Secundus De rerum diuiſione erit interdicitur ei adminiſtratio. ita pa piniano viſum eſt. Sed ſi aliqͥs hmōi cri mine accuſatus fuerit pendente cogniti one deceſſerit accuſatus cognitio ſuſpecti extinguit̉. Item ſi aliquis tutor copiā ſui fecerit vt alimenta pupillo ſuo decer­nantur: pupillus in poſſeſſionem bono­rum ip̄ius tutoris cauſa rei ſeruande mit tatur que morā deteriora fctā ſunt da to tutore vendi iubent̉. Liquet igit̉ tu­tor alimēta pupillo p̄ſtat vt ſuſpectꝰ remoueri poterit. Si autem tutor pn̄s fue rit: mendaciū tn̄ alimēta pupillo diſcer­ni non poſſe ob inopiaꝫ pupilli dicat ad p̄fectū vrbis mittat̉ puniendus vt iuriſcō ſul. placuit. ſicut ille remittit̉ ad p̄fectum vrbis puniendus per pecuniā miniſte­rium tutele redemerit. Itē libertus ſi frau dulenter geſſiſſe tutelam vel curam filioꝝ vel nepotum patroni probatus fuerit ad prefectum vrbis ſimiliter remittetur puni endus in hoc caſu vt ingratus accuſari poterit Nouiſſime autem ſciendum eſt tu tores vel curatores fraudulenter admini­ſtrantes res pupillares oīmodo eſſe remo uendos. licet em̄ ſatiſdationem offerāt de indēnitate pupilli: tamen quia ſatiſdatō maliuolum tutoris propoſitum non mu­tat: ſed diutius malignandi facultatē pre ſtat remouendi ſunt. Item ſuſpectū eum merito putamus qui moribus talis eſt vt ſuſpectus haberi debeat: licet enim tutor vel curator pauꝑ ſit: fidelis tamen dili­gens ſit in adminiſtratione non eſt vt ſu­ſpectus remouendus. Et hec in ſexta par­te vſqꝫ in finem tituli. Explicit liber primus inſtitutionum. Incipit liber ſecundus. Rubrica De rerum diuiſione. Ontinuatio iſtius ru­brice ad ſuꝑiora patet in hunc moduꝫ. Om̄e ius quo vtimur aūt tinet ad res: aut perſo­nas: aut actiōes. vt.. de iure naturali gen. ciuili.§. vl. dictū eſt in pͥmo libro huc vſ qꝫ de iure pertinēte ad ꝑſonas. vn̄ ẜm or­dinem ꝓmiſſum intēdit Iuſti. in hoc ſe­cūdo libro tractare de iure ꝑtinēte ad res. Sꝫ qꝛ oīs res diuiſionē dilucidius aꝑit̉ vt.. dele.§. ſed vſqꝫ in illo verſu. Sed ne in primis: idcirco iuſti. de rebus dictu­rus ad euidentiorē iuuenū doctrinā pͥmo tractat de rerū diuiſiōe. vn̄ īmerito an nectit hic ru. de re. diui. Uiſa igit̉ cōtinua tione rubrice iuſti. diuides titulū in duas partes pͥncipales: in quarū pͥma parte de terminat de reꝝ diuiſione. In ſecūda par­te de earundērerū dn̄ij acqͥſitione tractat. Superiori libro ⁊c̄. prīa pars ꝓtendit̉ vſ­qꝫ ad illū.§. Singuloꝝ autē. ibi incipit ſe­cunda pars ꝓtendit̉ vſqꝫ in finē tituli. ma pars ſubdiuidit̉ in duas partes in qͣ­rum prima parte ponit bimembrē diuiſi­onem reruꝫ que talis eſt. rerū alie ſunt in patrimonio noſtro: alie ſunt extra patri monium ꝓtendit̉ hec ꝑs vſqꝫ ad illū. 6. Quedā em̄. ibi incipit ſecūda ꝑs pͥme par­tis pͥncipalis in qua parte ponit ſecūdaꝫ diuiſionē rerū. Ad cōprobatōem pͥme di­uiſionis hec diuiſio cōtinet qͥnqꝫ mem­bra que dilucide proſequitur de quolibet membro dilucida ponēdo exempla. His igit̉ p̄libatis ponas pͥmo ca. Dicit iuſtin̄. cōtinuādo ꝓceſſum ſuū: poſtqͣꝫ in ſuꝑiori libro de iure perſonarū expoſuimus: mo­do in hoc ſecūdo libro de rebus in patri monio nr̄o vel extra nr̄m pr̄imoniū habē tur videamus. hec in prima parte. Sed po. in ſecūda. dn̄e vos dixiſtis mihi ſupͣ vultis determinare de rebꝰ ſunt ī pr̄i­monio nr̄o vel extra: nūqͥd eſt iſta diuiſio ſufficiēs. Ad rn̄det ſic ſufficiēs di uiſio p̄miſſa ſit tl̓i rōne liq̄t: qꝛ q̄dā natura