Seite
Equit̉ videre de 3º ſcꝫ a quo valeant īdul gētie fieri Et c̓ca hͦ querūt pl̓a. ſcꝫ Vtꝝ ep̄i poſſint indulgentias facere. ℟º ad cuius uidentiam ſciend̓ ꝙ indulgentie habent effe cum ſcd̓m ꝙ oꝑa ſatiſfactoria vniꝰ alteri cō­putant̉ non tantum ex vi caritatis ſed ex inte cōne orātis aliquo modo directa ad eū. Inte­cio aūt alicuiꝰ p̄t ad aliuꝫ dirigi tripliciter.ſ. aut in ſingulari vt cum quis ꝓ alio d̓termina­ſe ſatiſfacit. et ſic quilibet p̄t alteri ſua bona cōicare. aut in ſpeciali vt cum quis orat ꝓ cō gregatōne ſua et ſuis familiaribus et benefa­goribꝰ et ad hoc etiā ordinat oꝑa ſua ſatiſfa­goria. Et ſic ille qui p̄eſt cōgregatōi poteſt il ta oꝑa cōicare alij applicando intencōeꝫ eoꝝ qui ſunt de ſua ꝯgregatōne ad hunc d̓termina te. aut ī generali vt cum quis ordinat oꝑa ſua ad bonum cōe in generali et ſic qui p̄eſt eccīe generaliter p̄t oꝑa illa coīcare applicādo ſuā intentōꝫ ad hunc vel ad illū. Et qꝛ homo eſt pars ꝯgregatōis et cōgregatio eſt ꝑs eccleſie ideo in intentōne priuati boni intentio boī cō munis includit̉ et boni tocius eccl̓ie Et ideo qui p̄eſt eccl̓ie p̄t ꝯuīcare ea que ſunt ꝯgrega tionis et huiꝰ homīs ſed nō ꝯuertit̉. Sed nec prima coīcatio nec ſcd̓a dicit̉ indulgentia. ſꝫ tercia ꝓpter duo. primo quia ꝑ cōicatōnes il­las licet homo abſoluat̉ a reatu pene ꝙͣtum ad deum. nō abſoluit̉ tn̄ a debito faciendi ſa­tiſfactōem iniunctā ad quā eſt obligatꝰ ex p̄­cepto eccl̓ie. Sed ꝑ tercia homo etiā ab hͦ de bito abſoluit̉ Scd̓o qꝛ in vna ꝑſona vel ī vna ꝯgregatōne non eſt ſufficientia meritoꝝ vt ſi bi et om̄ibus alijs valere poſſint ſic̄ eſt in ec­cleſia romana p̄cipue ꝓpter meritū xp̄i. et id̓o ſolus ille qui preficitur eccleſie p̄t īdulgētias facere. toti aūt eccl̓ie p̄ficit̉ ſolus papa. et iō ip̄e ſolus habet ptātem plenariā ſuꝑ theſauꝝ ꝯuem de quo fiunt indulgentie. Omēs v̓o alij ep̄i limitatam. ip̄e em̄ ſolus habꝫ plenitudine ptātis. exͣ de pe. di. ij. cum ex eo. Alij v̓o ſunt vocati in ꝑtem ſolicitudīs. ideo ſolus ip̄e ha­bet ptātem vbiqꝫ generaliter dandi indulgē­tiam et tantā quantam voluerit. Alij vero niſi ſcd̓m eius ꝯceſſioneꝫ. qꝛ vero ep̄i ſunt ꝯſortes pontificalis officij. vnde etiā ſoli ab eo fr̄es vocant̉. ceteri vero filij. gͦ ſolum eis ꝓprie fa cere indulgentias merito eſt ꝯceſſum Epis qui dem ꝯcedit̉ a iure facere indulgētias ī dyoc̄. ſuis. arep̄is vero in ꝓuincijs ſuis. Non debēt tn̄ dare indulgentias vltra vnū annū in ꝯſecͣ­tionibꝰ eccl̓iaꝝ vel alijs quibuſcūqꝫ caſibus ſiue ab vno ſiue a pl̓ibus fiant. In anniuerſa­rio vero ꝯſecrationis et alijs caſibus rōnabili bus nō debēt dare vltra. xl. dies ſiue ab vno ſiue a pl̓ibus fiant. exͣ de pe. et re. nr̄o. vbi di­cit̉ de hoc. et. c. cū ex eo.§. vlt. Si tn̄ ep̄i faci unt ꝯtra illud mandatū nihilominꝰ indulgē­tiā tenet et valet cū nō dicatur ibi ꝙ non va­leat ſi ſecus fiat vt etiā dicit̉ in glo. ſuꝑ dictū c. cum ex eo. ar. exͣ de exceſ. p̄la. cū ad quorū­dam. Nunc tamē exp̄ſſum eſt ꝙ indulgētia nō batet. li. vj. de pe. et re. indulgentie. Sꝫ nū quid ſaltem in eo qd̓ dare poterāt tenebit in­dulgentia. ℟º jo. an. ſuꝑ dictuꝫ c. dicit ꝙ ſic. qꝛ regulariter vtile ꝑ inutile nō viciat̉. exͣ de re. iur. vtile. Alij dicūt ꝙ nō quia qui priuile­gio abutit̉ ⁊cͣ. xj. q. iij. priuilegiū. ſꝫ dic ꝙ licꝫ ꝑdere mereat̉ non tn̄ ꝑdit. Concedit̉ etiam a iure legatis dn̄i pape facere ꝑpetuas indul­gentias in ꝓuintia ſua et ꝙ facere pn̄t ſtatu­ta ꝑpetua. exͣ. de offi. legati. c. vlt. in tex. et glo. et de pe. et re. nr̄o. ī glo. Sic ergo ep̄is et ſupra ꝯuenit de iure ꝯūm facere indulgētias Alijs aūt p̄latis inferioribꝰ nō ꝯuenit niſi ex ſpeciali ꝯceſſione. vt habet̉ in. d. c. nr̄o. ī glo. Quid ergo ſi eidem domui cōceſſit ep̄s. xl. dies. et ar̄ ep̄us alios. xl. dies vna et eadē die legunt̉ huiōi lr̄e in vno et eodem loco. Nun­quid dans el̓iaꝫ habebit. lxxx. dies. Rn̄dꝫ ho. ꝙ ſic ſi det ꝓpter obtentū vtriuſqꝫ qꝛ neuter ex cedit. vt patet in dictis c. Vtꝝ abbates qui collegijs p̄ſunt poſſint facere īdulgentias. ℟º ꝙ non ꝓprie loquendo vt patet ex p̄dictis. et exͣ de exceſ. p̄la. accedētibꝰ. tales em̄ habēt a­liam auc̄tem reſpectu bonoꝝ ſui collegij non tamen reſpectu meriti xp̄i qd̓ diſpenſandū cō­miſit ſponſis eccīe ſcꝫ ep̄is. iō nō habēt auc̄tē plenā reſpectu theſauri eccl̓ie. et ideo tm̄ bo­na ſui collegij cōmunicare pn̄t. non aūt poſſūt relaxare. quia neſciunt vtꝝ ſuꝑabundent. Et voco hic large ptāteꝫ ꝓut dicit ſufficiētie ple nitudinē ꝑ quē modū eſt in ep̄is ad hunc actū non aūt ꝓut dicit plenitudinē. ſic em̄ eſt in ſo lo papa plenitudo ptātis et auc̄tis. hec bon̄. Vtꝝ q̄ īdulgētiā r̄cipit īdulgētiā illā alij da re poſſit. ℟º ꝙ n̄ licet eī aliqͥs poſſit dare alij qd̓ nondū eſt datū nec determinatū alicui. ſic vnam miſſam quā ꝓ amico mortuo dicit. tamē ſi eam ꝓ ſuis peccatis cecinit vl̓ alij dedit au toritate ſua cōmutare non poteſt. hinc eſt ꝙ q̄ recepit relaxationem ꝓ ſe non poteſt eam alij dare. quia et ſi eccleſia debitum eius apud de um ſoluit non ꝓpter hoc ei ptātem dedit ꝙ ip ſe ꝓ alio ſolueret. et ſi deꝰ dimiſit debituꝫ iſti non ꝓpter hoc iſte poteſt dimittere alij qd̓ deo debet̉. hec bon̄. Vtrū aliqui non facerdoteſ indulgentias facere poſſint. ℟º poteſtas faci­endi indulgentias cōſequitur iuriſditioneꝫ vt dictum eſt ſupra. Et quia archidyaconi et alij non p̄ſbiteri poſſunt habere iuriſditionē vl̓ ꝯ­miſſam vt legati. vel ordinariam vt electi con firmati. ideo poſſunt indulgentias facere licꝫ in foro penitentiali non poſſint abſoluere. qꝛ hoc eſt ordinis ſacerdotalis. hec tho. ar. exͣ. e ꝙ aūt. et exͣ de ele. trāſmiſſa. hoſt. tamen dicit ꝙ electus in ep̄m et cōfirmatus tucius facit ſi non det indulgentiam maxime ſi non ſit pre ſbiter. Vtrum ep̄i poſſint facere indulgenti as in aliena dyoceſi. ℟º ꝙ qꝛ indulgentia ſiue relaxatio dicit theſauri ꝯmunicationem et eti am autoritateꝫ. Epūs aūt in aliena dyoceſi cō municare poteſt bona ſua ſubditis alienis. bo nā inquā ſue dyo. relaxare vero ſiue indulge­re non poteſt niſi ſubditis ſuis. vnde relaxati­ones vere ſunt relaxationes facte ꝓprijs ſub­ditis ſi ꝯtingat eos ꝑficere illud ꝓpter qd̓ dā tur. Alienis v̓o ſubditis ſunt potius ꝯūicatos