Seite
De p̄deſtinatōe dina. Fo. xxj. Et ſic patet veritas ꝓpōnis. gͦ ⁊c̄. ap­vi. Bonus vſus gratie ſiue in re ſiue in diuina preſcientia non eſt cenſendus ipſius pre­deſtinationis hominis ratio vel cauſa Huius ꝓpoſitiōis veritatem Apoſtolus ſtudioſe determinat vi­cibꝰ reiteratis. nam bonus vſus gra­tie ꝯſiſtit in bonis operibꝰ. dicit aūt ad Romanos. ix. Non ex operibus ſed ex vocante dictū eſt. Iacob dile­xi. Eſau autem odio habui. Et ad Titū. iij. Nō ex operibꝰ iuſticie que fecimus nos. ſed ẜm ſuā miſericor­diam ſaluos nos fecit Et ad Aphe ſios pͥmo. Idem euidenter eſſe ediſ­ſerit dicens Sicut elegit nos in ip̄o ante mūdi ꝯſtitutioneꝫ vt eſſemus ſancti ⁊ immaculati in ꝯſpectu eius in charitate. quibꝰ verbis innuit̉ ꝙ bona opera. quibꝰ ſanctificamur cō ſequūtur eternā ſuam electiōem ad noſtā beatitudinē. Qua in re nulla­tenus eſt ſilentio tranſeūdum docu­mentum principis ph̓oꝝ Areſtote­lis qd̓ ponit inter inſtrumenta abū dandi. videlicet differentiarum in­uentio. plurimi nāqꝫ volūt cōpara­re bonū vſum gratie ad bonū vſum equi collati a rege militi. vbi tn̄ lata ē dr̄n̄a Differūt em̄ dilectio dei erga homineꝫ. ⁊ dilectio hominis ad ho­minem. nam homo diligit hominē ꝓpter aliquam bonitatem in eo pre­exiſtentem aūt p̄deſtinatā. ⁊ ſic boni tas hominis qui diligitur eſt cauſa dilectōnis qua ab alio diligit̉. Ui­ceuerſa aūt eſt reſpectu dilectōis dei ad hominē. nam ſua dilectio nō pre ſupponit in nobis aliquam bonita­tem. ſed cauſat in nobis bonitatem Unde diligere eſt alicui velle bo­num. volūtas aūt dei qua vult bo­uum alicui eſt cauſa ꝙ illud bonum ab eo habeatur. Quibꝰ penſatis de ſiſtant inducere pro ſimili de bono vſu gratie ⁊ bono vſu equi. Deinde huius ꝓpoſitōnis veritas ptꝫ rōne. nam ro p̄deſtinatōis p̄intelligit̉ pre deſtinatiōi. effectus aūt eius in ip̄a includitur Manifeſtū eſt aūt ꝙ om ne dei benefitiū qd̓ homini cōfertur ad ſalutē eſt diuine p̄deſtinatōis ef fectꝰ. Bn̄ficiū aūt diuinū nō ſoluꝫ extēdit ſe ad infuſionē gr̄e qua hō iu ſtificat̉. ſed etiā ad gr̄e vſuꝫ. quēad­modū in rebꝰ naturalibꝰ nō ſolū de us creat ipſas formas in rebꝰ. ſꝫ etiā ipſos motus ⁊ operatōes formarū deus em̄ eſt pͥncipiū omnis motus cuiꝰ oꝑatōe ceſſante ex formis nul­lus motꝰ vel oꝑatio ſeq̄ret̉. Sic āt ſe hꝫ habitus gr̄e virtutis in aīa ad vſum ip̄ius. ſicut ſe hꝫ forma natu­ralis ad ſuā oꝑatōnem. ideo Eſaie xxvi. d̓r. Om̄ia oꝑa noſtra in nobis oꝑatus es dn̄e. nec tn̄ ſuꝑfluit habi­tus gratie neqꝫ ſuꝑfluūt naturales forme. qͣꝫuis deus in om̄ibꝰ oꝑetur quia ſicut dicit̉ Sapiētie. viij. Ip̄e diſponit omnia ſuluiter. quia ſcꝫ ꝑ ſuas formas omnia inclinātur. qua ſi ſponte in id ad qd̓ ordinant̉ a deo Et ſic pꝫ veritas ꝓpoſitionis. mē vij. Quāuis ipſius predeſti­nationis dici non liceat ratio ſeu cauſa bonus vſus gratie. poteſt tamen ratio aūt cauſa alicuius particularis effectus ꝯtenti ſub predeſtinatione Hec ꝓpoſitio quo ad pͥmam eius ꝑtē eſt deducta in ꝓpōne p̄cedē ti Nō eſt enim dicendum ꝙ bonus vſus gratie Iacob patriarche fuit ratio vel cauſa predeſtinationis ſue Scd̓a ꝟo pars ptꝫ pͥmo autoritate ambroſij dicētꝭ. Miſcd̓iaꝫ illi dabo quē p̄ſcio toto corde ad me r̄uerſuꝝ d iiij.