Q I bet rōne redēptōis meritorie facte cui ē debemꝰ adoratōem latrie rōne creatōis ſed non eſſemus ꝓpter hoc minꝰ ꝑfecte reꝑati ſi iſtā reuerentiā quā debemꝰ me ritorie ſaluāti inqͣtū meritorie ſaluās d̓ beremꝰ exhibere alteri ꝙͣ ei cui debemꝰ latriā ſicut mō mariā adoramꝰ ꝑdulia ⁊ omnes alios ſanctos dulia. nec tn̄ ꝓpt̓ iſtā adoratiōem magis ſumꝰ depreſſi ꝙͣ ſi ſolus deus eſſet adorādus. eſſemꝰ aūt multū depreſſi ſi alicui alteri deberemꝰ illā adoratōem quā debemꝰ deo. qꝛ tūc eſſemus ſibi valde ſubiecti qd̓ cōclude̓t maximā infelicitatē vel infirmitatē nr̄i Exemplū huiꝰ eſt. magis cōgruit ut pat̓ nutriat ꝙͣ alius ut ſic eidē ꝑſone debeaꝫ eandē reuerētiā que debet̉ genitori ⁊ nu tritori. Si aūt alius nutrirꝫ deberē vnā reuerentiā patri ⁊ aliā alteri. ⁊ ita eſſet aliquoº ſubiectus pluribꝰ ꝑſonis lꝫ non equali ſubiectōe. ¶ Ad aliud dico ꝙ illa vita creata nō fuit bonū infinitū forma liter nec ſūme diligēda. vn̄ trinitas volu it eam non eſſe in morte ex quo voluit mortē. ſed auerti a deo in vno eſt graui us ꝙͣ auerti ab eo in alio. ⁊ tāto grauiuſ ꝙͣto cōuerſio ad illū eſſet melior ceteris paribus. diligēdo aūt illā naͣm hūanaꝫ in xp̄o que erat optima creatura ꝙͣtum ad plenitudinē gr̄e. ſūma ꝯuerſio potuit eſſe in deū que ſit ꝑ actu vtēdi creat̉a qꝛ illa creatura erat maxime cōiūcta fi ni. ⁊ maxīe referibilis in deuꝫ ut in fineꝫ gͦ auerſio a deo circa iſtud obiectū odiē do.ſ. illā vitā in eo quē deus noluit odi re erat peſſima auerſio ⁊ ita occiſio illiꝰ hoīs erat grauiſſimū pctm̄ ꝙͣtuꝫ erat ex ꝑte obiecti. Et ꝙ dr̄ ꝙ fuit grauiꝰ oībuſ alijs peccatis etiā poſſibilibus non īmediate ꝯmiſſis ī deū. poteſt dici ꝙ cū illa habeant grauitates diſtinctas ⁊ vna illaꝝ non includit aliā grauitas illius ꝙͣ ad intenſionē maxima erat. ſed in alijs erat maxīa ꝙͣtū ad extenſionē. vtꝝ aūt illa vita fuit tantū bonū ut eius oblatō ſufficeret ad delenduꝫ infinita mala. de hoc inferius in materia de ſatiſfactione chriſti pro peccato noſtro. Ad argumenta Ad pͥmum pͥncipale ⁊ 2ᵐ ⁊ 3ᵐ dico ꝙ ꝓbant ꝓut ly ſolūmodo tenet̉ ſincathegorematice et excludit omne aliud a natura diuina ut rōem adorādi ⁊ ita naͣm humanā. qꝛ ſi naͣ hūana eſſet rō adoratiōis latrie ipſa ſeꝑata a verbo eſſet rō eiuſdē adoratōiſ quod falſuꝫ eſt ẜm Augꝭ. in lr̄a qꝛ ſi naͣ illa ſeꝑet̉ a v̓bo illi hōi nūqͣ ẜuio. hac.ſ. ſeruitute latrie. Ita etiā exponenda eſt glo. illa ſuꝑ pſal. vel pōt exponi de ipſa carne ut termīo adoratōnis totali ita ꝙ ibi ſiſtat̉ in eius ꝯſideratōe ⁊ adoratōne Ad vltimū argᵐ qui diceret bonitatē ī trinſecā ſūmi eſſe rōem adoratōis. cōce deret maiorē ⁊ mīor pōt diſtingui ſicut ⁊ qō pͥncipalis. ⁊ eomō quo ꝯcedit̉ ad q̄ ſtione ꝙ ſic ⁊ mīor eſt vera ⁊ ꝯcl̓o v̓a et in eo ſenſu quo dictū eſt ad qͥdem ꝙ nō mīor eſt falſa. qͥ aūt teneret ꝙ rō adoratōis ſit bōitas ſūma ut cōicans ſe ſūme ipſi adoranti. ꝙͣuis concedat ꝙ ſumme adorandum ſit ſumme diligendū. non tamen concedit econuerſo. Sed dubium uide tur quomō xp̄s ẜm naturā humanā hꝰ eſt iſtud totū nō excluſa naͣ hūana ſit ſū me diligendū ſicut hͦ totū ponit̉ adora tū nō excludēdo naͣm humanā a terīo adoratōis. cū.n. vnio illa nō ſit ſūme di ligēda qꝛ eſt bonū creatū gͦ nec ip̄m to qd̓ habet totalitatē ſuā ꝑ iſtā vnionem Poſſet dici ꝙ vel actus diligēdi diſtīcte reſpicit naͣm diligibilē ſic̄ obiectū alicꝰ ī diligēdo ⁊ ita non totū ſūme diligit̉ qd̓ tn̄ adorat̉ ſūma adoratōne qꝛ adoratio ꝯfuſe exhibet̉ toti. dilectio aūt reſpic̄ diſtincte naturā in termino adoratōis. ſed ſi dilectio tendere pōt eque ꝯfuſe in obiectum ſicut adoratō pōt ꝯcedi ꝙ xp̄us hn̄s naͣm hūanā ſit ſūme diligēdus licꝫ nā hūana non ſit rō ſūme diligibilitatꝭ e 2
