Seite
Quintus De regulis iuris. l o 4 nore iuriſpa. ſic ī onere defenſandi eccleſiā ſuccedere dꝫ. xvi. q. vij. filijs ſcrip. c. ij. ⁊. c. ſi eo tꝑe. de p̄ben. eū cui. ⁊. c. ꝙͣuis. cū ſi. Itē facit hec regula ad ac nepotibꝰ. Itē pōe ī p̄lato ꝗ ſuccedit ī honore: ſic ⁊ onere ſoluēdi p̄de queſtionē: de eo ꝗ general̓r tenet̉ ꝯͣ oēs aliquē iuuare: nunꝗd ꝯͣ ſe vel alios. ⁊ ceſſoris debita ꝓ eccl̓ie vtilitate ꝯͣcta. sͣ. d̓ ſolu. c. i. idē ī iudice. ff. d̓ iudi. no. de h̓. xxij. q. v. de forma in. i. glo. ⁊ de iureiur. petitio. in vlt. glo. l. mortuo iudice. ꝙ eū iudicare oportuerat. Itē eū ꝗ ei ſubſtitutꝰ ē ſeꝗ oꝫ Ui ꝯͣ. Po. ca. ī eo ꝗ recipit eccl̓iaꝫ d̓ manu laici. xvi. q. vij. ſiꝗs deīceps de eo ꝗ emit ſpūalia. de ſimo. nō ſatis. ad idē. C. de agri. ⁊ cen. l. quēad­: ad idē. sͣ. de of. dele. qm̄ abbas. ⁊ ꝯcor. ad hāc regulā. c. di. rōnis. ⁊ sͣ. e. qui ſentit onus. Et qd̓ modū. lib. xi. ubi ꝗ emit aſcri­ibi dixi hic adde: ⁊ per il pticiū ſine gleba ꝯͣ legū īterdi lam regulā pōt etiā hͨ re nore. cta mercat̉. ⁊ male fidei poſſeſ T Dem. Ui contraᵉ iura mercatur bo ſolui: ut.ſ. ſuccedat ī one ſor dr̄: ⁊ iō qꝛ talis p̄ſumit̉ nō N argumentūª trahi neque­nam fidem preſumitur non re ꝗ ſubſtituit̉ ī honore: hr̄e bonā fidē: iō nō p̄ſcribit: unt que ꝑꝑ neceſſitatem aliqn̄ habere. T Dem. ad h̓. xi. di. non nos. ut ī p̄dictis iuribꝰ. ꝯͣ. sͣ. de do. ſunt conceſſa. T Dem. Ona fides non patitur: vt ſe Nargumētū. hec apl̓ice: ſꝫ ſolue. ut in glo. ſꝫ vr̄. Emo poteſtᵇ plus iuris trāſ mel exactum iteruꝫ exigatur. C regula ſumitur ex Itē ꝯͣ. sͣ. de iurep. cura. ſolue: .l. ff. e. ti. que ꝑꝑ neceſſi­ T ferre in alium qͣꝫ ſibi compe ut ibi: ⁊ ſic pꝫ ꝙ iurꝭ ignorātia T Dem. tatē. Po. ca. lv. diſ. c. i. tere dignoſcatur. T Dem. Um quidᵍ vna via prohibe­n̄ excuſat ī p̄ſcrip. ſic̄ nec ī vſu ubi ex neceſſitate tꝑis ꝓ ca. ff. de vſuc. l. nūqͣ. Io. an. N totoᶜ partem non eſt dubi tur alicui: ad id alia non debꝫ pter mīſterioꝝ defectū. N Ona fides. Hec regula um contineri. admitti. T Dem. T Dem. monachos ꝑmiſſuꝫ fuit ſūpta fuit ex. l. ff. e. ti. jbo N generaliᵈ conceſſione non Ontractusʰ ex ꝯuētiōe legeꝫ aſſumi ad ꝑochiales ec­na fides. eccl̓ia nō dꝫ ſuū repe veniunt ea que quis non eſſet acciꝑe dignoſcunt̉. T Dem. cleſias: ceſſāte hac neceſ tere cū augmēto: ſꝫ ſi ſemel ex veriſimiliter in ſpecie conceſſurus ſitate ī arg. trahi nō dꝫ: Amnumˡ quod quis ſua cul­actū iteꝝ exigeret augmentū ut ibi. Iteꝫ ꝑ decre. sͣ. de I Dem. paſentit: ſibi debet: non alij reciꝑet. xij. q. ij. fr̄nitas ad idē. clec. cū ī cūctis. ibi ne ꝙ de pe. c. ſuā. ff. d̓ ta. ex. l. iij.§. a ꝗbuſdaꝫ ꝓ neceſſitate ꝯdēnatio ⁊ hꝫ locū h̓ regl̓a ēt ī tꝑis ⁊cͣ. Et alienatio ſacroꝝ uaſoꝝ ꝑꝑ neceſſitatē redimēdoꝝ captiuoꝝ penis q̄ ſel̓ exacte ab eodē iterū exigi nō debēt. ad hoc. xiij. q. ij. c. vlt. de iudi. ꝯceſſa ad ꝯn̄tiā ꝯͣhi nō dꝫ. C. de ſacroſan. ec. l. an̄pe. q̄ incipit ſancimꝰ. ⁊ at ſi cl̓ici. C. d̓ pe. l. oīs. ab eo. iō dixi: qꝛ ſi plures īſolidū tenēt̉ ad penā ſoluta ꝯcor. ad hāc regulā. sͣ. e. q̄ a iure. ⁊ sͣ. e. qd̓ alicui. nec ſuꝑfluit hec regu pena ꝑ unū n̄ liberat̉ alter. xij. q. ij. cā d̓uotiſſima. ff. ad. l. acꝗl. itē mela.§. ſꝫ ſi la ꝑ illas q̄ loquūt̉ in eo qd̓ ꝯcedit̉ ob fauorē uel gr̄aꝫ. h̓ in eo qd̓ ꝯcedit̉ plures. An āt res ⁊ pena ſil̓ peti poſſint. dic ut no. xxv. q. ij. ſi eccl̓ie. Hāc aūt ob tꝑis neceſſitatē. Et dicit ēt ī ar. q. d. iuriſta: uel arguēs n̄ dꝫ arguere regulā dico verā in his quoꝝ cā vnica ex actiōe finit̉. vn̄ ſi decē debeo ipſoꝝ de eo qd̓ īterdū ex neceſſitate ꝯceſſū eſt: qꝛ arg. de ſil̓ibꝰ ad penitus ſil̓ia ſolutiōe tollit̉ oīs obligatio. vn̄ nō patit̉ bona fides: ut illa iterū exigant̉: ⁊ ſi ꝓcedūt. ſed īter tp̄s neceſſitatis ⁊ nō neceſſitatis nō eſt ſimilitudo: gͣ nō ſoluant̉ ut īdebita repetant̉: quod no. i. q. iij. in fi. de ſolu. c. vlti. ſi aūt vnica ꝓcedit argumētatio. Et concordat ad hanc regulā. xxxv. q. i. c. i. ꝑ qd̓ ēt exactiōe n̄ finit̉ obligatio. Po. ca. ī exactōe d̓biti vxoris ad virū ⁊ ecōuerſo n̄ exēplificare potes: nā a pͥncipio generis hūani licite ꝯͣxit frater cū ſoro­hꝫ locū regula. Idē ī ꝓcuratiōe quā exigit ep̄s viſitans pͥmo anno. Nā ſcd̓o re: qꝛ ex neceſſitate id fiebat. hodie aūt creuit hūanū genus: ⁊ ſublata ē anno viſitās iteꝝ ꝓcuratiōeꝫ exigit: ⁊ idē ſi de neceſſitate eccl̓ie iteꝝ eodē āno neceſſitas: ⁊ iō nō licite ꝯͣhit̉. jͣ. qͣrtū gradū. de cō. ⁊ affi. n̄ dꝫ. C. de pa. ꝗ viſitaret ⁊ ſic pōt ītelligi de cenſi. cū venerabilis. ubi d̓ hoc. ⁊. xviij. q. ij. viſi­fi. di. l. i. ⁊. ij. ubi ꝑꝑ neceſſitatē famis: lꝫ filiū diſtraher̄: qd̓ al̓s n̄ liceret tandi. Idē dico ī exactiōe pene: ubi de hoc actū eſt ī ꝯͣctu: ut totiens pena cō­Et no. ex hac regula illud generale: qd̓ ceſſante cā ceſſat effectꝰ: ⁊ de iu mittat̉: ⁊ exigi poſſit quotiens ꝯͣfactū fuerit. nā tūc pena ſel̓ exacta ēt ab eodeꝫ reiur. ⁊ ſi xp̄s ī fi. de ap. cū ceſſante. de pe. ⁊ re. cū īfirmitas. d̓ quo dic ut iteꝝ exiget̉: ꝯctꝰ enī ex ꝯuentiōe legē accipiūt. jͣ. e. ꝯͣctꝰ. cū ſuis ꝯcor. Sꝫ v̓itate no. d̓ renū. poſt trāſlationeꝫ. lxi. di.§. his oībꝰ. xix. q. ij. due. ceſſante igit̉ īſpecta ī his caſibꝰ: ⁊ ſil̓ibus nō eſt idē. ſꝫ aliud lꝫ eiuſdē generis. Et fac̄ hec re necͣtate ꝑꝑ quā diſpēſatū ē ceſſat ꝯſtō. i. q. vij. ꝙ ꝓ remedio: qd̓ veꝝ eſt gula ad queſtionē quā no. Io. xij. q. ij. monemꝰ. an ſi eccleſia ꝯſecuta eſt ſuū i circa faciēda nō circa iā facta: ut ibi no. ⁊ de iureiur. ⁊ ſi xp̄s. ī fi. ad hoc a poſſeſſore quod facere pōt ut ea. q. apoſtolica. an adhuc idem poſſit petere a .sͣ. e. factū legitime ī fi. ⁊ ē ēt hoc uerū niſi utilitas ſuccedat loco neceſſi prelato: ⁊ certe nō: qꝛ bona fides hoc non patit̉: ut hic. ad penā tn̄ agere bene tatis. ſic̄ ē de monachis ordinandis: ut ꝓbat̉. xvi. q. i. ſūt nōnulli ī fi. poſſet ꝯͣ eum: ut. sͣ. dixi. de hoc etiam no. de re. eccle. non alie. ſi quis. Emo pōt. Hec regula ſumpta fuit ex. l. ff. e. ti. ne plus. Po. ca. ¶¶ Um ꝗd. Po. ca. xxxiij. q. v. hec imago. sͣ. e. li. de ꝯceſ. p̄ben. deteſtāda .C. ſi māci. ita ve. ne ꝓſti. l. vl. vbi dicit tex. eā q̄ ita venit ne corꝑe q̄ſtū i. q. vij. daibertū. d̓ dona. īter vi. ⁊ vxo. nuꝑ. ubi ſunt h̓ v̓ba. ⁊. ff. de acꝗ. re. do. l. traditio. ⁊ fa. ad hāc regulā. sͣ. d̓ pig. cū ꝯͣ. sͣ. e. is ꝗ ī ius faciat: nec ī caupona ſub ſpē miniſtrādi ꝓſtitui: ne fraus dicte legi fiat. ꝯcor. ibi dum dicit eo. iure. ⁊ ſic nō maiori: ⁊ ꝯcor. qd̓ nemo dat qd̓ non hꝫ: de .sͣ. de ꝓcu. tue. cū ſuis ꝯcor. No. gͦ ꝙ cū aliꝗd ꝓhibet̉: ꝓhibent̉ oīa q̄ ſequunt̉ iurepa. ꝙ āt. Cōtra de elec. ſuffraganeis: ubi mādat archiep̄s ꝗ ꝯſecra­ex illo: ut. sͣ. e. cū ꝗd ⁊ ꝑ q̄ ꝑueniri poſſit ad illud: ut h̓. Fallit hoc īterdū: qꝛ ſer tus nō eſt electū ꝑ ſuffraganeos ꝯſecrari. ⁊. ff. d̓ acꝗ. re. do. nō eſt nouū. uus nō admittit̉ ad teſtīoniū ferēdū: neqꝫ ꝓ dn̄o nec aduerſus dn̄m ⁊ tn̄ teſti ubi creditor pignꝰ diſtrahit cuiꝰ dn̄iuꝫ n̄ hꝫ. de cō. di. iiij. ſolet ubi ēt ba ficat̉ de facto ſuo: puta dū dr̄ ꝑ eū depoſitū: vel cōmodatū: vel ſimile. iiij. q. ptiſmū dat ꝗ nō hꝫ. So. ut no. i. q. i. c. i. qꝛ hoc ē generale illa ſūt ſpālia: iij. ẜui neqꝫ. Itē ꝗn̄ p̄t accuſare denūciat. d̓ iureiu. quēadmodū. in fi. Sꝫ aliꝰ ſpālitatis rōnem facile ꝯſiderare poteris. Et idē no. Ber. in pre. decre. eſt effectꝰ denūciatiōis ꝙͣ accuſationis: ut ibi pꝫ: ſed etiā: ubi idē eſſet effectus nuꝑ. ⁊ de iurepa. cura. nā ſpāle ī baptiſmo: ut in pre. c. ſolet ⁊ demādare vtriuſqꝫ de cog. ſpi. tua. ubi de hoc. Itē pr̄onū n̄ uocat libertꝰ in ius ſine ve­iuriſdictiōis eſt. gͦ archiep̄s ꝯfirmatꝰ demādare p̄t ep̄is ꝗ ꝯſecrati erāt: nia: ſi tn̄ agat alieno noīe bn̄ pͥt. ff. de ī ius vo. l. q̄ſitū. Rō qꝛ n̄ ip̄e: ſꝫ ille cuiꝰ ut ep̓m ꝯſecrēt ⁊ ī creditore ē ſpāle ſicut ⁊ ītutore ⁊ cura. C. de admi. tu. l. noīe agit ꝯuenire vr̄. ⁊ fac̄ qd̓ dixi. sͣ. e. pͥt. Itē denegat̉ dilatio vna via.ſ. ꝑ ult. ⁊. l. lex que ⁊ in ꝓcuratore. īſti. de re. di.§. nihil. In iudice. īſti. d̓ of. remediū iuris cōis cui ꝯcedit̉: alia via ꝑ bn̄ficiū.ſ. reſti. in īteg. ut d̓ reſti. ī ī­iudi.§. fi. in executore. ff. de euic. ſed pignora. ī uſufru. formali. ff. de uſu­teg. corā. ſꝫ dic ut ibi ī vlt. glo. Itē p̄latus de mobilibꝰ ꝑ eccleſiā acꝗſitis teſta ⁊ per iu­fru. l. qd̓ nr̄m ī eo ꝗ bōa fide emit a male fidei poſſeſſore: ꝗuſucapit. īſti. ri nō p̄t: ⁊ tn̄ ī egritudīe moderate p̄t de ipſis aliqͣ errogare. d̓ teſta. ad h̓. Itē de uſuca.§. ꝙ aūt. In cēſitoribꝰ ⁊ flumine. ff. d̓ acꝗ. re. do. l. gͦ.§. alluuio. pr̄ nō p̄t filiū pͥuare qͣrta: ⁊ tn̄ libertates dādo minuet qͣrtā: ⁊ ſic alia via pri In donatione libertatis: inſti. de liberti.§. ulti. Io. an. uat eum. ff. de inof. teſt. l. papi. qm̄ aūt. v̓. cū igit̉. ⁊ eſt ſpāle libertatū fauore. Satis circa hoc dici poſſet ꝙ cū aliꝗd ꝓhibet̉ habito pͥncipaliter reſpectu ad­ 4bꝙvl N toto ꝑtē. Po. exēpla q̄ dixi. sͣ. eo. plus ſemꝑ. ⁊ ꝓſequere ut ibi: ⁊ ꝯcor. ff. de ex. rei iu. l. ſi ꝗs. cum totum petijſſet: ſi partē petit ex­ꝓhibitū nō ad viā vel modū quo ꝓhibet̉. exēplifica ꝑ iura. in pͥn. īducta. ⁊ ꝑ ceptio rei iu. nocet. nā pars in toto eſt. cōcor. xiiij. q. v. penale. ⁊. xxxiij. decre. de ꝯceſ. p̄ben. ꝯſtitutꝰ. tūc ſufficit ꝓbibitū vna via uel mō: ut ad id in .i. iij. meretrices. de peni. di. i.§. hoc idem. eiꝰ fraudē alia via uel mō admitti n̄ debeat ut h̓. ſpāle tn̄ eſt ī libertate: ut. sͣ. N generali. Po. c. xvi. q. i. frater nr̄. ubi generalis cōmiſſio ſcā dixi. Si aūt ꝓhibitio pͥncipaliter ſe hꝫ ad viā: uel modū nō ad rē tūc ſecꝰ. vn̄ legato ꝑ papā nō extēdit̉ ad cās fidei. Item pone ꝑ decre. sͣ. e. li. d̓ alteri eccleſie alligatꝰ ep̄s nō eligit̉: ſꝫ poſtulat̉. Itē ꝗ iurauit non accuſar̄ bn̄ pe. ⁊ re. ſi ep̄s. ubi hēs h̓ v̓ba. Itē ꝑ. l. C. q̄ res pig. ob. poſ. l. i. ubi ī gene denunciat: qꝛ ſibi nō ē ꝓhibitū deferre crimē: ſꝫ ꝑ modū accuſationis deferre rali obligatiōe pignoris nō ueniūt uxor ⁊ alūni. ⁊ q̄ ꝗs v̓iſil̓r nō ē credē ꝓhibitū eſt. Idem ī caſu de iudi. examinata. ubi petendo rē vna actiōe repel dus ſpāliter obligaſſe: ⁊ fac̄ oꝑti. sͣ. e. li. d̓ offi. uica. cū generali. ⁊ no. qꝛ lor. ⁊ ꝑ aliā admittor. ⁊ h̓ eſt videre ī oībus actionibꝰ. nā deponēs agens cō­nō ſolū ī obſcuris īſpicimꝰ id qd̓ ē v̓iſil̓e: ſꝫ ēt ī generalibꝰ. d̓ pͥmo. sͣ. e. ī modati repellit̉: agens depoſiti admittitur: ⁊ ſic de ſingulis. ſpicimꝰ. de ſcd̓o h̓. ⁊ ī cōcor. ⁊. ff. de pecul. l. ꝗ peculij ubi ꝗ adminiſtra­¶Ontractꝰ. Dicūt vulgares pactū rūpit leges: ⁊. h. d. h̓ regula q̄ ſūpta fuit ex. l. ff. e. ti. l. ꝯͣctꝰ. Quidā ponūt caſuꝫ ꝑ canonē. xviij. q. ij. eleuthe tionē ꝯcedit vr̄ ꝑmittere generaliter qd̓ ſpāliter ꝑmiſſurus ē. ff. de pig. .l. generali. ⁊ ī pignoris obligatiōe generali rerū qͣs ꝗs habuit uel ha riꝰ. ubi ꝯuētio īter ep̄m dioceſanū: ⁊ fundatricē inita de oblationibꝰ obueniē biturꝰ eſt ea nō ꝯtinebunt̉ q̄ v̓iſimile ē aliquē ſpāliter obligaturū n̄ fuiſ tibꝰ īfeſto ipſiꝰ eccleſie ẜuāda eſt. depoſitariꝰ de iure cōi tenet̉ ſolū de dolo ⁊ la ſe: puta ſupellex. itē ueſtis relīquēda ē debitori. Si ꝗs q̄rat quō ſciuerit ta culpa q̄ ꝯꝑat̉ dolo. ſi tn̄ īteruēit ꝯuētio: ut teneat̉ d̓ leui ⁊ d̓ leuiſſima culpa q̄ ſūt illa q̄ v̓iſil̓r ī ſpecie n̄ dicet̉ quē ꝯceſſiſſe. Rō p̄t hoc cognoſci ex īpoſ ⁊ de caſu fortuito illa ẜuat̉. d̓ depo. c. ij. ad idē. ff. depoſi. l. i.§. ſi ꝯueniat. ⁊ ibi ſibili: uel īhumana uel dura ſeꝑatione: utputa mīſteria artis ſue: vel q̄ ſunt h̓ v̓ba. ꝯcor. de cōmo. c. vno. sͣ. e. l. de pac. c. i. ⁊ qd̓ dic̄ regula h̓ ꝯuētiōe: ad affectionē ꝑtinēt: generali obligatiōe nō ueniūt: ut ī pͥn. l. obligatio ītelligas honeſta. ⁊ nō ꝯͣ bonos mores. vn̄ ſi ꝯuenerit ne dolus p̄ſtet̉ non vꝫ ne. ⁊ ſe. ⁊ ꝓbat̉ op. C. cōia vtriuſqꝫ iudi. l. poſſeſſionē. ubi hēs ꝙ poſſeſ­ꝯuentio: ut ī pͥn. l. ꝯͣctꝰ. ff. eo. ti. in īpoſſibili idē. qd̓ dic vt dixi. sͣ. e. nemo pōt. ſiones ī ꝗbus ſunt aſcripticij: ita dn̄t diuidi ꝙ penes unūquēqꝫ ītegra Amnū. Hec regula ſūpta fuit ex. l. ff. e. ti. qd̓ ꝗs ex ſua culpa. Pōe. c. familia remaneat: ut pr̄ a liberis cōiunx a viro frater a ſorore nō ſepa­per canonē. xxiij. q. iiij diſplicet. vbi ſi ꝗs ad iudiceꝫ ductus ſe de equo rent̉. Et no. ex hac regula v̓bum generale reſtringi ad idē. sͣ. e. li. de re­proijciat ⁊ ledat: ſibi ſoli imputet. Idem per decre. sͣ. eo. lib. de prebē. ſi cleri.