad celā­. et ſi obligaret̉ ad aliqͥd eſſet ad medendū aīe penitē­tis ſic̄ medicꝰ. abſqꝫ tn̄ r̄uela tōe ꝯfeſſiōis. exqͦ aliquē ī cu­ra ſuſcipit tenet̉ ſibi dare re­mediū ꝯͣ recidiuū. et ſic in ꝓ­poſito qͣꝫ cito p̄t amoueremoueat quē etiā ſine amo­uere poterat. Si autem taliſ erat qui non ſine iuſta cauſa amoueri poterat cum audiē tia confeſſionis nullū ius ſi­bi prebeat in alio foro ī quo non conſtet ſibi vt iudicimoueri poteſt. Idē tho­Item quia p̄latus licenti am intrādi ciuitatē ſiue villā ſubdito dare poteſt ad libitū vel negare. licet alias eſſꝫ negaturus ꝓpter periculuꝫ quod ex ſola ꝯfeſſione nouit negare poteſt. duꝫ tn̄ ex hoc ſuſpitio non oriat̉. In occul to tamē ſemꝑ monere p̄t illū qui cōfeſſus eſt quia hoc eſt reuelare confeſſionē. Si­militer curatus ꝓpter cōfeſ ſionē poteſt negare ꝯmunio­nem quādo dare alias te­netur vt in paſcate. alias ſic dicens. Tibi non teneor nūc dare. non obijciēs de crimi­ne: confeſſor ꝓpter hoc di­cit̉ reuelare confeſſionē. Sꝫ ſi alicui ꝯq̄rēti ꝯͣ ſuum paro chialem ſacerdotē: qꝛ vl̓ ſibi dare euchariſtiam. ip̄e ſa cerdos corā alijs diceret facit qꝛ habꝫ pctm̄ a p̄t abſoluere. ip̄e vult ire ad ep̄m: hoc eſſet reuelare cōfeſ ſionem. qͣꝫuis ip̄e non inten­deret hoc. quia grauitatem peccati expreſſit. Hec Pe. ex