Q I ergo habuit extraneitatē illā que reqͥrit̉ in adoptato. ⁊ pꝫ ꝙ mō habet ius ꝑ gratiā. ut filius hoīs. gͦ eſt adoptiuꝰ. Qui iſtā rōem non ꝯcedit pōt dicere ꝙ ī filio adoptato requirit̉ talis extraneitas ꝙ ī inſtanti generatōis naͣlis non hēat ius ī hereditate ita ꝙ pͥus habeat eſſe naͣle ẜꝫ ꝙ ſit extraneus an̄qͣ adoptet̉. xp̄s nūqͣ fuit ſine gr̄a. gͦ xp̄us non fuit adoptiuus Sed hec rō non vr̄ ſufficere. qꝛ tunc angelus ſi fuiſſet creatus in gr̄a non fuiſſet adoptatus nec filius dei adoptiuus. ſuf ficit gͦ pͥoritas naͣe ut.ſ. ꝑſona adoptata in pͥmo inſtanti naͣe in quo generat̉ vel creat̉ ex illa ſola generatōe vel creatōe n̄ habeat ius. ⁊ in 2º inſtāti naͣe ex gr̄a habeat ius ita fuit in ꝓpoſito. pͥus.n. nat̉a iſta naͣ termīauit generatōem īmo erat vnita v̓bo anteꝙͣ in ipſa eſſet gr̄a habitualis. ex 2ª. q. 2º di. huiꝰ tertij. Si hͦ nō placꝫ pōt vltio dici ꝙ reqͥrit̉ extraneitaſ in inſtāti pͥori tꝑis vel naͣe talis ꝙ nō ne ceſſario ꝯcomitet̉ aliqͥd generatōem naͣleꝫ ut diſpō de ꝯgruo ꝯferens ius ad he reditatē. hic aūt generatōem tꝑalē ꝯcōmitabat̉ gr̄a qua aīa xp̄i habuit ius ī il la hereditate. Et ſi obijciat̉ ꝙ ꝯcomita bat̉ non tn̄ in pͥmo inſtati naͣe ſed in 2º ⁊ ita in pͥmo inſtāti fuit extraneitas quia carentia iuris quod conferebatur in 2º inſtanti. Rn̄ſionem quere. Ad argumenta Ad pͥ mum dico ꝙ hō adoptat ꝑ nouū actū volun tatis. ⁊ ita ip̄m adoptare eſt aliqueꝫ ad hereditatē optare ꝑ nouū velle. ſed deꝰ non nouo velle adoptat ſed nouū effectū ꝓducēdo.ſ. gr̄am. predeſtinare gͦ diui nū ⁊ ſi ſit p̄ordinare quoddā ꝑ actū vo luntatis ad hereditate ⁊ quoddā adop tare ad illud non tn̄ ꝓprie dr̄ adoptatō ſed tm̄ ipſa collatio noua gr̄e que corrn̄ det nouo velle ī hoīe adoptāte dr̄ adop tatio. non gͦ ſequit̉: deus p̄deſtinat gͦ adoptat. ſed oꝫ addere ꝙ illi p̄deſtinato ut qn̄qꝫ extraneo ꝯferat gr̄am. Ad 2ᵐ di co ꝙ eſt dignitatis ſupplētis indignitatē qꝛ extraneus non pōt dignificari niſi ad oꝑtet̉ ad hereditatē. ſed indignitat eſt qn̄qꝫ eſſe extraneū. ¶ Ad 3ᵐ ꝯcedo ꝙ de xp̄o dr̄ ꝓpͥetas ꝯn̄s hūana naꝫ. ē.n. naͣliſ filius marie. eſt etiā iuſtus ⁊ gratus deo ſed eſſe adoptatū non dicit ꝓpͥetatē naͣe create ẜm quā xp̄us nūqͣ fuit extraneuſ ab hereditate paterna ſꝫ naͣe deprauate Contra. iſta negatio extraneitatis in x. non eſt niſi ꝓpter gr̄am habitualē xp̄i qꝛ ꝓpter illā ſolā hꝫ ius in hereditate et na non aūt ꝑ ſolā vnionē ꝑſonalē. qꝛ ſi illa fuiſſet ſine gr̄a habituali poſſꝫ xp̄us ẜm naͣm humanā non habere ius in he̓ ditate illa. ſed ſi iſta gr̄a habitualis fuiſſet collata illi naͣe in pͥmo inſtanti exn̄ti tamē in ꝓprio ſuppoſito illud ſuppoſitū vere diceret̉ filius adoptiuꝰ. gͦ ⁊ mō non negabit̉ ꝓpter non extraneitatē qͥa mō eſt illa carētia iuris ad illā heredita tē que tūc fuiſſet. Rn̄ſionē quere. Olet etiā que ri. Circa iſtā. xi. di. in qua mgr̄ agit de cōicatōe idiomatū ꝑſonā filij ⁊ ꝑtinentiū ad effectuꝫ querunt̉ tria. Primo vtꝝ xp̄us ſit cre atura. 2º vtꝝ xp̄us ẜm ꝙ hō ſit creta. 3º vtrū xp̄us incepit eſſe. Irca primū arguit̉ ꝙ ſic. in xp̄o ē naͣ hūana ſicut diuina ⁊ ꝑ ꝯn̄s ꝓpͥetates vtriuſqꝫ naͣe ẜm Damaſc. c. 50. gͦ ita dr̄ creatura ꝓpter vnā naͣm ſicut creator ꝓpter aliā Preterea xp̄us eſt hō. ſed predicatio eſt inquit ẜm illud extra de hereticꝭ. cū xp̄ſ quero quid p̄dicat hͦ predicatū homo. aūt aliqͥd creatū aūt aliqͥd increatū. ſi ī creatū gͦ ideꝫ formal̓r p̄dicat hō de xp̄o qd̓ predicat hoc predicatū deus. hoc eſt falſuꝫ. qꝛ tunc idē formaliter eſſet dicere xp̄us eſt homo ⁊ chriſtus eſt deus. igit̉ predicat aliqͥd creatū. Preterea xp̄us ē hō aūt gͦ creatus aūt increatus. iſta ſunt e 3
