Transkription / 3 [138

Di. XX aut dimittit penā ꝓ peccatis dando beatitudinē. Si primū detur illud non eſt aliud dicere niſi ꝙ deus dimittit meritū qd̓ habere nō pōt. talem aūt miſericordiā attribuere deo deriſio eſt. Si aūt re mittat penā ⁊ facit hominē beatū. tunc beatificat hominē ꝓpter peccatū. quia ſ. hꝫ impotentiā reddendi ⁊ ſatiſfaciēdi quā dꝫ nō hr̄e. qd̓ eſt habere peccatum. 3ᵐ.ſ. ꝙ illa ſatiſfactio que debebat̉ nō potuit fieri ab homīe puro. ꝓbatur. 2. c. li. pͥmi. Nullus ſatiſfacit ꝓ peccato hominis niſi reddat aliqͥd maius eo pro qͦ peccatū facere nō debuerat. ſed ꝓ omni eo qd̓ eſt citra deū vel eſſe poteſt nō debuit peccaſſe. igit̉ non potuit ſatiſfacere niſi redderet deo aliqͥd maius omī creatura facta ⁊ poſſibili fieri. Sꝫ maiꝰ omī creatura ſimul ſumpta ſic̄ arguit ibi nō poteſt reddere purꝰ hō. igit̉ oportet deū ſatiſfacere ꝓ peccato. Preterea ad idē. ſi homo peccator reddat deo ſolū illud qd̓ debet ſi eſſet innocēs ⁊ nunꝙͣ peccaſſet. nō eſt ſatiſfactio ꝓ peccato. ſꝫ omīa que pōt homo face̓.ſ. deū honorare. cor deo humilit̓ offerre. miſericordiā in dādo ⁊ dimittēdo. ⁊ obedientiā. ⁊ qͥcquid videt̉ poſſe: totū debet deo. etiam ſi nō peccaſſet. igit̉ hoc exhibendo deo nō ſatiſfacit ꝓ peccato. igit̉ requirit̉ aliqͥd ma ius omībus hijs offerri deo ad hoc ꝙ ſatiſfactō valeat. qd̓ nō p̄t fieri a puro ho mine. Preterea. c. 24. li. pͥmi arguit ad idem ſic. homo nō pōt ſatiſfacere deo ꝓ peccato niſi reddat deo totū qd̓ abſtulit ſed abſtulit deo qͥcquid de natura hūana deus face̓ ꝓpoſuerat. ꝓpoſuerat aūt de omībus iuſtis facere numeꝝ electoꝝ ad quē numerū ꝑficiendū homo factus eſt. ſed nullatenus potuit hoc redde̓ hō peccator. qꝛ peccator peccatorē iuſtificare nequit. nec decuit ꝙ aliqͥs innocēs nō deſcendēs ex Adam redime̓t nos ꝑ mor tem. qꝛ tunc nō fuiſſet homo reſtitutus ad priſtinā dignitatē vt ſoli deo ẜuiret. ſed fuiſſet obligatus illi homī quaſi tm̄ ꝓ redemptione ꝙͣtum deo pro creatiōe ⁊ ita poſſet reputare ip̄m deū ꝓ repara tione. ſicut verū deū pro creatōne. ⁊ pre ter hoc ille purꝰ homo ꝙͣtūcunqꝫ innocens non potuit ſatiſfeciſſe. ſicut ꝓbant argumēta in 3º articulo. igit̉ oportuit eē deum hominē. quia nullus potuit niſi deus. nec debuit niſi homo. de iſta mate ria loquit̉. c. penul. ſecūdi li. in ſimili de angelo. 4º.ſ. ꝙ oportuit xp̄m ſatiſfacere per mortē licet nō eſſet debitor moe tis. ꝓbat. 2. c. ſecūdi li. ſic. rō docuit ſic̄ patet in tertio articulo ꝙ oportebat illū qui ſatiſfacere debeat ꝓ homine hr̄e ali quid maius omni eo qd̓ eſt ſub deo qd̓ ſponte ⁊ nō ex debito deberet homo. vt ſicut homo peccauerat per ſuauitatē ſe ſubijcidēo dyabolo. ita vincat ꝑ aſperitatem ip̄m dyabolū. nihil aūt aſperius aut difficilius aūt maius ſub deo poteſt homo ad honorē dei ſponte ⁊ nō ex debito pati ꝙͣ mortē. igit̉ xp̄us homo qui maior erat omībus ſub deo per morteꝫ quā nō debuit pati ſatiſfacere debuit. Hoc idem pꝫ. c. 14. ſecundi li.ſ. ꝙ mors ſufficit ꝓ omībus. vbi approbat reſpon ſionē diſcipuli di. ip̄m recte exiſtimare ī hoc ꝙ dicit ſe malle infinitos mūdos ſi eſſent redigi in nihil. ꝙͣ offendere deum ⁊ potius deberet ſe velle magis oīa peccata que ſunt ⁊ fuerūt ꝑmittere cade̓ ſuper ſe: ꝙͣ hominē xp̄m occidere. ⁊ cōcludit ſic Anſ. videmꝰ hoc ꝙ violationi vi te corporalis huius homīs nulla immē ſitas vel multitudo peccatoꝝ extra perſonā dei cōparari valet. hec Anſ. quia igit̉ fuit tam nobilis vita eius: mors eiꝰ fuit multum accepta deo: vt per illaꝫ ſa tiſfacere poſſꝫ. hec veraciter vt potui ex dictis eius collegi. In iſtis dictis Anſ. vident̉ aliqua dubia. Primo enī ipſa concluſio in ſe videt̉ dubia. cum velit ꝙ redemptio non poſſit eſſe niſi per mortē chriſti. ⁊ ꝑ aliquid ſponte oblatū excedens omneꝫ