Seite
Eiendum eſt etiam ꝙ in diuīo elo­quio non tantum verba ſed etiam res ſignificare habent. qui modus non adeo in ſcriptu ris inueniri ſolet. philoſophus ſolā no­uit vocum ſignificatōnem. Sed excellē tior eſt valde rerum ſignificatio qͣꝫ vo­cum. quia hanc vſus inſtituit. Allam na­tura dictauit. Hec hominum vox eſt. il­la vox dei ad homines. hec prolata perit illacreata ſubſiſtit. Vox tenuis eſt nota ſenſuum. res diuine ratōis eſt ſimulacꝝ Ꝙ ergo ſonus oris qui ſimul ſubſiſtere incipit ⁊ deſinit ad ratōnem mentis eſt. hoc omne ſpacium temporis ad eternita tem. Ratō mentis intrinſecum verbum eſt quod ſono vocis. id eſt verbo extrī­ſeco manifeſtatur. ⁊ diuina ſapiētia qͣm de corde ſuo pater eructauit in ſe inuiſi­bilis. per creaturas ⁊ in creaturis agno­ſcitur. Ex quo nimirum colligitur qͣꝫ ꝓ­funda in ſacris litteris requirenda ſit in­telligentia. vbi per vocem ad intellectū per intellectum ad ratōnem. per ratōnem peruenitur ad veritatē Qd̓ dū qͥdaꝫ mi nus docti non conſiderant. Nullam in eis eſſe ſubtilitatem eſtimant. vbi exer­ceri poſſint igenia. Et ob hoc ad ſcriptu ras philoſophorū ſe tranſferunt. Quia profecto niſ aliud ibi conſpiciūt niſi ſo­lam littere ſuꝑficiem. virtuteꝫ veritatis ignorantes. Ꝙ autem rerum ſignifica­tone ſacra vtantur eloquia. breui quo­dam ⁊ aperto demonſtrabimus exeplo. Picit ſcriptura. Pigilate qꝛ aduerſariꝰ vr̄ dyabolꝰ tāqͣꝫ leo rugiens circuit que rens quem deuoret. Hic ſi dixeris leo­nem ſignificare dyabolū. non vocē ſꝫ re intelligere debemus. Si em̄ due hee vo ces dyabolus ⁊ leo vnam ⁊ eandem reꝫ ſignificant incompetens eſt ſimilitudo rei ad ſeip̄am. Reſtat ergo vt hec vox leo animal ip̄m ſignificet. aīal vero dya bolum. Et ad hunc modum cetera omīa accipienda ſunt. vt cum dicimꝰ. vermen vitulum lapidem. ⁊ alia huiuſmodi cri­ſtum ſignificare. De ſeptem re gulis ſacre ſcri pture Plud quo qꝫ diligenter attendēduꝫ eſt ꝙ ſeptem eſſe inter ce­teras regulas diuinarum ſcripturarum locutōnis regulas quidā ſapientes dixerunt. Prima regulae de domino ⁊ eius corpore q̄ de vno aut ad vnum loquitur atqꝫ in vna perſona modo caput. modo corpus oſtendit. ſic̄ yſaias ait. Induit me dominꝰ veſtimen­to quaſi ſponſum decoratum. ⁊ qͣſi ſpon­ſam ornatam monilibus ſuis. In vna eī perſona duplici vocabulo nominata. et caput id eſt ſponſaꝫ. ⁊ eccleſiam.i. ſpon­ſam manifeſtauit. Proinde notanduꝫ ē in ſcripturis. quando ſpecialit̓ caput ſcri­bitur quādo ⁊ caput ⁊ corpus. aut quā­do ex vtroqꝫ trāſeat ad vtrūqꝫ. aut ab altero ad alterū. ſicqꝫ qͥd capiti qͥd cor­pori ꝯueniat. prudens lector intelligat. Secuda regula. eſt de domini corpore vero ⁊ permixto. Nam videtur conuenire vni perſone. quod tamen non eſt vnius vt illud. Pu er meus es tu. iſrahel ecce deleui vt nubē iniquitates tuas. ⁊ ſicut nebulam pecca­ta tua. conuertere ad me et redimam te­Hoc ad vnum non congruit. Nam al tera pars eſt cui pc̄ta deleuit ⁊ cui dicit.