De accentu ꝓpter ꝯſortiuꝫ ſui maſculini qd̓ eſt cuꝰ Utra qꝫ ⁊ pleraqꝫ tā in feīno qͣꝫ in neutro acuūt penl̓ ꝓpter ꝯſorciū ſuoꝝ maſculinoꝝ. q̄ ſtꝭ vterqꝫ ⁊ pleruſqꝫ. cuiꝰ etiā cā p̄t eſſe ꝯiunctio encletica ſiue epithaſis.i. ſyllabica adiecto.ſ. qꝫ. Uſus etiā facit ꝯͣ naturalē ⁊ generalē regulā. de accē tu. vt facio cis cū habeat pͥmā natural̓r breuē acuit eam in ꝯpoſitis nō correptā vt calefacio cis cis. tepeſacio cis cit. acuit penl̓. in ſcd̓a ⁊ ter cia ꝑſona. Si aūt mutat̉ a. in. i. breuē hꝫ accentū. vt inficis cit. Ideꝫ d̓r de fideiubeo bes. bet. cū iubeo habeat pͥmā breuē. Itē vſucapio. is it. acuit penl̓. in ſcd̓a ⁊ tercia ꝑſona. Ite ſatiſdare acuit penl̓. cū deberet eā cor. ſicut venū dare ⁊ circūdare. hoc aūt accidit. qꝛ in. ff. ⁊ in alijs libris aliqn̄ d̓r ꝙ reus dꝫ adeſſe ſatiſqꝫdare. Itē vicecomes ⁊ archicoquus. ⁊ nomīa numeralia. vt vigintiduo vigintitria. Fio etꝭ in ꝯpoſitis acuit vltimā in ſcd̓a ⁊ tercia ꝑſona. vt tepeſio fis fit. ⁊ ceteris. Item encleſis.i. inclinatio immutat naturalē accentū in prin cipio ⁊ fine. In pͥncipio ꝑ iſtas ꝑticulas ſi n̄ et ne. vt ſiqͥs nūqͥs ⁊ neqͥs. Iſte em̄ ꝑticule in clinant accentū ſequētis ſyllabe ad ſe. ita ꝙ nō eſt pͥncipalis ſuꝑ ſequentē ſyllabā. ſed ſuꝑ pͥmā. ꝓpter eandē encleſiꝫ d̓r neqn̄ ſiqn̄. an̄penl̓ acuta cū deberet acui penl̓. q̄ eſt longa poſitōne Sil̓r aliqn̄ acuit anpenl̓. cā ꝯſortij de ſiqn̄. et neqn̄. ⁊ ad differentiā huius ablatiui aliqͣꝫto ꝓpter theutonicos qͥ faciunt. d. ꝓ. t. Fit etiam encleſis in fine per has ꝯiunctiōes qꝫ ve ne. q̄ inclinant accentum p̄cedentis ſyllabe ad ſe. vt legiſne. putaſqꝫ. cōmuniterue. ita ꝙ vltima ſyl laba dictionis precedentis acuitur. ⁊ in ipſa encletica ſemꝑ grauatur. ⁊ ſic corrumpitur ibi duplex accentus. qꝛ in dictōe p̄cedenti mutatur pͥncipalis accentus. qui eſſe deberet ſuꝑ an tepenul. vel ſuꝑ penul. ⁊ ipſa ꝯiunctio encletica que deberet acui grauatur. Qn̄qꝫ tamen nō inclinat accentū p̄cedentis ſyllabe. quod fit ꝓ pter corruptōem p̄cedentis vocalis. vt heccine. cum deberet dici heccene. corrupta eſt ſyllabica adiectio. qꝛ non erat de ſubſtantia dictō nis. et hoc factum eſt cauſa elegantie vel cauſa neceſſitatis. qꝛ non eſt ponendus accentꝰ. principalis ſuꝑ ſyllabicaꝫ adiectōem cum careat ſenſu. Simil̓r in vndiqꝫ ⁊ deniqꝫ non in clinatur accentus p̄cedentis ſyllabe. qꝛ vocalis eſt ibi corrupta. nam vndiqꝫ ꝯpoſitum eſt ab vnde ⁊ qꝫ. deniqꝫ a denuo ⁊ qꝫ. Cauſa etiam differentie qn̄qꝫ encletica nō ẜuat vim ſuam. vt vtiqꝫ ⁊ itaqꝫ. acuūt antepenl̓. qn̄ ſunt ꝯpoſi te dictōes. qn̄ vero ſine ꝯpoſitōe ponunt̉ habent accentum ſuꝑ penul. Ceſſat quoqꝫ inclinatio p̄cedentis ſyllabe. qn̄ encletica ꝯiungit̉ monaſyllabe. vt mulier virqꝫ currit. non em̄ īuenit ante finalē ſyllabam quā inclinet Amit tit aūt ꝯiunctio encletica vim ſuam cauſa cor ruptionis vel differentie vel monaſyllabe. nō aūt ꝓpter interrogatōem. vt qͥdam dicūt cuꝫ d̓r Curritne Sortes platoqꝫ. Ipſa em̄ coniū ctio videtur retinere naturalē accentū.i. acutū quod alibi nō facit. ſed hoc accidit ꝓpter mo dum loquendi. ipſa tamen inclinat accentuꝫ p̄cedentis ſyllabe. ſcꝫ to. cum d̓r plotoqꝫ. Ipſa em̄ encleſis facit vt dicamus vbiqꝫ me. acu ta. qͣꝫuis ipſa ſit cōmunius. Profert̉ aūt encle tice hec p̄poſitio cum. qn̄ poſtponit̉ ꝓnoībus. me te ſe. nobis vobis. qꝛ ipſa grauatur ac ſi eſ ſet vna dictio cuꝫ p̄cedenti ꝓnomine. ⁊ ponit accentū ſuꝑ ſyllabam p̄cedenteꝫ vltimā abla tiuoꝝ vt nobiſcum vobiſcuꝫ. Nobis p̄ponit̉ ꝓpter vitandū cacephaton. vobis aūt ꝓpter ꝯſortium. Precedente aūt monaſyllabo abla tiuo. nō videtur inclinare. cum ipſe ablatiuꝰ ꝑ ſe acuatur. vt cuꝫ d̓r mecū tecū ſecū. niſi dicat̉ ꝙ īclinet accentū ad ſe. qꝛ ipſa p̄poſitio īclina tur.i. grauatur. Si aūt alijs ablatiuis poſtponat̉ acuitur. vt qͥſcuꝫ qͥbuſcū. ⁊ hoc ideo. qͥa poteſt eiſdem p̄poni. vt cum qͥ. a quo vel a qui et cum qͥbus. Diſtinctio facit ꝯͣ generales regulas de accentu. vt in interrogatiuis infinitꝭ relatiuis cōiunctionibus ⁊ p̄poſitionibus Relatiuum relatiue ſumptum vel infinite tē tum grauatur in omnibꝰ ſyllabis. vt Socra tes eſt albus qualis eſt Ioannes. Socrates bene legit qual̓r legit plato. Neſcio qualis ſit plato qual̓r legit martinus. Sed interrogatiue poſitum. ſi eſt monaſyllabum acuitur. vt quo vadis. ſi eſt poliſyllabum acuit primam. vt qual̓r currit petrus. Qualis homo diſputat. Sil̓r acuitur qn̄ ponitur extra locutōem. i. material̓ir. vt hec vox qd̓ eſt nomē. hec vox qͣlis eſt relatiuū. Hoc infinitū qͥ habet dupli ceꝫ infinitatē. nā eqͥpollet huic infinito qͥs. vt neſcio qͥ currit. i. qͥs. ⁊ tūc acuitur. qn̄qꝫ reqͥrit duo verba. vt qͥ interficiet tyrannū p̄miū accipiet.i. qͥcunqꝫ. ⁊ tūc habet accentū grauē Idē dd̓m eſt de ꝯſil̓ibus infinitis. vt qͣlis qual̓ir qͣꝫtus. ⁊c̄. ⁊ ẜuatur idē in ntō ⁊ obliqͥs. Quādo aūt talia ponuntur relatiue diſtinguendū eſt. quia ſi ponuntur in ꝯtextu.i. in eadē clauſula cum ſuo antecedenti grauant̉ per omnes ſyllabas. ⁊ hoc eſt in locutione poni. vt So crates qui currit mouetur. ⁊ qualiter legit ſor tes legit martinus. Si vero per ſe ponantur
