XIX mus. ꝙ celū terrā cōſpicimꝰ. ꝙ mentem atqꝫ ratiōem habemꝰ. qͣre ip̄m qͥ hec oīa cōdidit inqͥramꝰ. Tandē em̄ ip̄e nos o neratos obrutoſqꝫ peccatis ⁊ a cōtēpla tōe ſue lucis auerſos. ac tenebraꝝ. id ē iniqͥtatis delectatōe cecatos nō ideo deſeruit. Miſitqꝫ v̓bū ſuū qͥ eſt vnicꝰ eiꝰ filiꝰ. Quo ꝓ nobis aſſūpta carne nato atqꝫ paſſo a pctīs oībꝰ mūdaremur. eiꝰ qꝫ ſpū in cordibꝰ nr̄is dilectōe ꝑfuſa. oībus difficultatibus ſuꝑatꝭ in eterna re quie in cōtemplatōe eiꝰ ineffabilē dulce dinē inuēiremꝰ. Que corda. q̄ lingue ad agendas ei gr̄as ſatis eſſe cōtendāt. hec ille. Exhibeamꝰ igit̉ nos gratos deo ⁊ de inde hoībus nobis bn̄faciētibꝰ. vt ſic regnū acqͥramꝰ eternū. In qͦ ieſus dei filiꝰ cū patre et ſpūſancto viuit in ſecula ſe culoꝝ Amen. ¶ Sabbato tercie hebdomade. De ſuꝑ bia ſpernētiū cōſilia. ⁊ in ſuo ſenſu cōfi dentiū ¶ Sermo vigeſimuſpmus co Iſſipauit ſubſtantiā ſuā. v̓ba ſunt redemptoris nr̄i originaliter Lu. xv. ca. ⁊ in euāgelio hodierno. Habet hoc ꝓpriū mēs ſuꝑboꝝ vt tanti extimet ꝓpriā prudentiā ꝙ oīa cōſilia ſapientū deteſtat̉. Tn̄ audire debent qd̓ ſcribit̉ in. c. Canonū. exͣ de cōſtitutiōibꝰ. ⁊ in ca. ne innitaris. ⁊. viij. q. j. in. c. ſciēdū Ne innitaris prudētie tue. prudētie ſue innitit̉ qͥ ea q̄ ſibi agēda vel dicēda vidē tur patꝝ decretis p̄ponit. ¶ Idcirco in hoc ẜmone ꝯͣ ſuꝑbiā ſpernentium conſi lia dicemꝰ ex qͣ innumera ſolēt dāna ꝓuenire. Sicut patꝫ in filio adoleſcente qͥ patris ſaluberrima monita refugiens cū ignominia ⁊ gͣui dāno ꝯſūpſit ſubſtātiā ſuā. quod nō eueniſſet ſi acqͥſiuiſ ſet ꝯſilio illiꝰ qͥ tenerrime diligebat eū. Ut igit̉ corda oīm hūilient̉ ad conſilia neceſſaria exꝑ etēda ꝓponemꝰ de ip̄o cōſilio tria myſteria declaranda. ¶ Primū dicit̉ exhortationis ¶ Secūdū determinatōis. ¶ Tercium conditionis ¶ Ꝙ cōmendat̉ conſiliū voce omniū ſcripturaꝝ. Et de ſeptē generibꝰ conſiliorum Capitulū pͥmum. Rimū myſteriū de cōſilio decla randū dicit̉ exhortatōis. Om̄iſ qͥppe ſcriptura diuīa ⁊ humana nos hortat̉ vt ꝯſiliū in rebꝰ gerēdis expetamꝰ. dānatqꝫ illos qͥ ſuo ſenſu du cūt̉. Un̄ ſapiēs Prouer. ij. c. ait. Cōſiliū cuſtodiat te ⁊ prudētia ẜuabit te. Et. viij. ca. Ego ſapīa habito in ꝯſilio. Et. xi. x. Erit ſalꝰ vbi ml̓ta ꝯſilia. Et. xij. c. Uia ſtulti recta in ocul̓ eius. Qui aūt ſapiēs eſt audit cōſiliū. Et. xiij. c. Qui agūt oīa cū ꝯſilio regūt̉ ſapīa. Et. xv. c. Diſſipā tur cogitatōes vbi nō eſt ꝯſiliū. vbi ꝟo pl̓es ſunt ꝯſiliarij cōfirmant̉. Et. xix. c. Audi cōſiliū ⁊ ſuſcipe diſciplinā vt ſiſ ſapiēs in nouiſſimis tuis. Et. xx. c. Co gitatōes cōſilijs roborant̉. Et. xxiiij. caErit ſalꝰ vbi ml̓ta cōſilia. Et. xxvij. ca. Bonis amici cōſilijs anīa dulcorat̉. Et Eccī. xxxij. c. Fili ſine ꝯſilio nihil facias ⁊ poſt factū nō penitebis. Et. xxvij. caAn̄ oēm actū p̄cedat cōſiliū ſtabile. Et Caſſiodorꝰ lib̓. j. epl̓aꝝ. Pl̓imū laudis hoīes moribꝰ ſuis applicat qͦtiēs d̓ negociorū meritꝭ ābigētes ad ꝑitoꝝ cōſilia d̓ currūt. Et Hieronymꝰ ſuꝑ illo verbo Iſa. iij. c. Et cōſiliariꝰ nō ē tibi. ait. Greci poete laudabil̓ ſapīe dixerūt pͥmum eſſe beatū qͥ ꝑ ſe ſapiat. ſcd̓m qͥ ſapiēteꝫ audiat. Qui aūt vtraqꝫ caret hūc inutilē eſſe tā ſibi qͣꝫ alijs. Et Cicero in lib̓. de ſe nectute. Nō viribꝰ nō velocitatibꝰ aut celeritate corpoꝝ res magne gerūtur. ſꝫ cōſilio antiquoꝝ ⁊ ſcīa. Et Terentius Oīa prius experiri cōſilio qͣꝫ armis ſa pientē decet. Et. ff. de repudijs. l. iij. Du