Seite
Liber cto in vlti. glo. poſt Inno. ⁊ Hoſt. ⁊ vide in ſpe. de ſen. ꝓla.§. iuxta ad a Expreſſas. approbat qd̓ no. ber. e. ti. cū cām. ī vlti. glo. ⁊ reprobat qd̓ no. finem. in appellato tamē dicente male appellatum ⁊ ſentētiam trāſiſe Io. ij. q. vi. nō ita. ⁊ ipſe Uin. ⁊ Got. in decre. ut debitꝰ: ut ibi ſcripſi ſuꝑ ver ī rem iudi. nulla eſt ꝯtrarietas. Sed dices īmo eſt ꝯtrarietas inqͣtum bo probabili: ⁊ iura que ꝓ eo faciunt loquūtur cū appellat̉ a diffinitiua. ff. e. dicit appellationē deſertam ⁊ ꝑꝑ hoc lnīam tranſiſſe in rem iudicatam ſcio in fi. ⁊ no. ꝑ hoc plene qd̓ adijcitur caſus ⁊ per iſtud ſingulare v̓bū appel ⁊ nō deſertā inquātū ſuꝑ eius iuſticia ꝓnūciari petit per apvellatiōis lanti ꝯtra ſtillum curie: q̄ habet ex pluribus cauſis expreſſis ī appellatiōe nō iudicē: ⁊ ſic negat ⁊ aſſe exprimere niſi vnā ī reſcripto rit illum iudicem. Sol. cōmiſſionis: ſuꝑ quo vide ꝙ ⁊ ſi vis ꝙ fatear hic ali­ſcripſi ī pre. decre. cū cām ſuꝑ in rem iudicatamⁱ cenſebitur tran expreſſasª. Nec ꝓceſſusᵇ primi quā contrarietatem in­vlti. glo. ⁊ qd̓ no. ī ſpe. de ap. ſiuiſſe ſentētiaᵐ a qua fuerat appel­iudicisᶜ ex nouisº aut de nouo pro eſſe: tn̄ appellatus ꝗ re­.§. de offō ī penul. glo. latum. bandisᵉ iuſtificari poteſt: vel ēt im b Nec ꝓceſſus. hic approbat us eſt poteſt vti ꝯtrarijs I Dem. pugnariᶠ: ſed tātū ex illis que facta maxime quorum finis qd̓ no. Inno. in pre. decre. pe. A peremptoria repulſa ex alio fuerunt vel exhibita coram ipſo. non eſt contrarius: ⁊ ac de no. ope. nun. reprobās qd̓ quam propter ineptitudinem ſecū­ Dem tor poteſt ī diuerſis in­ibi no. Hoſti. ⁊ qd̓ no. glo. in do appellans ⁊ ſuccūbens non au­ſtancijs: quod dic vt no. decre. ij. vt li. nō ꝯte. in glo. qͣ Proſecutio appellationis de­de reg. iu. nullus pluri­re dicit: ꝙ ēt tenebat Io. ⁊ vī. ditur ſuper ea in appellatione a dif ſerte non īpedit ꝗn̄ ſnīa cenſeat̉ ī rē bus. lib. vi. nec hic dicit̉ ibi. tn̄ Hoſtiē. ꝯͣ. ⁊ no. ꝙ dicit finitiua. hoc dicit. Io. an. iudicatam tranſiuiſſe. h. d. Io. an. quod in eadem inſtan­ꝓceſſus: qꝛ diffinitiua a qua Uꝫ a repulſioneⁿ exceptionis I appellationem ꝑ negligen­tia hec duo p̄ponat ap­fuit appellatū bene pōt iuſtifi peremptorieº ſecūdoᵖ appel tiamᵍ appellantis deſertamꝰ cari ⁊ īpugnari ex nouis cau­pellatus. lans ſuccumbitq: nō eſt in cauſa ap appellans ipſe cuꝫ appellatoˡ: aut ſis vel nouiter probādis: ⁊ ſic l Rem iudicatā. hoc loquūtur iura que inducebat eſt ergo qd̓ dicunt iura pellationis poſtmodum a diffiniti appellatus etiam per ſe ⁊ principa hoſti. de fi. inſtru. cum Io. de ꝙ rata manet ſnīa ⁊ ꝙ uaʳ emiſſe audiēdus vlterius ſuꝑ liter proſequatur: non ideo minus teſti. fraternitatis: ſaluo quod appellās cadit acā. eo. hēs in cle. de teſti. c. ij. ti. cum ſit. ⁊. c. ſepe. c Iudicis. a. cuiꝰ grauamīe m Sententia. q̄ tamē vel interlocutoria fuit appellatum de qua premiſit. erat aliqua: vt quia cōtra ius litigatoris lata. ſi enim a prīcipio fuiſſet nulla: ſicut propter appellationeꝫ omiſſam nō tranſiret in rem iudica d Ex nouis. vnde qd̓ dicebat glo. pre. decre. ij. vt lit. nō ꝯte. ꝙ ex grauamīe receptionis teſtium facte lit. nō cōte. iuſtificabat̉ precedēs appellatio reproba tam: ita nec propter īterpoſitam ⁊ deſertam. de ſentē. excommū. lꝫ. lib. vj. ⁊ quod ibi non. bam olim inducēs decre. dilecto. sͣ. e. ti. ꝑ quam patet ꝙ etiā precedens gra­m. Prīo ponit dictū a quo ſcd̓o excipit ibi: niſi. Imola. De. uamen nō iuſtificat appellationem: niſi fuerit expreſſum in illa. ſi ergo iniꝗ­terminat caſum dubiū circa decre. vlt. e. ti. li. vj. ꝗ talis eſt. Titiꝰ tas iudicis precedēs appellationē illam nō iuſtificat ergo nec ſubſequēs: duo cōtra me oppoſuit exceptionem peremptoriam que per īterlocutoriam ergo reꝗrūtur cōiunctim quod grauamē preceſſerit appellationē vt hic. ⁊ ꝙ eſt repulſa appellauit ⁊ confirmata eſt prima interlocutoria: iterū ap­fuerit expreſſum in illa: ut. sͣ. ꝓxi. rn̄. e Probandis. nō intelligas ꝙ veritas grauaminis probāda nō ſit coram pellauit: ⁊ iterum confirmata eſt prima ⁊ ſecūda: quia non potuit plus appellare: proceſſit in principali ⁊ lata cōtra ipſum diffinitiua appella iudice ad quem etiā ad iuſtificandā appellationē: lꝫ ꝓbata nō fuerit corā iudi uit ab illa. ⁊ in cauſa appellationis vult repetere cōtra illam īterlocu ce a quo qd̓ dic eo. ti. īterpoſita.i. rn̄. ſꝫ hic ītelligit grauamē iudicis vl̓ ī iuſti cia ꝓceſſus oportet quod pateat ex actis corā iudice: vnde ſi ꝓpoſui exceptio­toriam: ⁊ videbatur ꝙ poſſet per predictam decre. cōtrarium hic reſpō detur vnus tamē caſus excipitur. nem probationem obtuli. ⁊ admiſſus non fui: hoc ꝓbato apparet grauamē: ſed ſi exceptionē legitimā probaui: ⁊ iudex illam repulit: hoc probato graua­n Repulſione. verbali ꝑ interlocutoriam: vt predixi nō eſt tamē ne­mē apparet: ſed ſi excipiebā actorem excōicatum minori: iudex illam repulit: ceſſe ī ꝑemptorijs interloqui. de hoc ſatis de ordi. co. c. i. Idem tamē in ſcripſi d nō iuſtificatur appellatio: nec impugnatur ꝓceſſus probādo illuꝫ excōmuni­repulſione facti: cū illam nō recipit: vel ad vlteriora litis ꝓcedit. eodē in prin. v titu. ex ꝑte. ij. caute tamē facit excipiēs ſi procurat īterloqui: vt nota. in catū maiori de quo in pͥmo iudicio nō fuerat obiectū. Item ſi appellaui pro­pter exceptionē de loco nō tuto nō admiſſam: nō iuſtificatur proceſſus. lꝫ non ſpe. d̓ appel.§. qualiter. ver. Item ꝙ faciat. ⁊ dixi eo. ti. dilecto. ⁊ ꝑ hāc probetur me poſtea reconciliatum. decreta. ⁊ illam patet ꝙ ſnīa lata ſuper peremptoria īterlocutoria ē nō diffinitiua: ⁊ hoc tenebat Gar. in decre. cupiētes. de elec. v̓ſi. īſuꝑ. vbi l Impugnari. īpugnatio reſpicit appellantē: iuſtificatio reſpicit appellatū neūter aūt ipſoꝝ vti poterit his q̄ corā ipſo acta vel exhibita nō fuerūt. etiam allegabat ad hoc decre. cum dilecti. de elec. ⁊ decre. ſua hoc eodē I appellationem. Reprobat qd̓ no. Inno. e. ti. ex rōe: approbās ⁊ for­ti. Ad idem de offi. deleg. ſignificātibus. ⁊ ꝗa ut hic patet hec repulſio tificans qd̓ ibi no. Hoſtien. ꝑemptorie nō eſt diffinitiua: ergo nec ꝓnūciatio ꝓ ipſa erit diffinitiua g Negligētiam. ut qꝛ neglexerit apoſtolos petere: vt in. c. quāuis. sͣ. e. vel vbi enī īterlocutoria diffinit ⁊ cōdemnatoria ⁊ ecōtra. C. de ſen. ⁊ īter­neglexit ꝓſeꝗ infra tp̄s iuris vel hoīs: vt in decre. ſicut. sͣ. e. lo. preſes. ff. de re iudi. l. i. vt cōtrariorum ſit eadem diſciplina. xxxij. di­h Deſertam. idē v̓bum ī pͦ. decre. ſicut ⁊ no. qꝛ ſi in appellatiōe qͥ a prīcipio ſtinctio. hoſpitiolū. ff. de his qui ſui vel alie. iu. ſunt. l. i. ff. de acu. ꝗ ac­tenuit: ⁊ poſtea tenere deſijt ꝓcedit hoc dcm̄: fortius ꝓcederet ī appellatiōe q̄ cuſare. Preterea natura diffinitiue eſt ꝙ ex ea oriat̉ actio ī factum: ſed dicet̉ a prīcipio nō tenuiſſe: vt qꝛ dr̄ īterpoſita tertio vl̓ poſt decē dies. itē ſi ꝓ a ſentētia lata ſuper ꝑemptoria nō oritur actio. ſed exceptio. ar. in p̄di. cedit ī tacite deſerta ꝑ negligētiā fortius ī exp̄ſſa deſerta ꝑ renūciationē. facit decre. cum dilecti in fi. C. de re. cre. l. actori. Itē ſi ſnīa ſuꝑ ꝑemptoria ⁊ eo. ti. romana.§. ſi vero. ⁊.§. ſi autem. li. vi. ꝓ eo lata eſſet diffinitiua: nō eſſet alia diffinitiua ferēda. cum tamē de i Cum appellato. lꝫ ergo dilatiōes qͣs petit appellatꝰ ꝑ quas ꝓtelatur ap­neceſſitate ſuper principali volūtate ſuper ꝑemptoria p̄nūcietur de hoc pellationis ꝓſecutio ꝓſint appellāti: ſicut ēt rōnem petēti ꝓſunt qͣs petit reꝰ ī p̄di. decre. i. de or. co. Dicebat ergo Gar. ꝙ ſiue ſuper dilatoria. ſiue ꝯͣ quem petit̉. C. de reſti. in īte. l. pe. ip̄a tn̄ ꝓſecutio quā facit ēt appellatꝰ ſibi ſuper ꝑemptoria ſiue ſuꝑ eo ꝙ perimit appellationē.i. ꝙ appellans nō nō ꝓdeſt: vt h̓ ꝑ rōnem quam infra dicam. potuerit appellare ferat̉ ſnīa īterlocutoria eſt ſecus cū iudex cognoſcēs k Appellatus. hic fortificat dcm̄ Hoſtiē. q̄rebat.n. Inno. ꝗd ſi poſt elapſuꝫ de appellatiōe īterpoſita diffinitiua pronūciat bene iudicatum ⁊ male tps ꝓſecutionis fert̉ ſnīa īfirmans pͥmā ſnīam poſtea petit appellatus ip̄am appellatū vel ecōuerſo. tūc.n. diffinitiua eſt. C. de ap. eos. ff. de his qui primā erecutiōi mādari. tenebat ꝙ ip̄i appellato obſtabit exceptio rei iudica­no. īfa. l. furti. In effectu tamē fatet̉ ꝙ ſnīa lata ſuꝑ peremptoria ꝙ ob­te ex ſecūda ſnīa īfirmatiōis: nec valebit ſi dicat ꝑ lapſum tēporis ante ſnīaꝫ ſtet hꝫ vim diffinitiue. īfirmatiōis primā ſnīam ratificatā: qꝛ ẜm eum pretextu huiꝰ noue defenſio­o Peremptorie. ⁊ ſic paret preiudicium negocio pͥncipali: al̓s nō li­nis nō debet ſecūda infirmationis ſnīa retractari: de re iudicata īter mona­cerēt repeti vt in predi. decre. ſterium. C. de trāſac. ſub p̄terū: nec valet etiā dicere ꝙ non valet ſecūda ſnīa p Scd̓o. ſi ergo ſemel tm̄ appellaſſet ⁊ ſuccubuiſſet non hr̄et locū ꝙ h̓ lata contra pͥmā: qꝛ vt dicit ẜm id nūquā valet ſnīa appellationis pͥmā infir­dicitur. Si vero ſecūdo appellat: ſed appellationem nō ꝓſeꝗtur hic vi mans nec ē etiā ſuꝑ eodē pͥma lata in cauſa pͥncipali: ⁊ ſcd̓a lata in cā appel­detur decre. locum habere. arg. sͣ. ca. proxi. videretur cōtra ꝑ id quod ī latiōis ⁊ hoc reprobat Hoſtiē. dicēs ꝙ lapſus tꝑis ratificat ſnīam: ⁊ facit ha fra dicam ꝙ credo vbi renūciat ſpōte: quaſi licet tarde vtatur iuris cō beri pinde ac ſi nō fuiſſet appellatū: ſententia ergo infirmatiōis poſtea lata: ſilio expectādo euētum negocij principalis: ⁊ ſic non poſſemus reſiſte­a nō ſuo iudice lata fuit. Item nō valet ſentētia cōtra rem iudicatā. de hoc in re: ut infra dicam. p̄dicta decre. īter. Nec ob. pͥma ratio Inno. que ꝓcederet ī ſnīa lata a ſuo iu q Succūbit. ſi ſuccūbit ī ſcd̓a appellatiōe: ergo tres habꝫ ſentētias cō dice: nec ob. ſecūda ratio: quia vbi per appellationē ſuſpenſa manet p̓ma ſen trā ſe. ⁊ ſic a tertia nō licuit appellare. e. ti. directe. ⁊. c. ſua nobis. C. ne tētia: bene tenet ſecūda ꝯtra pͥmā: ſed ex quo ceſſat p̄dicta ſuſpēſio appellatio­li. ī vna cā. l. vna. sͣ. ea. cōpi. ⁊ de re iudi. c. i. ne deſerta nō valet ſecūda: ſicut nō valeret ſi appellatū n̄ fuiſſet: hoc hic ita r Diffinitiua. ꝓlata ſiue ꝑ pͥmū ad quē debuit cā remitti ex quo fuit approbat̉ ⁊ fortificatur in tanto: ꝗa predicta procedunt nō ſolum cū ſolus ap ꝓnūciatū male appellatū ꝑ quotcūqꝫ manꝰ de excep. dilecte: ſiue ꝑ viti pellans proſeꝗtur: ſed etiam cū vterqꝫ: ⁊ quod plus eſt etiam ſi ſolus appel­mū ꝗ forſan ex vi delatōis in prīcipali ꝓceſſit: ſiue per aliū ad queforte latus quod forſan nō cogitauerat Hoſt. ſit huiꝰ rō: qꝛ petēdo ꝓnūciari male poſt cām remiſſam ad pͥmū fuit in alio articulo bene appellatuꝫ: ita ꝙ appellatum nō eſt ſibi cōtrarius in eo ꝙ dicit ſententiam tranſiſſe in rē iudi­expedito appellationis articulo diffinit poſtea prīcipale. catā: licet enī de appellāte dubitet̉ ꝓpter cōtrarietatē q̄ videt̉ ineſſe: an poſſit s Suꝑ ea. ꝑemptoria ſic tertia repulſa: ⁊ eſt mirabile ꝙ nō appellas ſimul proſe qui appellationē ⁊ nullitatem ſnīe de quo ſatis cripſi. eo. ti. dile­auditur: ut in predi. decreta. fi. ſed ſecūdo appellans ⁊ ſuccumbens nō