Q I creaturam. pͥmo probo ꝙ aliter potuit homo redimi ꝙͣ ꝑ mortē chriſti. Augꝰ. 13. de tri. c. x. Alius modꝰ redimendi ho minē deo non defuit. eius enī poteſtati cuncta ſubiacent. nō ergo fuit neceſſitas in concluſione. Preterea. nō eſt aliqua neceſſitas ꝙ xp̄us homo redimat hoīeꝫ per mortē niſi neceſſitas ꝯſequētie.ſ. po ſito ꝙ ordinauerit ſic illū redimere. ſic̄ ſi curro moueor. hec eſt neceſſitas ꝯn̄ie. ſed an̄s eſt ſimpl̓r cōtingens. ⁊ ſimiliter ꝯn̄s.ſ. me currere ⁊ me moueri. ſil̓r chri ſtum pati mortē fuit cōtingens ſicut cō tingens fuit ip̄m preuideri paſſuꝝ. nulla eſt ergo neceſſitas niſi ꝯn̄ie.ſ. ſi preuiſus fuit pati patiet̉. ſꝫ tam an̄s ꝙͣ ꝯn̄s fuit cōtingens. Preterea. nulla eſt neceſſi tas genus humanū reparari. igitur nec xp̄m pati. ꝯn̄a de ſe patet. an̄s ꝓbatur. quia ſi ſic: hoc nō eſt niſi quia homines predeſtinati ſunt ad gl̓iam. ⁊ lapſi non poſſunt intrare niſi per ſatiſfactionē. ſꝫ modo ita eſt ꝙ predeſtinatio homīs cō tingens eſt ⁊ nō neceſſaria. ſicut enī deꝰ ab eterno contingent̓ p̄deſtinauit hoīeꝫ ⁊ non neceſſario. qꝛ nihil neceſſario ope ratur reſpectu aliquoꝝ extra ſe ordinādo illa ad bonū. ſic potuit non predeſtinaſſe. nec eſt incōueniens hominem fru ſtrari a beatitudine. niſi preſuppoſita p̄ deſtinatione hominis. igitur nulla fuit redemptōnis eius neceſſitas. ſicut nec p̄deſtinationis eius. Contra ea q̄ dicun tur in 2º articulo. an homo poſſit recon ciliari ſine ſatiſfactōne tanget̉ in. 4. c. de penitētia. ſed dato ꝙ ſatiſfactio requira tur. nō tamē requirit̉ neceſſario ꝙ ſatiſfaciens ſit deus. nec hoc ꝓbatur. ⁊ qn̄ in 3º articulo dicit̉ ꝙ nō ſatiſfacit quis deo niſi offerat deo aliquid maius formal̓r ꝙͣ pro quo peccare non debuit quod eſt maius tota creatura. credo ſalua reuerētia ſua ꝙ hoc nō eſt verū. nō enī oportuit ſatiſfactioneꝫ pro peccato pͥmi hoīs. excedere totā creaturā formalit̓ in magnitudine ⁊ perfectōne. ſuffeciſſet enim obtuliſſe deo maius bonū ꝙͣ fuerit malum illius homīs peccantis. Un̄ ſi Adā per gratiā datā ⁊ charitatem habuiſſet vnū vel multos actus diligendi deū ꝓp ter ſe ex maiori conatu li. ar. ꝙͣ fuit cona tus in peccando. talis dilectio ſuffeciſſet pro peccato ſuo remittēdo. ⁊ fuiſſꝫ ſatiſfactū. ⁊ tunc ꝓpoſitio illa eſt falſa ꝙ debuit offerre deo aliquid maius omni eo pro quo peccare nō debuerat. ſꝫ ſicut ꝓamore creature vt obiecti diligibilis nō debuit peccare: ita ſatiſfaciendo debuit offerre deo aliquid maius attīgēdo per actum obiectiue ꝙͣ ſit creatura.ſ. amorē attingentē deū ꝓpter ſe. ⁊ ille amor obiectiue vt terminat̉ in deū excedit amorem creature ſicut deus creaturā. Un̄ ſi cut peccauit ꝑ amorē ignobilioris obiec ti in infinitū. ita debuit ſatiſface̓ ꝑ amo rem nobilioris in infinitū. ⁊ hoc ſuffeciſ ſet ſaltē de poſſibili. Dico igit̉ ꝙ amor quē offerre debet ſatiſfaciēdo debꝫ excedere amorē cuiuſcūqꝫ creature. qd̓ veꝝ eſt. ⁊ diligere obiectū nobilius ſatiſfaciē do ꝙͣ dilexerit peccando. tamē ille actus quo ꝯuertor ad deū ꝑ amorē in ſua formali rōne nō eſt maior omni creatura. nec etiā amor xp̄i creatꝰ quo dilexit deū fuit talis. Un̄ ip̄e vult oīo infinitatē hr̄e vbi nō eſt ex formali rōne rei. Contra illud quod dicit in 3º articulo ꝙ nullus niſi homo debuit ſatiſface̓. hoc non videt̉ abſolute neceſſariū. quia vnꝰ qͥ nō eſt debitor p̄t ſatiſface̓ ꝓ alio. ſic̄ ꝓ alio orare. Un̄ ſic̄ xp̄s hō innocēs nō debitor ſatiſfecit. ſic ſi placuiſſet deo potuit vnꝰ bonꝰ angelꝰ ſatiſfeciſſe: offerēdo aliqͥd placitū deo ꝓ nobis qd̓ ip̄e acceptaſſet ꝓ oībus peccatis. qꝛ tm̄ valet omne creatū oblatū pro ꝙͣto deus acceptat illud ⁊ nō plus ſicut ſupra dictū eſt. Preterea. vnus purus hō potuiſſet ſatiſface̓ ꝓ oībus ſi fuiſſet.
