Dioniſius in li. de diuinis noībꝰ. A ſūmo bono nō egredit̉ niſi bonū. Et Hieronimus ad paulinū. Bonꝰ eſt deꝰ ⁊ oīa q̄cūqꝫ facit boa ſint neceſſe eſt. Sꝫ dāna tio tot milia miliū hoīm repugnat diuīe bonitati. qm̄ pena dānationis mala eſt ⁊ peſſima. gͦ deus nullū dānabit ſed om nibꝰ tribuet eternā ſalutē. Hoc eſt quod ſcribit Lactātius li. de ira dei in pͥncipio. Aīaduertit inqͥt ſepe donate id exiſtima re plurimos qd̓ nōnulli ph̓orū putauer̄t nō iraſci deū qꝛ bn̄fica ſit tantūmō natura diuina nec nocere cuiqͣꝫ p̄ſtātiſſime at qꝫ optime ꝯgruat poteſtati. Inſuꝑ argu unt p̄dicti. Qꝛ iniquū videt̉ vt ineqͣlia equalibꝰ dent̉. Oēs aūt hoīes eqͣles ſunt ⁊ ẜm naturā ⁊ ẜm peccatū originale. igit̉ bonitas dei nō debuit alios p̄deſtinare et alios reprobare. Ad hec rn̄det Tho. pͥma ꝑte. q. xxiij. art. v. in rn̄ſiōe ad terciuꝫ. Ꝙ ex ip̄a bonitate diuīa rō ſumi pōt p̄deſtinatōis aliqͦrū ⁊ reprobatōis aliorū. Sic em̄ deꝰ dr̄ om̄ia ꝓpter ſuā bonitateꝫ feciſſe vt in rebꝰ diuīa bonitas repn̄tet̉. Neceſſe eſt aūt ꝙ diuina bonitas q̄ in ſe eſt vna ⁊ ſimplex multiformit̓ rep̄ſentet̉ in rebꝰ ꝓpter hͦ ꝙ res creata ad ſimplicitatē diuinā attīgere nō pōt. Et inde eſt ꝙ ad cōpletionē vniuerſi requirit̉ diuerſitas reꝝ. Quaꝝ quedā altū. q̄dā infimuꝫ locū tenēt in vniuerſo. Et vt multiformi tas graduū ꝯẜuet̉ in rebꝰ deꝰ ꝑmittit ali qua mala fieri ne multa bōa impediātur Si gͦ ꝯſideremꝰ totū hoīm genꝰ ſic̄ totā reꝝ vniuerſitatē. voluit gͦ deꝰ in hoībꝰ qͣꝫ tū ad aliqͦs quos p̄deſtinat ſuā bonitatē rep̄ſentare ꝑ modū miſericordie parcēdo Et qͣꝫtum ad aliqͦs quoſ reprobat ꝑ modū iuſticie puniendo. dānare itaqꝫ repro bos fac̄ ad bonitatē dei q̄ dānatio cum ſit malū pene eſt malū ẜꝫ qͥd ⁊ bonū ſimpl̓r vt idē Tho. ait. j. ij. q. lxxix. Et. xxij. q. xix. Deus em̄ iuſte dānat ⁊ punit reprobos. qͥ ſua voluntate delinquūt. qꝛ vt dicit au guſt. xxiij. q. iiij. c. Nabuchodonoſor Ua ſis ire nūqͣꝫ deꝰ redderet interitū ſi nō ſpō taneū inueniret̉ hō habere peccatū. Et ſi diceret̉. cur deꝰ voluntatē illā homī dedit quā p̄uidebat deficere. Rn̄det Aug. li. xj. de ciui. dei. c. xvij. dicēs. Deꝰ ſic̄ naturaꝝ bonarū optimꝰ creator eſt ita malarū voluntatū iuſtiſſimꝰ ordinator. vt cū male ille vtūtur naturꝭ bonis. ip̄e etiā bn̄ vtat̉ voluntatibꝰ malis. Et rurſus ſi aliꝰ interrogaret. Quare deꝰ qͥbuſdam co pioſiora dona gr̄e ꝯceſſit qͣꝫ alijs. Rn̄det Aug. ſuꝑ Ioānē dicēs. Si q̄ris qͣre hūc trahat illū n̄ trahat noli dijudicare ſi nō viſ errare. hͦ ille Nec ꝓpt̓ea īiuſte agit deꝰ quia in his q̄ ex gr̄a dant̉ p̄t aliqͥs ꝓ libito ſuo dare cui vult plus vel minꝰ dūmodo nulli ſb̓trahat debitū. Et hoc eſt qd̓ di xit pr̄familias Math̓. x. c. Tolle qd̓ tu um eſt ⁊ vade. An nō licet mihi qd̓ volo facere. Propterea inqͥt Aug. ꝯtra pela giū. Inſcrutabilia ⁊ incōprehēſibilia no lo vt interroges. qꝛ qd̓ lego credo ⁊ vere ror. Nō aūt diſcutio. Quis eſt aūt hō qͥ rn̄deat deo Nūqͥd dic̄ figmētū ei qͥ ſe fin xit. Quare me ſic feciſti. habꝫ em̄ poteſta tē figulus luti ex eadē maſſa aliud qͥdeꝫ vas facere in honorē aliud in ꝯtumeliaꝫ Et Grego. xxix. li. moraliū. c. xij. ait. mul tos videmꝰ quotidie qui iuſticie luce reſplendēt ⁊ tn̄ ad finē ſuū nequicie obſcuritate tenebrātur Et multos cernimꝰ pec catorū tenebrꝭ obuolutos. Et tn̄ iuxta vi te ſue terminuꝫ repente reddi iuſticie ſue liberos. Multos enim nouimus ſemel inuentā viam iuſticie illibate vſqꝫ ad obitū tenuiſſe. Et pleroſqꝫ conſpeximus vſqꝫ ad obitū cepta ſemel crimīa ſine ceſ ſatione cumulaſſe. Quis ergo inter iſta occultoꝝ iudicioꝝ nubila mētꝭ ſue radiū mittat vt aliqͣ ꝯſideratōe diſcernat. vl̓ qͥſ ꝑduret in malo vel qͥſ ꝑſeueret ī bono vl̓ qͥs ab īfimis auertat̉ ad ſūma. vl̓ quis re uertat̉ a ſūmis ad infima latent hec ſen