Seite
Incipit prolog ī didaſcolico hu gonis. Ulti ſunt quos ip̄a natura adeo in­genio deſtitutos reliquit. vt ea etiaꝫ que facilia ſunt ix capere poſſunt. Et hoꝝ duo genera michi eſſe vident̉. Nā ſunt quidam qui licet ſuam ebetudinem nō ignorent. eo tamen quo valent conami­ne ad ſcientiā anhelant. Et indeſinenter ſtudio inſiſtentes. quid minus habēt ef­fectu operis. obtinere merentur affectu voluntatis. Aſt alij qm̄ ſumma ſe com­prehendere nequaqͣꝫ poſſe ſentiunt. mi­nima etiam negligunt. ⁊ quaſi ī ſuo cor­pore ſecuri quieſcentes. eo amplius in maximis lumen veritatis perdunt. quo minima que intelligere poſſunt. diſcere fugiūt. Vnde pſalmiſta. Noluerunt in­quit intelligere vt bene agerent. lōge eī aliud eſt neſcire. atqꝫ aliud nolle ſcire. Neſcire ſiquidem infirmitatis eſt. Sci entiam vero deteſtari. praue voluntatꝭ. Eſt aliud genus hominū quos ad mod̓ natura ingenio ditauit. ⁊ facilem ad ve­ritatem veniendi additum p̄ſtitit. Qui­bus ⁊ ſi par ſit valitudo ingenij non ea dem tam omnibus virtus aut volūtas eſt per exercicia ⁊ doctrinam naturalem ſenſum excolendi. Nam ſunt pleriqꝫ qͥ negocijs huius ſeculi ⁊ curis ſupra quaꝫ neceſſe ſit īpliciti. aut vicijs ⁊ voluptati bus corꝑis dediti terra obruuntur. Et ex ea nec fructum ſapientie. nec vſuram boni operis querunt. qui profecto vald̓ deteſtabiles ſunt. Rurſus alijs rei fami­liaris inopia ⁊ tenuis cenſus diſcēdi fa­cultatem minuit. Quos tamen plane ꝑ hec excuſari minime credimus. cum ple roſqꝫ fame. ſiti ⁊ nuditate laborantes ad ſcientie fructum ꝑtingere videamus. Et tamen aliud eſt. cum non poſſet. aut vt verius dicam facile poſſet. non diſcere. atqꝫ aliud poſſe ⁊ nolle ſcire. Sicut eniꝫ glorioſius eſt cum nulle ſuppetant facul tates. ſola virtute ſapientia apprehende re. Sic ꝓfecto turpius eſt vigere inge­nio. diuicijſ affluere. ⁊ torpere ocio Pue p̄cipue res ſunt quibus quiſqꝫ ad ſcien­tiam inſtruitur ſcꝫ lectō ⁊ meditatō. Eqͥ bus lectō prioreꝫ in doctrina obtinet lo cum. Et de hac tractat liber iſte. dando p̄cepta legendi. Tria autem ſunt prece­pta lectōni magis neceſſaria. Primum vt ſciat quis quid legere debeat Scd̓m quo ordine legere debeat ⁊ quid prius. ⁊ quid poſtea. Terciū quomō legere de beat. De hijs ꝑ ſingula agitur in hͦ libro Inſtruit autem tam ſeculariū qͣꝫ diuīa­rum ſcripturarū lectorem. Vnd̓ ⁊ in du as partes diuiditur. quarū vtraqꝫ tres habet diſtinctōnes. In prima ꝑte do­ſet lectorem arcium. In ſcd̓a docet diui num lectorem. Pocet autem hoc modo. oſtendendo. Primum quid legendum ſit. Deinde quo ordine ⁊ quomō legen dum ſit. Vt autem ſcire poſſit. quid legē dum. aut quid precipue legeduꝫ ſit. In prima parte primum enumerat origieꝫ omniū arcium. Peinde ꝑtitōem earum. vel quomodo vnaqueqꝫ contineat aliā vel cōtineatur ab alia. Secans philoſo phiam a ſummo vſqꝫ ad vltima mēbra Deinde enumerat autores arciū. Et po­ſtea oſtendit que ex hijs artibus preci­pue legende ſint. Deinde etiam quo or­dine ⁊ quomodo legende ſint aꝑit. Po ſtremo legentibus vite ſue diſciplinaꝫ preſcribit. ⁊ ſic finitur prior pars. In ſe­cunda ꝑte determinat que ſcripture di­uine appellande ſint. Deinde numerū et ordinem diuinoꝝ libroꝝ. Et autores eo rum ⁊ interp̄tatones nominū oſtendit. Poſtea agit de qͥbuſdam proprietati­bus ſacre ſcripture que magis ſunt ne­ceſſarie. Deind̓ docet qualiter legere de beat diuinā ſcriptura is. qui in ea corre­ctōnem ſuorum morū ⁊ formam viuēdi q̄rit. Ad vltimū docet illū qͥ ꝓpt̓ amoreꝫ ſcīe eā legit. Et ſic ſcd̓a pars fineꝫ capit.