Di. XXI. ꝯceptus ſine peccato ſicut potuiſſet fieri ſine operatōne ſpūs ſancti ⁊ mr̄is. ſicut fuit xp̄s. ⁊ deꝰ dediſſet ſibi ſummā gr̄aꝫ quā potuiſſet reciꝑe ſicut dedit xp̄o ſine meritis p̄cedentibus ex liberalitate ſua. talis enī potuiſſet mereri deletionē pcc̄i ſicut ⁊ beatitudinē. Et cum dicit ꝙ tunc obligaremur ei tantū ꝙͣtum deo. falſuꝫ eſt. īmo ſimpl̓r deo. qꝛ totū qd̓ ille habe ret erat a deo. obligaremur tn̄ multum ſibi. ſic̄ obligamur beate virgini. ⁊ alijs ſanctis qͥ meruerūt ꝓ nobis. ſemꝑ tn̄ finaliter ⁊ ſūme deo tanꝙͣ ei a quo alioꝝ bona ꝓcedūt. Preterea videt̉ de poſſi bili. dico ꝙ qͥlibet pōt ſatiſface̓ ꝓ ſe. qꝛ ſi data fuiſſet cuilibet homī pͥma gr̄a ſine meritis ſicut mō licet qͥlibet ſit filius ire cuilibet tn̄ dat pͥmā gr̄am ſine meritꝭ ꝓprijs. ⁊ tūc meret̉ beatitudinē. igit̉ potu it etiā meruiſſe deletionē culpe. Tūc ad queſtionē dico. ꝙ omīa hꝰ mōi que facta ſūt a xp̄o circa redemptionē nr̄aꝫ nō fuerūt neceſ ſaria niſi p̄ſuppoſita ordinatōe diuina. que ſic ordinauit fieri. ⁊ tūc neceſſariuꝫ fuit xp̄m pati. ſed tn̄ totū fuit ꝯtingens: ⁊ an̄s ⁊ ꝯn̄s. Unde credēdū eſt ꝙ ille hō paſſus eſt ꝓpter iuſticiā. vidit enī mala iudeoꝝ que fecerāt: ⁊ qūo inordīat a affectione ⁊ diſtorta afficiebant̉ ad legem ſuā. nec ꝑmittebant homīes curari ī ſab bato. ⁊ tn̄ extrahebant ouē vel bouē de puteo in ſabbato. ⁊ multa alia. Chriſtus igit̉ volens eos ab errore illo reuocare ꝑ opera ⁊ ſermones: maluit mori ꝙͣ tace qꝛ tūc erat veritas dicenda iudeis. et iō ꝓ iuſticia mortuꝰ eſt. tn̄ de facto ſui gr̄a paſſionē ſuā ordinauit ⁊ obtulit pr̄i ꝓnobis. ⁊ ideo multū tenemur ei. exqͦ enī aliter potuiſſet hō redimi. ⁊ tn̄ ex ſua libera voluntate ſic redemit: multū ei te nemur. ⁊ amplius ꝙͣ ſi ſic neceſſario ⁊ n̄ aliter potuiſſemꝰ fuiſſe redempti. iō ad alliciendū nos ad amorē ſuū: vt credo: hoc p̄cipue fecit. ⁊ qꝛ voluit hoīem amplius teneri deo. ſicut ſi aliqͥs genuiſſet pͥmo hominē ⁊ poſtea inſtruxiſſet eū in diſciplina ⁊ ſanctitate. amplius obliga retur ei ꝙͣ ſi tm̄ genuiſſet euꝫ: ⁊ alius inſtruxiſſet. ⁊ hec eſt congruitas nō neceſſitas. Si aūt volumus ſaluare Anſ. dicamus ꝙ omēs rōnes ſue ꝓcedunt ſuppoſita ordinatōne diuina que ſic ordīauit hominē redimi. ⁊ ſic videt̉ ꝓcedere ita ꝙ deus ex p̄ordinatione non voluit acceptare pro redemptione hominum: niſi mortem filij ſui. nulla tamen neceſſi tas fuit. Unde in pſal. Copioſa apud eū redemptio. Ad primum princi pale ẜm Apl̓m. i. ad Cor̄. Nunꝙͣ angelos apprehendit ſed ſemē Abrahe. tunc dico ꝙ argumētū illud eſt bonū ſic̄ morale ꝯtra illos qui ponūt angelos ſingu los in ſingulis ſpeciebus. ſed hoc credo falſū. ideo nō cecidit aliqua ſpecies angelica tota. licet forte de qualibet ſpecie ceciderit aliquis. tūc teneo illam reſponſionē. ꝙ quia tota ſpecies humana cecidit ideo magis debuit reparari. Alia etiaꝫ reſponſio ibi data ſumit̉ ab Anſ. iō pōt etiā valere. quia homo peccauit ſuggeſtione diaboli que fuit alterius rōnis. et ſuggeſtione vxoris. ⁊ forte nō ita efficaci ter fecit angelus. quia licet aliqua temtatio fuit alijs ruina luciferri. tamē n̄ ita efficax ſicut homīs a diabolo. ¶ Ad 2ᵐ cōcedo abſolute ꝙ per bonū velle potuit ſatiſfeciſſe. ſed tamē aliter voluit. Et cū dicis ꝙ actus ſunt laudabiliores paſ ſionibꝰ. dico ꝙ verū eſt loquēdo de actu virtutis que diſtinguit cōtra paſſioneꝫ que nō accidit ex virtute. ⁊ ſic loquitur ph̓s. tamē paſſiones penales ⁊ maxime mors quando eſt ex actu virtutis accep ta ſeparatim eſt laudabilior ꝙͣ actus vir tutis circa delectabile. Unde actus virtutis circa triſtabile eſt magis meritoriꝰ ꝙͣ actus virtutis circa delectabile. ⁊ paſſiones voluntarie comitātes actum vir
