Q. I agentis quantū ad rōnem formalē agē tis. ſed ex approximatōe alia ⁊ alia eiuſ dem agētis ad idē paſſū. Qn̄ gͦ arguit̉ obm̄ eſt idē formalit̓. ꝯcedo obm̄ v̓tutū in ſe ⁊ in prīa. nec ex h̓ ſequit̉ ꝙ actꝰ ſint idē ſpē. etiā qui ſūt eiuſdē potentie. īmo pn̄t eē diuerſi ī eadē viſi ꝑ ſe ſint circa obm̄ diuerſimode pn̄s potētie. ⁊ ſimiliſ diſtinctio pōt poni habituū inclinātiū ad tales actus. Nā ad oēm actū alicuiꝰ ſpeciei in naͣ rōnali qui pōt frequent̓ eli ci. pōt eſſe aliqͥs habitus realit̓ inclinās ad tales actus. Quantū ad aliud qd̓ tā gitur de ſpe. dici poſſet ꝙ ſic̄ qͥlibꝫ actuſ diſtinctus ſpē ab alio. pōt hr̄e ꝓprium habitū in volūtate uel in intellectu inclinantē ad ip̄m. ita etiaꝫ pōt eſſe vnus habitus gn̄alis inclinās ad vnū actū in gn̄e ⁊ multos in ſpē. quēadmodū ſi iuſtitia ponit̉ virtus vna ẜm genuſ nō ẜm ſpēm hꝫ actū ſimilit̓ vnū. ⁊ h̓ mō poſſꝫ eſſe vnus habitꝰ qͥ ꝑ ſe reſpiceret deū in quantū ꝯueniēs naͣe rōnali. ⁊ ſic indiſtī cte inclinaret in ip̄m. ⁊ ſi huiꝰ actꝰ eſſet habitꝰ ſic indiſtincte tendens in ip̄m. i. nō ſub ꝓpria rōne inquantū.ſ. ē ſic approximatꝰ uel ſic ꝯiūctꝰ potētie tēdenti ille habitꝰ nō variaret̉ ſiue potētia ten deret in obm̄ deſiderādo uel tenēdo. ta lis habitꝰ nō ponit̉ ſpes: ſed ponit̉ p̄ciſe inclinās ad iſtū actu imꝑfectū qͥ ē deſideriū. ꝯcedo igit̉ ꝙ bn̄ poſſet eē vnꝰ ha bitus tendēs in ip̄m deū ut eſt bonū cō modū ⁊ nō oporteret illū euacuari. ſed ſpes ponit̉ p̄ciſe ad actū imꝑſcm̄. ⁊ hoc imꝑfectōe alteriꝰ rōnis quā facit abſen tia obiecti reſpectu potētie tēdentis. Uiſo de fide ⁊ ſpe quo euacuant̉. videnduꝫ ē de charitate quō manet eadē in prīa. ſuppono enī ꝙ hec ſit rō charitatꝭ.ſ. ꝙ eſt amicicia dei. ut in ſe bonū. iſte habitus nō diſtincte ī clinat ad actū ꝑfectū amandi deū. ſicut amat̉ qn̄ eſt in ſe pn̄s. nec ad actū imꝑfectū ſicut amat̉ qn̄ eſt imꝑfecte pn̄s. ſic̄ in enigmate. ſed inclinat ad hūc actū ⁊ ad illū licet indiſtincte. ⁊ ꝙ talis habitꝰ poſſit hr̄i. pꝫ ex dictis. nūc de ſpe. rōna bilius enī eſt hͦ de habitu tendēte ī deuꝫ ut eſt bonū in ſe ꝙͣ de habitu tendente ī deū ut ē bonū mihi. qꝛ nō variat̉ actus ille qͥ tēdit ī deū ut ē in ſe bonū ex p̄ſen tia perfecta uel imꝑfecta dei. ſicut ille qͥ tendit in deū ut ē bonū cōmodū. pͥma enī variatio uel non eſt ẜm ſpeciē. uel ſi eſt. nō tn̄ eſt ẜm ſpē remotā ſicut 2ª. Ex qͦ enī inclinatio manebit in patria ad di ligendū deuꝫ in ſe. manebit etiā inclina tio ad actū illū qui ponit̉ eſſe charitatꝭ ut actus eius ⁊ ita habitus ille poterit manere. Si obijcit̉ ꝙ pn̄tia obiecti ta lis uel talis pōt variare actus ẜm ſpēm igit̉ pn̄t eſſe duo habitꝰ diſtincti ſpecie. qͦrū vnꝰ ſit pͥncipiū diligēdi deū in ſe ut pn̄tatus eſt ꝑ fidē ⁊ ille euacuabit̉. aliuſ ut eſt pn̄s ꝑ viſionē ⁊ ille ſuccedet. Cō cedo ꝙ duo tales habitus pn̄t eē ſimul in uolūtate. ſed hec nō ponit̉ rō chari tatis ꝙ ſit p̄ciſe pͥncipiū actus imꝑfecti circa obm̄ lattēs. ſed ꝙ ſit indiſtincte pͥn cipiū tendēdi in deū ut in ſe bonū p̄ciſe ¶ Breuiter igit̉ qͥcqͥd ſit de fide. de iſtis tn̄ duabus virtutibus appetitiuis ſpe ⁊ charitate cōcedi pōt ꝙ pōt eſſe vnus habitꝰ appetitiuꝰ reſpectu cōmodi ma nens ſicut charitas. ⁊ pn̄t eſſe duo hītꝰ appetitiui reſpectu dei ut eſt bonuꝫ ho neſtū. ſed vnꝰ euacuaret̉ ſicut ponit̉ nūc fide euacuari. ſed ſupponimꝰ nūc ex di ctis ſcōrū. d. illoꝝ habituū.ſ. ſpei ⁊ cha ritatis. ita ꝙ ſpes nō inclinat ad actum tendēdi in bonū cōmodū abſolute. ſed ad actū imꝑfectū ex abn̄tia obiecti. ita ꝙ illa imꝑfectio nō accidat actui inquā tū eſt huiꝰ habitꝰ ſed ſit de rōne eiꝰ. cha ritas aūt ſit principiū ⁊ habitꝰ tēdendi in deū ut eſt bonū in ſe. ita ꝙ actui ut ē eius accidat ꝑfectio ⁊ imꝑfectio ex pre ſentia uel abſentia obiecti. Ad primum argu
