Seite
Per aliū autem declarat ſe pater familias ali quid velle tripliciter. Uel inquantū ordinat aliquē ad aliquid faciendū neceſſario ⁊ ꝓhi­bendo cōtrariū. ⁊ ſic ſunt p̄ceptio in p̄ceptis. ⁊ prohibitio in affirmatiuis ⁊ negatiuis pre ceptis. Uel inquantū ordinat aliquē ꝑſuaſi­ue ad aliqua cōciliatiue. ⁊ hoc ꝑtinet ad con­ſiliū. ⁊ ſicut volūtas humana manifeſtat̉ per hec quinqꝫ ſic ⁊ ip̄ius dei. Ꝙ em̄ p̄ceptum ꝓ hibitio ⁊ conſiliū dicatur volūtas dei patet ꝑ illud Math̓. vi. Fiat volūtas tua ſicut in ce­lo ⁊ in terra. id ē vt in terra impleamus eiꝰ p̄­cepta vitemus ꝓhibita ⁊ impleamus ꝓ poſſe conſilia. Et ſimiliter ꝙ ꝑmiſſio ⁊ oꝑatio dica tur dei volūtas patet ꝑ Auguſtinū. qͥ dicit in enche. Nihil ſit niſi omnipotēs deus fieri ve lit. vel ſinendo vt fiat vel faciendo. Ad ꝓpoſi tum cuꝫ dicitur illud ꝙ quis impedire poſſet ⁊ nō impedit iudicat̉ ex ſua volūtate ꝓceſſiſſe veꝝ eſt. Sed cū infertur. Deus ē ſumme bo­nus. ergo nō poteſt velle mala fieri. verum ē. voluntate beneplaciti ⁊ ꝑ quatuor ſigna hu­ius volūtatis qꝛ nō poteſt oꝑari mala nec p̄­cipere mala nec vt nō ꝓhibeat mala ⁊ ꝑſuade at bona ſuꝑerogationis. poteſt aūt velle ꝑmit tere mala fieri. Ad aliud quō cernūtur infir­mitates ab inuicē vt vna ſit maleficialis. alte ra naturalis puta ex defectu nature. Reſpon det̉ ꝙ varijs modis. Primo medicoꝝ iudi­cio. xxvi. q. v. Non licet. ⁊. q. ij. c. Illud. vbi verba Auguſtini ex ſecundo de doc. xp̄iana. Ad hoc genus ſuꝑſtitionis ꝑtinent om̄es li­gature ⁊ remedia q̄ medicoꝝ diſciplina cōdē nat in qͥbuſcūqꝫ rebꝰ ſuſpendendis atqꝫ ligā­dis. A ſimili vbi medici ex circūſtantijs vide licet etate complexione ſana ⁊ ſubito quaſi in ictu oculi immutata ⁊ ꝙ nō ex defectu ſangui nis ſtomachi aūt labe īfirmitas acciderit. Iu dicant illam nō ex defectu nature. ſed ab ex­trinſeco accidiſſe. Et ab extrinſeco vbi non ex venenoſa infectōne. quia ſic ſanguis ⁊ ſtoma chus malis humoribus eſſet repletus tūc ex ſufficienti diuiſione iudicāt effectū eſſe male ficialem. Item ſecūdo cū eis exiſtit incurabi­lis vt nullis medicaminibꝰ eger poteſt releua ri. īmo potius cernūt ip̄m aggrauari. Tercio qꝛ ſic ſubito interduꝫ accidit ꝙ iudiciū infir mi ſuꝑ hoc cōtingit. Res geſta vni ex nobis innotuit. Nam qͥdam de optimatibꝰ ciuita­tis Spirēſis nimis ceruico ſe volūtatis vxo rem habuit intantū vt cū ip̄e libens in oībus ei ꝯplacere ſtuderet. tn̄ in cūctis fere ſuis affe ctionibꝰ ei recalcitrabat ⁊ verbis contumelio ſis ſemꝑ ip̄m moleſtare ſatagebat. Accidit in de vt domū ingreſſus quadam die cū mulier ſolito more contra ſe briganti verbis obpro brioſis ⁊ ire locuꝫ dare ⁊ domū exire volebat ip̄a hoſtiū per qd̓ exire habebat curſu veloci anticipando obſeruauit ⁊ vociferando cōte­ſtabatur ꝙ niſi eaꝫ verberaret nulla probitas aut honeſtas ſibi ineſſet. Ad q̄ verba grauia ille manū nō animo ledendi extendit ⁊ ipſam expanſis digitis ſuꝑ ſpatulā leuiter tangēdo ſubito ad terrā colliſus omnē ſenſum ꝑdidit. ⁊ ꝑ plures ſeptimanas in lecto decūbens gra­uiſſima infirmitate detētus fuit. qua in re pē ſari poteſt illā infirmitatē nō ex naturali de­fectu ſed per maleficiū mulieris ſibi accidiſſe Plura īmo quaſi innūera ꝯſimilia acta ſunt ⁊ multis innotuerūt. Sunt qͥdam qͥ ꝑ certa: practicam exꝑientiam rei capiūt ꝑ hūc modū Nā plūbum liq̄ factum ſuꝑ infirmū tenēt ⁊ in ſcutellā plenaꝫ aqua infundūt ⁊ ſi imago aliqͣ ꝯdenſata cernit̉ tūc infirmitatē ex maleficio accidiſſe iudicant. ⁊ quidam an talis imago oꝑe demonū aut naturali virtute erūpat vbi interrogātur talia practicātes rn̄dere ſolent. ꝙ virtute ſaturni ſuꝑ plūbum qͥ alias malus exiſtit ſicut ſol ſuꝑ aurū maleficiū ſua virtu­te oſtendere ſolet. Sed qͥd de his ſentienduꝫ ſit. an videlꝫ practica licita ſit aut nō. Circa terciū principale huius tractatꝰ tractabit̉ ca­noniſtis em̄ videt̉ licitū vt vana vanis cōtun dantur. licet theologis omnino ꝯtrariū vide atur cū nō ſint facienda mala vt eueniāt bo­na. Ad vltimū vbi diuerſa querūtur. Primo cur malefice nō ditantur. Secūdo cur prin­cipibꝰ eis fauentibꝰ ad ꝑniciem omniū inimi­coꝝ ip̄orū nō cooperātur. Tercio cur p̄dica­toribꝰ ⁊ alijs eos perſeq̄ntibꝰ non nocere va­leant. Ad primū dicendū. ꝙ ideo vt plurimū malefice non ditantur vt iuxta cōplacentiaꝫ demonis in ꝯtumeliā creatoris quantū poſ­ſibile eſt ꝓ viliſſimo precio emant̉. Et ſecun do ne in diuitijs notentur. Ad ſecūdum cur principibꝰ nō nocēt cauſa ē manifeſta. qꝛ quā tum in ipſis eſt hoc fit vt ip̄os in amicitia re tineant. Et ſi queritur cur eoꝝ inimicis non noceant. Reſpondetur quia bonus angelus ex altera parte hoc maleficiū impedit. Iuxta illud Danielis. Princeps perſarū reſtitit mi­hi viginti vna diebꝰ. Uide docto. in. ij. ſentē. an inter bonos angelos ſit pugna ⁊ qualiter Ad terciū dicitur ꝙ ideo nec inquiſitoribus aut alijs officialibꝰ nocere poſſunt qꝛ publica iuſticia vtūtur. Exēpla varia ad hoc poſſent adduci. ſed tꝑis ꝓlixitas nō patitur.