Seite
De ſancto Pelagio Fo. CLIX. lo efficiar xp̄iane. Nā ſi(vt dicitis) gaudiū ē āgel̓ in celo ſuꝑ vno pct̄ore pnīaꝫ agente. actori ꝯuer­ſionis nōne magna merces debet̉. Semel tm̄ mi­hi acqͥeſce. ⁊ ſic meip̄aꝫ ſaluabis. Illa igit̉ turrim aīe illiꝰ fortit̓ ꝯcutere cepit. Qd̓ demō vidēs ſoci is ſuis ait. videtis quō puella iſta ꝯcuſſit quē nos nō potuimus ꝯmouere. Uenite gͦ ⁊ in eū fortiter irruamꝰ exquo ꝯgruū tp̄s inuenimꝰ. Cernēs igit̉ ſct̄s iuuenis ſe tā fortit̓ captiuatū. qꝛ ⁊ ꝯcupiſcen tia incitabat ⁊ ſalus vniꝰ puelle dyabolo ſuggerē te ip̄m ꝯmouebat. lachrimis infuſus. or̄oni ſe de­dit: in qͣ or̄one obdormiēs vidit ſe duci in qd̓daꝫ pratū decoris floribꝰ exornatū. vbi folia arboruꝫ dulcē ſonū r̄ddebāt aura qͣdā gͣta agitata ⁊ odor mirificꝰ emanabat: vbi fructꝰ viſu ſpecioſiſſimi ⁊ guſtū deſiderabiles: vbi ſedes poſite erāt auro et gēmis fabricate: lecti lucidi cū p̄cioſiſſimis ornam̄ tis. aq̄ limpidiſſime p̄terfluētes. Dehinc ī ciuita­tē ip̄m introduxerūt. cuiꝰ muri ex auro ⁊ obrizo e­rāt que claritate mirabili refulgebat. vbi etheri qͥdā exercitus cātātes cāticū qḋ auris mortaliū n̄ audiuit. dictūqꝫ ē ei. Iſte ē locus bt̄oꝝ. Cū at̄ vi­ri vellēt eū reducere: rogabat vt eū ibi manere ꝑ­mitterēt. Qui dixerūt. Cū labore multo adhuc venies huc. ſi tn̄ tibi vim inferre poteris. Deinde ad loca teterrima ip̄m duxer̄t omi feditate plena dictūqꝫ ē. Iſte ē locꝰ iniuſtoꝝ. Cū aūt euigilaſſet pulchritudo illiꝰ puelle ⁊ ceteraꝝ ſter core fetidio re ei videbat̉. Ueꝝ cū maligni ſpūs ad theodaꝫ redijſſet. ⁊ ip̄e eos exprobraret: dixer̄t priuſqͣꝫ ſi­gno crucꝭ ſignaret̉. ſuꝑ ip̄m irruētes. fortit̓ ip̄ꝫ cō turbauimꝰ: vt aūt ſeip̄m ſigno crucꝭ muniuit nos ꝑſecutus ē cū ira. Tūc theodas cū rege ad eū in­trauit: ſperās ꝙ ei ꝑſuade̓ poſſet: ſꝫ p̄dictꝰ magus captꝰ ē ab eo quē cape voluit ⁊ ab eo ꝯuerſꝰ ba­ptiſma ſuſcepit ⁊ laudabilē vitā duxit. Rex igit̉ deſꝑans diuiſit ei de ꝯſilio amicoꝝ mediuꝫ regni ſui. Ille at̄ licꝫ deſertū tota mēte deſideraret. tn̄. ꝓ pter fidei dilataōꝫ ad tp̄s ip̄ꝫ regnū ſuſcepit: ac ī ſuis ciuitatibꝰ tēpla ⁊ cruces erexit ⁊ oēs ad xp̄m ꝯuertit. Pr̄ aūt tādē filij rōnibꝰ et p̄dicatōibꝰ aſ­ſenſū p̄bēs. fidē xp̄i recepit ⁊ baptiſmū ſuſcipiēs ⁊ totū regnū filio ſuo dimittēs ip̄e penitentie oꝑ bus vacabat. Et poſt hͦ laudabilit̓ vitam finiuit. Ioſaphat aūt barrachiā regē p̄nunciās pluri es fugere. ſꝫ ſꝑ a ppl̓o captus vix tandeꝫ p̄ualuit. Cū ergo ꝑ deſertū ꝑgeret cuidā pauꝑi regalē ha bitū dedit ⁊ ip̄e in pauꝑrima veſte remāſit. Dya­bolus aūt multas ei inſidias ꝑabat. Aliqn̄ gladio euaginato ī eū irruebat ⁊ eū ꝑcutere minabat̉ ni­ſi deſiſteret. Aliqn̄ ī forma ferarū ſibi apparebat frendēs ⁊ diꝝ mugitū emittēs. Ille aūt dicebat. Dn̄s mihi adiutor ē n̄ timebo qͥd faciat mihi hō duobꝰ igit̉ annis in heremo ioſaphat vagabun­dus māſit. Nec barlaā inueīre potuit. Tādē ſpe luncā inuenit ⁊ an̄ oſtiū ſtans dicebat. bn̄dic pat̓ bn̄dic. Cuius vocē barlaā audiēs: exilijt ⁊ oſculā tes feruētiſſime ſeſe alterutꝝ amplexibꝰ ꝯſtringe­bāt nec ſatiari poterāt. Retulit at̄ ioſaphat bar­laā oīa que acciderāt. ⁊ ille īmenſas gr̄as egit deo Manſit aūt ibidem multis annis ī abſtinētia mi­rabili ꝟtute. Tandē ꝯpletis diebꝰ barlaaꝫ in pa­ce quieuit. circa annū dn̄i.ccclxxx. Ioſaphat igi­tur in anno. xxv. regnum deſerens. xxxv. annis he remiticū laborē ſubijt. ⁊ ſic multis clarus virtuti­bus ī pace quieuit. ⁊ cū corꝑe iuxta barlaā poſitꝰ fuit. Quod audiēs rex barachias illuc cū multo exercitū venit. ⁊ corꝑa reuerent̓ aſſumēs in ciuita tem ſuā trāſtulit. Ad quoꝝ tumulū miracula ml̓­ta fiunt. Eiagiꝰ papa mul te ſctitatis fuit. ac in pontificatu lau­dabilit̉ ſe gerēs. tandē plenꝰ boīs oꝑi bꝰ in pace quieuit. Non fuit aūt iſte pelagiꝰ p̄de­ceſſor ſct̄i Gregorij ſed alius an̄ ip̄m. Huic eī pe lagio ſucceſſit ioh̓es tercius. Ioh̓i ſucceſſit bene­dictꝰ. Bn̄dicto pelagiꝰ. Pelagio gregoriꝰ. Tē ꝑe igit̉ primi pelagij longobardi ī italiā venerūt. ⁊ qꝛ multi huiꝰ hyſtoriam ignorare ꝓbant̉. ideo eā hic inſerendā decreui ꝓut ī hyſtoria longobar doꝝ quā paulus longobardoꝝ hyſtoriographꝰ compilauit ⁊ in diuerſis cronicis explanata ha­bet̉. Gens etenim quedaꝫ erat germanica pluri­mū populoſa. que d̓ littoribꝰ occeani ꝑte ſepten­trionali egreſſa cū de inſula ſcandinaria ꝑ belloꝝ multa certamina diuerſarumqꝫ terraꝝ circuitus tandē pānoniā deueniſſet: vltra nō audēs ꝓcede re ſedē ſibi ī ea ꝑpetue hītatōis īſtituit. Hi prīo hunuli poſtea lōgobardi ſūt appellati. Dū aūt adhuc ī germaia reſiderēt. agilmud rex lōgobar­doꝝ.vij. pueros in piſcinā a meretrice ad necan­dū ꝓiectos inueīt: qͥs vno ꝑtu dicta meretrix edi­derat. Quos duꝫ rex caſu reꝑtos cū haſta admi­rās reuolueret. Unꝰ eoꝝ haſtā regis manu tenu it quē rex vidēs ⁊ ſtupēs nutriri fec̄. ⁊ lamiſſiōem vocauit: magnū eū futurū eē p̄nunciās. Qui tāte ꝓbitatis extitit. ꝙ mortuo rege eū longobardi re Per idē fere tp̄s.ſ. anno ab incarna gē fecerūt. tionē dn̄i.ccccxc. dū qͥdā ep̄s arrianꝰ(vt ait entro piꝰ) q̄ndā noīe barbā baptizare volens diceret. Baptizo te barbā in noīe pr̄is ꝑ filiū ī ſpūſct̄o: fi­liū ⁊ ſpm̄ſ. minorē pr̄e ꝑ hͦ on̄dere volēs. ſb̓ito aqͣ­diſparuit ⁊ baptizandus ad eccleſiam confugit. Per idē fere tp̄s floruer̄t ſct̄s Medardꝰ. gil­daldꝰ fr̄es vterini ⁊ vno die nati. vno die ep̄i cō­ſecrati. vno die mortui. vno die a xp̄o aſſumpti. An̄ ꝟo hoc tp̄s ī qͣdā cronica dr̄ circa ānū dn̄i