![]()
Tercius Qui. mo. tolli. obli. cipitur vt ſi ſuꝑ debito cōditionali concipiatur: quia talis acceptilatio inutilis eſt et quāqͣꝫ nō hēat hāc vim acceptilatiōis attame habet vim pacti ⁊ ſic intelligo il las leges. ff. de rei ven. cū emptor. ff. d̓ ac ceptila.l. cū acceptil̓. aut rōne ꝯceptionis inepte vt ſi tibi dicā qd̓ ego tibi debeo ha bes ne acceptū in diē ⁊ tuip̄e rn̄deas: habeo acceptū: ⁊ talis acceptilatio inutilis non habet vim pacti: ⁊ ſic intelligo. l. ff. d̓ acceptila. an inutilis Sed ⁊ id qd̓. nō ſolū ſicut dictū eſt obligatōes ꝯtracte verbis poſſunt ꝑ acceptilatōem diſſolui: ſed ⁊ id qd̓ ex aliqͣ alia cauſa debet̉ pōt in ſtipula tionē deduci: ⁊ ꝑ acceptilatōem pōt diſſol ui. ⁊ hoc dicit. Sicut aūt ⁊c̄. Queſiui a legiſlatore an̄ acceptilatio poſſit fieri in par te debiti ſicut ſit in toto. ⁊ rn̄det di. ꝙ acceptilatio pōt fieri ꝓ parte debiti ſicut pōt fieri ꝓ toto. hoc dicit. Eſt auteꝫ ꝓdita ⁊cͣ. Tractatū eſt ſup̄ ꝙ obligatio alia a ꝟbali pōt deduci in ſtipulatōem: ⁊ tūc tolli pōt ꝑ acceptilatōem. hic autem dicit ꝙ eſt ꝓdita quedaꝫ ſtipulatio q̄ vulgo acqͥliana appellat̉. acquilius em̄ qͥ valde fauorabilis erat ad ſtipulatōes diſſoluēdas adinuenit iſtū modū diſſoluēdi ⁊ liberādi per acceptilatōem debitorē illū qͥ ex quocūqꝫ cōtractu alio teneret̉ qͣꝫ ex ꝯtractu verbali ſicut pōt liberari ꝑ acceptilatōem is qͥ ꝟ. bis eſt obligatus. adinuenit em̄ ſtipulati onem quandā in quā poſſent deduci oēs alie obligatōes q̄ ī ſtipulatōeꝫ deducte ꝑ acceptilatōem tolli pn̄t. ſtipulatio em̄ acquiliana oēs obligatōes nouat: qͣlit̓ enī cōfici dēat hec ſtipulatio narrare magis laborioſum eſt qͣꝫ ſubtile: aptiſſime em̄ de hoc tradit̉ in lr̄a. ⁊ hoc dicit vſqꝫ ad illuꝫ .s. Preterea nouatōe ⁊c̄. Iam vidiſtis ꝙ duobus mōis tollit obligatio. tollit̓ etiā tercio modo.ſ. ꝑ nouatōem volūtariā: veluti ſi illa dece q̄ debes ſeio ſeius ſtipulatus ſit ab aliqͦ alioqͣꝫ a te aīo nouādi: qͥa tūc tollit̉ pͥma obligatio interuētu noue ꝑſone ⁊ noua naſcit̉ obligatio pͥma obligatiōe tranſlata in poſteriorē adeo ēt ꝙ ſi nō valeat noua obligatio pͥma ꝑ ſcd̓am nihilominus tollitur: veluti ſi a pupillo ſine tutoris auctoritate fueris ſtipulatus illud qd̓ tibi debebaꝫ: oīno em̄ amittitur actio tua eo ꝙ p̓ma obligatio ſublata ē: ⁊ ſic īutilis ē actio qͦ ad effectū experiēdi: eſt tn̄ aliqͣ.ſ. naturalis. ⁊ hͦ dic̄. Nō idē iuris ⁊cͣ. Sup̄ dictū ē ꝙ ſi creditor ſtipulatꝰ fuerit a pupillo id qd̓ debitor pupilli ſibi dꝫ tollit̉ obligatio ip̄iꝰ debitoris. ſꝫ ſcire dēs ꝙ nō idē iuris ē ſi creditor ſtipulatꝰ ē a ẜuo alicuiꝰ aīo nouādi illd̓ qd̓ debitor ſibi dꝫ: cū eī ſcd̓a obligatio nulla ſit ip̄o iure neqꝫ naturali neqꝫ ciuili ꝑinde remanet pͥor de bitor obligatꝰ aſi nō eēt aliqͣ nouatō fctā ꝟbigr̄a. vbi em̄ ꝑ ſcd̓am obligatōem dꝫ tolli pͥma optꝫ ꝙ ſcd̓a ſit aliqͣ: puta naturalis vel ciuilis. Sed ſi eodē. Supͣ dictuꝫ ē ꝙ īteruētu noue ꝑſone noua naſcit̉ obli gatio: ſꝫ po. ꝙ ſtipulatꝰ fui a debitore meo qd̓ ex alia qͣcūqꝫ cā qͣꝫ ex ſtipulatiōe mͥ de bebat: dicet̉ ne ī hͦ cāu fieri nouatio cū in hͦ caſu noua ꝑſona nō īteruenerit. ⁊ rn̄. ꝙ ſic ſi aliqͥd noui īteruenerit ī ſcd̓a obligatōe. id eſt in ſtipu. iſta: veluti ſi ꝯditio vl̓ dies vl̓ fideiuſſor obligatōi adijciat̉. ſcire tn̄ d̓ bes ꝙ ſi ꝯditio in nouatōe addita exiſtat. valet nouatio: ſi aūt nō exiſtat nō valet. hͦ dicit. Sed cū. Supͣ dictū eſt ꝙ nouatio fit interuētu noue ꝑſone vl̓ etiā eiuſdē dummodo fiat ꝑ diei vl̓ ꝯditōis adiectōem vl̓ ſubiectōem. ſꝫ ſcire dēs ꝙ apd̓ antiqͥs hoc verū erat ꝙ his modis fiebat nouatio dū tn̄ aīo nouādi fieret ⁊ ita qͣꝫ ſepe diuerſe p̄ ſumptōes inducebant̉ ad ꝓbandū ꝙ aīo nouādi fieret: vn̄ ſuꝑ hoc apud antiquos magna fuit altercatio: ⁊ ꝓpt̓ hoc dic̄ dn̄s iuſti. fecimꝰ quādā ꝯſtōneꝫ ad hmōi alter catōes tollēdas: in qͣ cauet̉ ꝙ tūc demū in telligat̉ fieri nouatio interuetu noue ꝑſone vl̓ ēt eiuſdē ꝑſone vt dictū ē: qn̄ hoc ex preſſe actū eſt inter ꝯtrahētes ꝙ ꝓpt̓ noua tionē pͥoris obligatōis hoc fiat: alioqͥn ſi hoc exp̄ſſe nō fuerit actū nō intelligit̉ fieri nouatio interuētu noue ꝑſone. ſed accedit ſecūda obligatio pͥme ⁊ manet vtraqꝫ 