ſperādarū potius qͣꝫ diligendaꝝ ex eo dilectio poteſt eſſe p̄ſentiū abſentiū vi­ſoꝝ viſoꝝ. ſed ſpes eſt tm̄ de abſen­tibus non viſis. de qͥbus etiā eſt fides qꝛ ſi videant̉ ea que ſunt fidei aliqͦ ſcꝫ vt credēda tn̄ oculo corꝑali vel in tellectuali demōſtratiue. Tertio notan­ argumentū dr̄ multipl̓r. Prīo bre uis enarratio ſb̓ſeq̄ntiū. vel breuis colle­ctio materie ſimul ſūpte totiꝰ libri. et ſic ſumit̉ in biblia vbi prologi libroꝝ aliqn̄ dicūtur argumēta. Scd̓o argumentū di­oſtenſio vel manifeſtatio ẜm illd̓ Ioh̓is iij. Oīs male agitodit lucē venit ad lucē vt arguātur oꝑa eius. Tertio dr̄ argumentū rei dubie faciēs fidem ſumitur in logicꝭ. ſed in theologi­cis ecōtra fides facit argumentū ſeu rati­onē. Quarto dr̄ argumentū certitudo ex qua animus mouet̉ in aliqͥd. ſic fides dr argumentū. Tertio videndū ē vtrū fides ſit ꝟtus. Et ſic patet ẜm Bona­uenturā. xxiij. di. tertij libri. quia ipſa eſt pͥncipiū noſtre ſalutꝭ. tum quia eſt op poſita vitio infidelitatis. tum etiā quia in illa cōſiſtit rectitudo vite ẜm regulam iuſticie que eſt vt homo ſimpliciter cre­dat his que nobis ſūt a deo reuelata. nec obſtat Ariſto. ſui ſequaces ceteriqꝫ philoſophi poſuerunt niſi virtutes Aut morales vt prudentiā. iuſticiā. for titudinē temperantiā. vel ītellectualeſ vt ſt̓ intellectꝰ ſcīa. ſapīa. prudētia ars de qͥbus loquit̉ Ariſtin. vj. ethicoꝝ. qm̄ ẜm Tho. j. ij. q. lxij. p̄ter ſupͣdictas virtu­tes neceſſariū fuit ꝟtutes theologicas v̓tutē ꝑficitur ad actꝰ qͥbus ī be atitudinē ordinat̉. Eſt aūt duplex homi nis beatitudo. Una ꝓportionata nature ad quā ꝑuenire poteſt ꝑpͥncipia ſue natu re. Alia excedens hoīs naturā ad quam ſola v̓tute diuina attingere pōt ẜꝫ qn̄ diuinitatis ꝑticipationē. Et qꝛ hmōi beatitudo ꝓportionē humane nature ex­cedit. pͥncipia naturalia homīs ex quibꝰ procedit ad bn̄ agendū ẜm ſuā ꝓportōnē ſufficiūt ad ordinandū hoīem in bea­titudinē p̄dictā. vn̄ oportet ſuꝑaddan tur hoī diuinitꝰ aliqͣ pͥncipia ita or­dinet̉ ad beatitudine ſuꝑnaturalē ſicut pͥncipia naturalia ordinat̉ ad finē cōna­turalē abſqꝫ adiutorio diuino. Et hec pͥncipia dicunt̉ ꝟtutes theologice. qꝛ hn̄t deū pro obiecto inqͣꝫtū eas recte ordinamur in deū. qꝛ a ſolo deo nobis infundunt̉. qꝛ ſola diuina reuelatōne ī ſacra ſcriptura nobis tradunt̉ Frāciſcꝰ ꝟo de mayronis in quodā tractatu de vir tutibꝰ ait. ꝟtus theologica ẜm noīs ſignificationē dr̄ ꝟtꝰ diuina a theos qd̓ eſt deus. vn̄ Dioniſius in lib̓. de diuinis noībus oīa ad deū ꝑtinētia ſiue ad diuini tatē vocat theologica. Sed aliqͥd dr̄ di­uinū tripliciter. Aut qꝛ in deo formalit̓ reꝑitur. vt eternitas bonitas īmenſitas hmōi que dicūtur ꝑfectiōes diuīe. aut qꝛ deo aſſimilat̉. Sicut Dioniſius li. de diuinis noībus vocat ſanctū hierotheū virū diuinū qꝛ deo ſil̓is erat ꝑticipatio virtutū. Aut qꝛ ad deū terminat̉ ſicut ad obiectū. Sicut theologia dr̄ ſcriptu ra diuina qꝛ de deo loquit̉. Dicūtur ergo ꝟtutes theologice diuine. pͥmo nec ſe cūdo ſed tertio. qꝛ.ſ. ſūt a deo ad ip ſū terminātur ſicut ad ꝓpriū obiectū. Si qͥs ꝟo obijceret methaphiſica poni tur virtus theologica tn̄ negociat̉ circa deū ſb̓ſtantias ſeꝑatas. Rn̄det Franci ſcus methaphiſica eſt de deo ſub ratōe cōi que eſt naturaliter nota. ꝟtus ꝟo theo logica ſub rōne ꝓpria eſt credita. Ml̓ ta eſt xp̄ianoꝝ obligatō ad benigniſſimū deū qui ta luce ꝟitatꝭ corda nr̄a reſper ſit vt fide media magꝭ imbuta ſit vna ve tula de diuinis qͣꝫ gentiles ph̓i qui euanu erūt in cogitatiōibus ſuis. fides eſt neceſſaria ad ſalutē eti