Seite
expreſſasª(nec proceſſusᵈ primi iudicis ex nouis aut de nouo pro bandisᵉ iuſtificari poteſt uel etiaꝫ impugnariˢ: ſed tantū ex illis que acta fuerūt uel exhibita corā ipſo. Dem. I appellationemᵍ per negli gentiam appellantis deſer­tamʳ appellans ipſe cum appella­to aūt appellatus etiam per ſe et artat decre. ut circa de elec. li. vi. fortior fit expreſſio. ut ibi ⁊ e. ti. cōſtitutio. ⁊ in cle. de elec. cōſtitutionem. ii. rn̄. a Expreſſas. approbat qd̓ no. ber. eo. ti. cum cām in vlt. glo. ⁊ reprobat. qd̓ no. io. ii. q. vi. non ita. ⁊ ipſe vin. ⁊ gof. in decre. ut debitus. ut ibi ſcripſi ſuꝑ verbo ꝓbabili. ⁊ iura que ꝓ eo faciūt loquunt̉ cū appellat̉ a diffinitiua. ff. e. ſcio. in fi. ⁊ no. per hoc plene ꝙ adijcit̉ cauſis. ⁊ per iſtud ſingulare verbū appellāti ꝯͣ ſtilū curie que habet ex pluri bus cauſis expreſſis ī appel latiōe nō exprimere niſi vnā in reſcripto cōmiſſiōis: ſuꝑ qͦ vide qd̓ ſcripſi ī pre. decr. cū cām ſuꝑ vlt. glo. ⁊ qd̓ no. ī ſpe. d̓ aꝑ.§. d̓ offi. ī penul. col. b Nec ꝓceſſus. hic appro bat qd̓ nō. Inno. ī pre. decre. pe. de no. oꝑ. nū. reprobans qd̓ ibi no. hoſti. ⁊ qd̓ no. glo. in decre. ii. ut li. nō ꝯte. ī glo. quare dic̄ ꝙ etiā tenebat io. ⁊ vinc. ibi tamē hoſti. ꝯtra. et no. ꝙ dicit ꝓceſſus: quia diffinitiua a qua fuit appellatū bene poteſt iuſtificari ⁊ impugnari ex nouis cauſis uel nouiter ꝓ­bandis. ⁊ ſic loquūt̉ iura q̄ inducebat Hoſti. de fi. inſtru. cū ioannes de teſti. fraternitatis. ſaluo qd̓ habes in cle. de teſti. c. ii. c Iudicis. a cuius grauamīe uel interlocutoria fuit appellatū de quo p̄miſit. d Ex nouis. vnde qd̓ dicebat glo. pre. decre. ii. ut li. nō cōteſta. ꝙ ex graua­mine exceptionis teſtiū facte li. nō cōteſta. iuſtificabat̉ p̄cedens appellatio. rep:obabam olim inducens decre. dilecto. sͣ. eo. tj. ꝑ quā patꝫ ꝙ etiā p̄cedēs grauamē nō iuſtificat appellationē: niſi fuerit expreſſū in illa. ſi ergo iniꝗtas iudicis p̄cedēs appellationē illā nō iuſtificat. ergo nec ſubſequens: duo ergo requirūt̉ cōiunctim ꝙ grauamē p̄ceſſerit appellationē vt hic. ⁊ ꝙ fuerit ex­preſſū in illa. ut sͣ. ꝓxi. reſpon. e Probandis. nō intelligas ꝙ veritas grauaminis ꝓbāda nō ſit corā iudi­ce ad quem etiā ad iuſtificandā appellationē. licꝫ ꝓbata nō fuerit corā iudi ce a quo. qd̓ dic ut sͣ. eo. ti. interpoſita.i. rn̄. ſed hic intendit grauamē iudicis uel iniuſticia ꝓceſſus oportet qd̓ pateat ex actis corā iudice. vnde ſi ꝓpoſui exceptionē: ꝓbationē obtuli. et admiſſus nō fui: hoc ꝓbato apꝑet grauamē: ſed ſi exceptionē legittimā ꝓbaui et iudex illā repulit. hoc ꝓbato grauamen apparet: ſed ſi excipiebā actorē excōmunicatū minori. iudex illā repulit: non iuſtificat̉ appellatio: nec impugnat̉ ꝓceſſus ꝓbando illū excōmunicatū ma­iori: de quo in primo iudicio nō fuerat obiectū. Itē ſi appellaui ꝓpter exce­ptionē de loco nō tuto nō admiſſam: nō iuſtificat̉ ꝓceſſus: licꝫ nūc ꝓbetur me poſtea reconciliatum. f Impugnari. impugnatio reſpicit appellātē. iuſtificatio reſpicit appellatū neuter aūt ipſorū vti poterit his que corā ipſo acta uel exhibita nō fuerūt. I appellationē. reprobat qd̓ no. inno. eo. ti. ex ratione. approbās et for tificans qd̓ ibi no. Hoſti. h Negligentia. ut quia neglexit apoſtolos petere. ut in. c. ꝙͣuis. sͣ. eo. uel ne glexit ꝓſequi infra tempꝰ iuris uel hoīs. ut in decre. ſicut. sͣ. e. i Deſertā. idem̄ verbū in pre. decre. ſicut ⁊ no. quia ſi in appellatione que a principio tenuit. et poſtea tenere deſijt. ꝓcedit hoc dictū: fortius puto ꝓce­dere in appellatione que diceret̉ a pͥncipio nō tenuiſſe: ut quia dicit̉ interpo ſita tertio uel poſt decē dies. Item ſi ꝓcedit in tacite deſerta per negligētiā: fortius in expreſſe deſerta ꝑ renūciationem. fa. eo. ti. romana.§. ſi vo. ⁊.§. ſi autem. li. vi. k Cum appellato. licꝫ ergo dilationes quas petit appellatus ꝑ quas ꝓtelat̉ appellatiōis ꝓſecutio ꝓſint appellanti: ſicut etiā reſtitutionē petenti ꝓſunt quas petit reus cōtra quē petit̉. C. de reſti. in inte. l. penul. ipſa tamē ꝓſecu tio quam facit etiam appellatus ſibi non prodeſt. ut hic per rationem quam infra dicam. l Appellatus. hic fortificat Hoſti. querebat enī inno. quid ſi poſt lapſū tē pus ꝓſecutiōis fert̉ ſnīa infirmās pͥmā ſnīam. poſtea petit appellatus ip̄aꝫ pͥmā executiōi mandari? tenebat ꝙ ip̄i appellato obſtabit exceptio rei iudi­cate ex ſecunda ſnīa infirmationis: nec valebit ſi dicat ꝑ lapſū tꝑis ante ſen­tentiā infirmationis pͥmā ſnīam ratificatā. qꝛ ẜm eū p̄textu huiꝰ noue defen ſionis nō debet ſecūda infirmatōis ſnīa retractari. de re iudi. inter monaſte rium. C. de tranſac. ſub p̄textu. nec valet etiā dicere ꝙ nō valet ſecūda ſnīa lata cōtra pͥmā. qꝛ ut dicit ẜm id nūꝙͣ valet ſententia appellationis pͥmā in­firmās: nec eſt etiā ſuꝑ eodē pͥma lata in cauſa pͥncipali. et ſecūda lata in cā appellationis. ⁊ hoc reprobat Hoſti. dicēs ꝙ lapſus tꝑis ratificat ſnīam. et facit haberi ꝑinde ac ſi nō fuiſſet appellatū. ſnīa ergo infirmationis poſtea lata a nō ſuo iudice lata fuit. Itē nō valet ſnīa cōtra rē iudicatā. de hoc ī pre. decre. inter. nec ob. pͥma rō inno. que ꝓcedē̓t ī ſnīa lata a ſuo iudice. Nec ob. ſecūda rō. qꝛ vbi ꝑ appellationē ſuſpēſa manet pͥma ſnīa bene tenet ſecunda contra pͥma. ſed exquo ceſſat p̄dicta ſuſpēſio appellatiōe deſerta nō valet ſe cunda. ſicut nō valeret ſi appellatū nō fuiſſet: hoc hic approbat̉ ⁊ fortificat in tanto: quia p̄dicta ꝓcedūt nō ſolū cū ſolus appellās ꝓſequit̉. ſed etiā cū vterqꝫ. ⁊ qd̓ plus ē etiā ſi ſolus appellatus: qd̓ forſan nō cogitauerat hoſti. ſit huius ratio. qꝛ petēdo ꝓnūciari male appellatū nō eſt ſibi cōtrarius ī eo ꝙ dicit ſnīam trāſiſſe in re iudicatā. licꝫ enī de appellāte dubitet̉ ꝓpter con trarietatē que videt̉ ineſſe. an poſſit ſimul ꝓſequi appellationē ⁊ nullitateꝫ ſnīe. de quo ſatis ſcripſi eo. ti. dilecto in vltima glo. poſt inno. ⁊ hoſti. ⁊ vidē principaliter proſequat̉. nō ideo minus in rem iudicatamᵐ cenſebi tur tranſiuiſſe ſententia a qua fue rat appellatum. ¶Dem. Umº a repulſioneᵖ exceptio nis peremptorieq ſecundo appellans ſuccumbit̉: non eſt in cā appellatiōis poſtmodū a diffi­nitiua emiſſe audiēdꝰ ulteriꝰ ſuꝑª in ſpe. de ſen. ꝓla.§. iuxta ad fi. ī appellato tamē dicēte male appel latum ⁊ ſnīam trāſiſſe in rē iudicata: nulla ē cōtrarietas. Sꝫ dices īmo ē ꝯtrarietas inqͣtū dicit appellationē deſertā. ⁊ ꝓpter hͦ ſnīaꝫ trāſiſſe in rem iudicatā et nō deſertā inqͣtū ſuꝑ eiꝰ iniuſticia ꝓnū ciari petit ꝑ appellationis iudicē. et ſic negat et aſſerit illū iudicē. So. et ſi vis ꝙ fa­tear hic aliqua con trarietatē ineſſe tn̄ appellatus ꝗ reus eſt poteſt vti ꝯtra­rijs: maxime quo­rum finis nō ē con trariꝰ. et actor pōt in diuerſis inſtan­tiis. qd̓ dic ut no. d̓ re. iu. nullꝰ pluribꝰ li. vi. nec hic dicit̉ ꝙ in eadē inſtātia hec duo ꝓpōat ap pellatus. m Rem iudicatā. hoc eſt ergo qd̓ dicūt iura ꝙ rata manet ſententia: ⁊ ꝙ appellans cadit a cauſa. eo. ti. cum ſit. et. c. ſepe. n Sententia. que tamē erat aliqua. ut qꝛ cōtra ius litigatoris lata ſi enī a principio fuiſſet nulla: ſicut ꝓpter appellationē omiſſaꝫ nō tranſiret in rem iudicatā: ita nec ꝓpter interpoſitā et deſertam. de ſen. ex. licet. li. vi. et qd̓ ibi no. Um a repulſionē. Determinat caſum dubiū circa decre. vlt. eo. ti. li. vi. qui talis eſt. Titius cōtra me oppoſuit exceptionē ꝑemptoriā que ꝑ interlocutoriā ē repulſa appellauit et cōfirmata ē prima interlocutoria: iterum appellauit et iterū cōfirmata eſt pͥma et ſecunda. quia nō potuit plus appellare: ꝓceſſit ī principali. et la ta contra ipſum diffinitiua appellauit ab illa. et in cauſa huius ap­pellationis vult repetere cōtra illā interlocutoriā. et videbat̉ ꝙ poſ ſet ꝑ pre. decre. contrarium hic reſpondet̉: vnus tn̄ caſus excipit̉. p Repulſione. verbali ꝑ interlocutoriā ut predixi. noͣ eſt tn̄ neceſ­ſe in ꝑemptorijs interloqui. de hoc ſatis de ordi. cog. c. i. Idē tamē in repulſione facti cū illā nō recipit uel ad vlteriora litis ꝓcedit e. ti. ex parte.ii. caute tamen facit excipiens ſi procurat interloqui. ut no. in ſpe. de ap.§. qualiter. ver. Itē ꝙ faciat. ⁊ dixi eo. ti. dilecto. ⁊ ꝑ hanc decre. ⁊ illā patet ꝙ ſnīa lata ſuꝑ ꝑemptoria interlocutoria eſt non diffinitiua. ⁊ hoc tenebat gar. in decre. cupientes de elec. v̓. inſuꝑ. vbi etiā allegabat hͦ decre. cū dilecti. de clec. ⁊ decre. ſua hoc eo. ti. Ad idē de offi. dele. ſignificantibꝰ. ⁊ quia ut hic patet hec re­pulſio ꝑemptorie nō eſt diffinitiua. ergo nec ꝓnūciatio ꝓ ipſa erit diffinitiua: vbi enī interlocutoria diffinit ⁊ condēnatoria ⁊ ecōtra. C. de ſenten. ⁊ interlo. preſes. ff. de re iudi. l. i. ut ꝯtrarioꝝ ſit eadē diſciplina. xxxii. di. hoſpitiolū. ff. de his qui ſui uel ali. iuris ſūt. l. i. ff. de accu. qui accuſare. Preterea natura diffinitiue ē ꝙ ex ea oriat̉ actio in factū. ſed a ſnīa lata ſuꝑ ꝑemptoria non orit̉ actio ſed exce ptio. ar. in pre. decre. cum dilecti ī fi. C. de re. cre. l. actori. Item ſi ſnīa ſuꝑ ꝑemptoria ⁊ ꝓ ea lata eſſet diffinitiua. nō eſſet alia diffini­tiua ferenda. cū tamē de neceſſitate ſuꝑ pͥncipali volūtate ſuꝑ per­emptoria ꝓnunciet̉. de hoc in predic. decre. i. de ordi. cogni. Dice­bat ergo gar. ꝙ ſiue ſuꝑ dilatoria ſiue ſuꝑ eo qd̓ ꝑimit appellatiōeꝫ id eſt ꝙ appellans nō potuerit appellare: ferat̉ ſnīa. interlocutoria eſt. ſecus cū iudex cognoſcēs de appellatōe interpoſita diffinitiua ꝓnunciat bn̄ iudicatū ⁊ male appellatū uel ecōuerſo: tūc enī diffi­nitiua eſt. C. de ap. eos. ff. de his qui no. infa. l. furti. In effectu tn̄ fatet̉ ꝙ ſnīa lata ſuꝑ ꝑemptoria ꝙ obſtet hꝫ vim diffinitiue. q Peremptorie. ⁊ ſic parat preiudiciū negocio pͥncipali: alias nō liceret repeti. ut in pre. decre. r Secundo. ſi ergo ſemel tātū appellaſſet ⁊ ſuccubuiſſet nō habēt locū qd̓ hic dicit̉. Si v̓o ſecūdo appellat: ſed appellationē nō ꝓſe­quit̉ hic videret̉ decre. locū habere. ar. sͣ. c. ꝓxi. videret̉ cōtra per id qd̓. jͣ. dicā. quod credo vbi renūciat ſponte: quaſi licꝫ tarde vtat̉ iuris cōſilio expectando euentū negocij principalis. ⁊ ſic nō poſſe tenus reſiſtat. ut. jͣ. dicam. s Sūccumbit. ſi ſuccumbit in ſecunda appellatione. ergo tres hꝫ ſententias contra ſe. ⁊ ſic a tertia nō licuit appellare. eo. ti. directe ⁊. c. ſua nobis. C. ne li. in vna cā. l. vna. sͣ. ea. compil. de re iudi. c. i. t Diffinitiua. ꝓlata ſiue ꝑ primū ad quē debuit cā remitti ex quo fuit ꝓnūciatū male appellatū ꝑ quotcūqꝫ manus. de excepti. dile­cte. ſiue ꝑ vltimū qui forſan ex vi delationis in pͥncipali ꝓceſſit ſi ue ꝑ aliū ad quē forte poſt cauſam remiſſam ad pͥmū fuit in alio ar ticulo bene appellatū ita ꝙ expedito appellatiōis articulo diffinit poſtea principale. y Sūꝑ ea. ꝑemptoria ſic tertio repulſa ⁊ eſt mirabile ꝙ nō appel lans audit̉. ut in pre. decre. fi. ſed ſecūdo appellās ⁊ ſuccūbēs non ut hic: cū ſecunda repulſio appellationis nō deberet plus poſſe ꝙͣ appellatiōis omiſſio. Nam ⁊ in appellatione a diffinitiua equipa­ramus iſta nō appellare: uel ſecūdo appellare ⁊ ſuccumbere. ſed lꝫ iſta equiparent̉ in diffinitiua: in interlocutoria nō. lata enī tali int̓