Di. I Tertio arguit̉ ex ꝑte vnionis. qꝛ oīs d̓ pendentia alicuius ad alteꝝ vel eſt cāti ad cām. vel cāti poſterioris ad cātū pͥꝰ hoc vr̄ manifeſtū in oībus dependētijs naͣ humana nō dependet ad verbuꝫ ut tātum poſterius ad cātū prius. qꝛ ī pͥn cipio erat verbū ꝑ qd̓ creata ſunt oſſa nec dependet ad ip̄m preciſe ut cātum ad cām. qꝛ ſi depēdet ad ip̄m ut ad cāꝫ terminꝰ iſtius dependentie eſt cōis tribꝰ ꝑſonis igr̄. ⁊cͣ. Oppoſitū Io. i. v̓bum caro factū eſt. vbi caro pro homine ſu mitur ẜm Augꝰ. Supponendo. partem affirmatiuam tanꝙͣ articulū fidei pͥncipalem inter illa q̄ reſpiciūt tēꝑalia: ad intelli gēdū iſtā poſſibilitatē tria ſunt vidēda pͥmo qͥd debeat intelligi ꝑ vnioneꝫ ꝑſo nalē. 2º qualit̓ ipſa ſit poſſibilis ex ꝑte ꝑſone q̄ aſſumit. ita ꝙ ex ꝑte eiꝰ nō in ueniat̉ repugnātia. 3º qualiter ſit poſ ſibilis ex ꝑte naͣe que aſſumit̉. ita ꝙ ex ꝑte eius nō inueniat̉ repugnātia. De pͥ mo dico ꝙ iſta vnio nō dicit ꝑ ſe aliqͥd abſolutū. qꝛ quocūqꝫ abſoluto intelle cto in altero extremo. nō intelligit̉ ꝑfe cta rō vnioniſ. qꝛ vnio n̄ intelligit̉ ad ſe ſiue igr̄ cōmittet̉ abſolutū in vno extre mo ſiue in duobꝰ cū nō ſit nihil. ſalteꝫ dicit relatōem nō aūt cōem que ſit eiuſ dē rōis in vtroqꝫ extrēo. qͣlis eſt ſil̓itu do. qꝛ nō eſt habitudo eiuſdē rōnis in naͣ aſſumpta ⁊ ꝑſona aſſumēte. ꝑſona aūt aſſumēs nullā habet relatiōeꝫ rea lē ad naͣm creatā. ex di. 30. pͥ. li. eꝯͣ aūt niſi natura aſſumpta aliquaꝫ haberet relatōnē ad aſſumētē. nihil intelligeret̉ ꝑ ſe ꝑ iſtā vnionē. nec illa relatio in na tura aſſūpta eſt tm̄ res rōis qꝛ tunc ip ſa vnio nō eēt real̓. ¶ Eſt igit̉ iſta vnio relatio diſquiperantie realis in vno ex tremo: cui in altero nulla relatio corrn̄ det. vel ſalteꝫ nulla realis. ⁊ ita relatio iſta eſt ordinis in vno extremo relato nō eſt aūt ordinis cāti ad cāꝫ. qꝛ illa eſt cōis ad totā trinitatē. neqꝫ cāti poſteri oris ad cātuꝫ pͥus. qꝛ verbū nō eſt aliqͥd cātuꝫ. Eſt igit̉ relatio ordinis ſiue depē dentie alterius rōis ab omni depēdētia ⁊ ordīe cauſati ad cāꝫ. ⁊ cāti poſterioriſ ad cauſatū pͥus ¶ Et licet difficile ſit vi dere aliqua dependētiā eſſe talē. tn̄ iſta pōt patere aliqͣlit̓ in ſubiecto ⁊ accn̄te. Accn̄s.n. ad ſubſtātiā ſiue ad ſubiectū ſuū duplicē hꝫ habitudinē.ſ. informan tis ad informatū. ⁊ iſta neceſſario inclu dit īꝑfectōneꝫ in ſubiecto informato eo ſ. ꝙ potētialitateꝫ hꝫ reſpectu actus ẜm qͥd.ſ. accn̄talis. aliam hꝫ ut poſterioris naͣliter ad pͥus a quo depēdet. nō ut ab aliqua cā. qꝛ ſi hꝫ ſubiectuꝫ ꝓ aliqͣ cā hꝫ ip̄m pro cā maͣli. ⁊ hoc eſt inqͣtū in format ipſum. ſi igit̉ iſte due hītudines accn̄tis ad ſubiectū abinuicē diſtinguātur: alt̓a neceſſario eſt ad ſubiectū ſub rōe īꝑfectōis in ipſo ſubiecto.ſ. potētia litatis altera nullā īperfectōem neceſſa rio ponit in eo. ſꝫ tm̄ pͥoritatē naͣlem ⁊ ſuſtentatiōem reſpectu accn̄tis. huic ſi milia eſt iſta habitudo que eſt depēdē tia naͣe hūane ad ꝑſonā diuinā q̄ eſt ex tra oēm dependētiā cāti ad cām. h̓ etiā non habet ꝓ termīo pͥmo naturaꝫ: ſed perſonā inꝙͣtuꝫ ꝑſona. ita ꝙ ſicut enti tas naͣe eſt alteriꝰ rōnis ab entitate pro pria ꝑſone ut ꝑſona. ita dependētia ad tale ens ⁊ tale ē alt̓iꝰ ⁊ alteriꝰ rōnis. De ſecundo Dico ꝙ ſi re pugnaret ꝑ ſone diuine ſic aſſumere aut terminare dependētiā naͣe hūane aut h̓ eēt inqͣtū ē ꝑſona diuina: aut inqͣtū eſt h̓ ꝑſona nō pͥmoº. qꝛ iſta depēdētia nō infert ali qͥd repugnās ꝑſone diuine qꝛ nec ꝯpō nē. nec poͣlitate. nec limitatōneꝫ. Nō.n. oꝫ niſi ꝙ terminās iſtā depēdētiā ſit in ſe aliqͥd indepēdēs hn̄s entitatē talē qͣl̓ reqͥrit̉ ad terminādū iſtā d̓pēdētiā nec ſequit̉ aliqͣ ꝯpō nec poͣlitas. pꝫ nec d̓pē dētia in ꝑſona diuina. qꝛ nō oꝫ eā real̓r referri. ſꝫ tm̄ termīare depēdētiaꝫ nat̉e
