¶ De p̄deſtinatōe dina. ¶ Fo. xxij. Ex hac igitur differētia cōſurgit ꝙ preſcientia peccatoꝝ potius diciip̄t cauſa reprobatōis qͣꝫ p̄ſcientia meritoꝝ cauſa p̄deſtinatiōis. ⁊ ſic patet veritas propoſitionis. ꝓpō ix. ¶ Eterna electio aliquorū et nō aliorū. aut autoritas. ſacre ſcripture. nullatenus preiudicat libero arbitrio in ſua libera poteſtate cooperandi ad finē beatitudinis eterne Hec ꝓpoſitio patꝫ autoritate apl̓i. ij. ad Choꝝ. xv. Nō ego ſꝫ gratia dei mecū. Et apl̓us Petrus. ij. De. pͥ. d̓t. Satagite vt ꝑ bona opera certā veſtrā vocatiōem ⁊ electōeꝫ faciatis Augꝰ. vero d̓t Qui creauit te ſine te non ſaluabit te ſine te. Et Ozee. xiij. d̓r. Perditio tua ex te fiſrael. Ex quibꝰ autoritatibꝰ ⁊ pluribus alijs in ſacra ſcriptura ꝯtentis clare elicit̓ ꝙ ꝑ predeſtinatiōem ⁊ re probatōem nihil ſubtrahit̉ poteſtati liberi arbitrij flectendi ſe in quācū qꝫ partē voluerit. Deinde patet ꝓ poſitio ex rōne. Nam diuina prouidentia mouēs om̄ia mouet vnūqd̓ qꝫ ẜm ſuā naturaꝫ. naturalia em̄ qꝛ ad vnū determinātur mouet deter minate ad vnū. vt grauia deorſum leuia ſurſum. Ea vero que habent li berū arbitriū mouet relinquendo ea in poteſtate ſui liberi arbitrij. Nullā igit̉ p̄t hō aſſumere querelā ex rōne p̄deſtinatōnis vel reprobatōis qua ſi non ſubſit facultati ſui liberi arbitrij poſſe ſaluari. Ubi aduertenduꝫ ꝙ ſemꝑ actio pͥncipali agenti magꝭ attribuit̉ qͣꝫ ſequūdario. ſicut ſecurꝭ nō d̓r facere archā ſed artifix. Quia ergo ꝑ bonas actōes ꝑuenit̉ ad adeptionem eterne glorie. ⁊ hmōi actiones ſunt dei tanqͣꝫ pͥncipaliter agē tis. ideo ſacra ſcriptura aliquoties loquit̉ tanqͣꝫ totuꝫ eſſet ſolius dei et et homines nō haberēt aliqd̓ intereſſe. Et ad hūc ſenſuꝫ d̓t apl̓us. nō eſt volentis neqꝫ currentis ſed dei miſerentis. Itaqꝫ ad gloriā obtinē dam deus vere d̓r totuꝫ facere. ⁊ tn̄ ab eodē toto nō circūſcribit̉ et ꝯcui ſus actiuus liberi arbitrij hominis Conſultiꝰ aūt loqͥtur ſacra ſcriptura attribuēdo totū deo. tum qꝛ ipſe eſt pͥncipaliter agens. tum qꝛ loquē do ſic extremius inducit ad quaſdā vtilitates in ſexto p̄ambulo proemij prememoratas ¶ Sane quatenus huius ꝓpoſitōis intentio planiꝰ explicetur recurramus ad exemplum ſacre ſcripture. de Iacob et Eſau. Iacob em̄ predeſtinatus gratuita motione mouebat̉ ad deū vt ꝯſenti ret infuſioni gratie. hmōi tn̄ motio nihil ſubtraxit libertati arbitrij ſui. potuiſſꝫ em̄ nō ꝯſenſiſſe. ſil̓iter Eſau mouebat̉ gratuita motione ad con ſentiēduꝫ ſimul infuſioni gratie. qui ex libertate arbitrij non ꝯſentiens. ſi voluiſſet ꝯſenſiſſet ⁊ gr̄am accepiſſet qua ſi voluiſſet bene vſus fuiſſet. et in eadē ẜm facultatē liberi arbitrij ad finē vſqꝫ ꝑſeueraſſꝫ. ac ꝑ hoc eter nam gloriaꝫ poſſediſſet. Quinimo nō irronabiliter dici p̄t ꝙ aliqͥs reprobatus intenſiori motione ad de um mouet̉. nec tn̄ ꝯſentit. Alius ve ro p̄deſtinatus remiſſiori motione diuinitus motus acquieſcit motioni ⁊ grām recipit. quo nō obſtante poſſet deꝰ reprobatos introrſus taliter mouere ꝙ in odorē illius moti onis currerēt ⁊ ad eternā patriā tāqͣꝫ p̄deſtinati feſtinarent. Ad qd̓ de ſignādū dici ꝯſueuit ꝙ ad ea q̄ pre deſtinationis ſunt deus mouet om nes ſufficienter. tn̄ ſolos predeſtina tos mouet efficaciter. Et ſic patet veritas propoſitionis.
