Qō XXXI. De beneficentia 37 cium ei magis acceptū: vtpote ꝓpinqus vtilitatē ꝓximoꝝ inducēs: ẜm illud Heb̓. vlti. Beneficētie ⁊ cōionis nolite obliuiſci: talibꝰ enī hoſtijs ꝓmeret̉ deus. ¶ Ad 2ᵐ dd̓ꝫ ꝙ ſūma religionis xp̄iane in miẜicordia cōſiſtit qͣꝫtū ad exte riora oꝑa. interior tn̄ affectio charitatis qͣ ꝯiungimur deo p̄pōderat ⁊ dilectioni ⁊ miſericordie in ꝓximos. ¶ Ad 3ᵐ dd̓m ꝙ per charitatē aſſimilamur deo tanqͣꝫ ei ꝑ affectū vniti. ⁊ ī deo potior eſt qͣꝫ miſericordia ꝑ quā aſſimilamur deo per ſimilitudinem operationis. ¶ De exterioribꝰ actibꝰ vel effectibꝰ chari. Qō XXXI. Einde conſiderādū eſt de exterio ribus actibus vel effectibꝰ charitatis. Et ꝑ de beneficentia. 2º. de elemoſyna que eſt q̄dā pars beneficentie. 3º. de correctione fraterna que ē q̄dam elemoſyna. ¶ Circa pͥmū q̄runtur quattuor. ꝑ vtrū beneficētia ſit actus charitatis. 2º. vtꝝ ſit oībus benefaciēdū. 3º. vtrū magis cōiūctis ſit magis benefaciendū. 4º. vtrum beneficētia ſit virtus ſpecialis. Ad primum ſic ꝓcedit̉. Uidet̉ ꝙ beneficētia nō ſit actus charitatis. Charitas.n. maxime habet̉ ad deū: ſed ad eū nō poſſumꝰ eſſe bn̄fici: ẜꝫ illud Io. 35. Quid dabis ei: aut ꝗd de manu tua accipiet: gͦ bn̄ficētia nō eſt actus charitatis. ¶ Pͣ. Beneficētia maxi me cōſiſtit in collatione donoꝝ: ſed hoc ꝑtinet ad liberalitatē. ergo beneficētia non eſt actus charitatis ſed liberali tatis. ¶ Pͣ. Quod ꝗs dat: vel dat ſicut debitū: vl̓ dat ſicut nō debitū: ſed bn̄ficiū qd̓ īpendit̉ tanqͣꝫ debitū ꝑtinet ad iuſtitiā. qd̓ aūt impēdit̉ tanqͣꝫ non debitū gratis dat̉. ⁊ ẜm hoc ꝑtinet ad miẜicordiā. ergo oīs bn̄ficētia vel eſt actꝰ iuſtitie: vel ē actꝰ miẜicordie: non eſt ergo actus charitatis. ¶ Sꝫ ꝯͣ. Charitas eſt amicitia q̄dā vt dictū eſt: ſed ph̓s in .s. ethi. inter alios amicitie actꝰ ponit hoc vnū qd̓ ē operari bonū ad amicos: qd̓ eſt amicis bn̄facere. ergo bn̄ficētia eſt actus charitatis. ¶ Rn̄º. dd̓m ꝙ bn̄ficētia nihil īportat qͣꝫ facere bonū alicui. Pōt aūt hoc bonū ꝯſiderari dupliciter. Uno mō ẜm cōem rōnē boni. ⁊ hoc ꝑtinet ad cōmunē rōnē bn̄ficētie. ⁊ hoc eſt actꝰ amicitie: ⁊ per ꝯn̄s cha ritatis. nā in actu dilectiōis includit̉ beniuolētia per quaꝫ vult aliꝗs bonū amico: vt ſupra habitū eſt. volūtas aūt eſt effectiua eoꝝ que vult ſi facultas adſit. ⁊ iō ex ꝯn̄ti benefacere amico ex actu dilectiōis cōſequit̉: ⁊ ꝓpter hoc bn̄fi centia ẜm cōem rōnē eſt amicitie vel charitatis actus. Si aūt bonuꝫ qd̓ ꝗs facit alteri accipiat̉ ſub aliqua ſpāli rōne boni: ſic beneficētia accipiet ſpālē rōnē: ⁊ ꝑtinebit ad aliqͣꝫ ſpālē virtutē. ¶ Ad pͥᵐ ergo dd̓m ꝙ ſicut Dio. dicit. 4. ca. de diui. no. Amor mouet ordīata ad mutuā btītudinē. ⁊ īferiora cōuertit in ſuꝑiora vt ab eis ꝑficiant̉. ⁊ ſuꝑiora mo uet ad īferioꝝ ꝓuiſionē. ⁊ qͣꝫtū ad hoc bn̄ficētia eſt effectꝰ dilectiōis. ⁊ iō noſtrū nō ē deo bn̄facere: ſed eū honorare nos ei ſubijciēdo. eiꝰ aūt ē ex ſua dilectiōe nobis bn̄facere ¶ Ad 2ᵐ dd̓m ꝙ in collatiōe donoꝝ duo ſūt attēdenda: quoꝝ vnū ē exteriꝰ datū: aliud aūt eſt īterior paſſio quam hꝫ ꝗs ad diuitias in eis delectatꝰ. ad liberalitatē aūt ꝑtīet moderari īteriorē paſſionē: vt.ſ. aliꝗs nō ſuꝑexcedat cōcupiſcēdo ⁊ amādo diuitias. ex hoc enī efficit̉ hō facile emiſſiuus diuitiaꝝ. vn̄ ſi hō det aliqd̓ donū magnū: ⁊ tn̄ cuꝫ qͣdam cōcupiſcētia retinēdi: datio nō eſt liberalis: ſꝫ ex parte exterioris dati: collatio bn̄ficij ꝑtinet in gn̄ali ad amicitiam vel charitatē. vn̄ hoc nō derogat amicitie ſi aliꝗs reꝫ quā cōcupiſcit retinere dat alteri ꝓpter amorē: ſed magis ad hoc oſtēdit̉ amicitie ꝑfectio. ¶ Ad 3ᵐ dd̓m: ꝙ ſic̄ amicitia ſeu charitas reſpicit in bn̄ficio collato cōem rōnē boni: ita iuſtitia reſpicit ibi rōnē debiti. miſericordia vero reſpicit ibi rōnē releuātis miſeriā vel defectum. Ad ſecundum ſic ꝓcedit̉. Uidet̉ ꝙ non ſit oībus benefaciēdū. Dicit enī Au gu. in pͦ de doc. chri. ꝙ oībus ꝓdeſſe nō poſſumus. ſed virtus nō inclinat ad īpoſſibile. ergo nō oꝫ oībus benefacere. ¶ Pͣ. Eccl̓. 12. dr̄. Da bono ⁊ nō receꝑis pctōreꝫ. ſꝫ multi hoīes ſunt pctōres. nō ergo oībus eſt benefaciēdū. ¶ Pͣ. Charitas nō agit ꝑperā: vt dicit̉ i. ad Corī. 13. Sꝫ bn̄facere ꝗbuſdā ē agere ꝑperā: puta ſi aliꝗs bn̄facit inimicis reipublice: vel ſi bn̄faciat excōicato: qꝛ ꝑ hoc ei cōicat. ergo cuꝫ bn̄facere ſit actus charitatis nō eſt oībꝰ bn̄faciēdū. ¶ Sꝫ ꝯͣ ē qd̓ apl̓us dicit ad Gal̓. vlt. Dū tēpus hēmꝰ oꝑemur bonum ad oēs. ¶ Rn̄º. dd̓m ꝙ ſicut ſupra dictū ē: bn̄ficētia cōſequit̉ amorē ex ea parte qͣ mouet ſuꝑiora ad ꝓuiſionē inferiorū. gradus autē in hoībus nō ſunt īmutabiles ſicut in angelis: qꝛ hoīes pn̄t pati ml̓tiplices defectꝰ: vn̄ qui eſt ſuperior ẜm aliquid: vel eſt vel pōt eſſe inferior ẜm aliud. ⁊ iō cū dilectio charitatis ſe extēdat ad oēs: et bn̄ficētia ſe dꝫ extēdere ad: oēs ꝓ loco tn̄ ⁊ tꝑe. oēs.n. actꝰ v̓tutū ſt̄ ẜm debitas circūſtātias limitādi. ¶ Ad pͥᵐ gͦ dd̓ꝫ ꝙ ſimpl̓r lo quēdo nō poſſumꝰ oībꝰ bn̄facere ī ſpāli. nll̓us tn̄ ē de quo n̄ poſſit occurrer̄ caſus ī quo oporteat ei bn̄facer̄ ēt ī ſpāli. ⁊ iō charitas requirit vt hō etiā ſi nō actu aliquibus bn̄faciat. habeat tn̄ hoc in animi ſui p̄paratiōe vt bn̄faciat cuicūqꝫ ſi tēpus adeſſet. aliqd̓ tn̄ bn̄ficiū eſt qd̓ poſſumus oībus īpendere: ſi nō in ſpāli ſaltē in generali: ſicut cū oramꝰ ꝓ oībus fidelibus ⁊ īfidelibus. ¶ Ad ſcd̓m dd̓m ꝙ in pec catore duo ſūt.ſ. culpa ⁊ naͣ. ē gͦ ſubueniēdū pctōri qͣꝫtū ad ſuſtentationē naͣe: nō ē aūt ei ſubueniēdū ad fomentū cul pe. hoc enī nō eſſet bn̄facere: ſꝫ potius malefacere. ¶ Ad tertiuꝫ dd̓ꝫ ꝙ excōicatis ⁊ reipublice hoſtibus ſunt beneficia ſubtrahēda inqͣꝫtuꝫ ꝑ hoc arcent̉ a culpa. ſi tn̄ īmineret neceſſitas ne naͣ deficeret eſſet eis ſubueniēdū: debito tn̄ modo: puta ne fame aut ſiti morerent̉ aut aliquod huiuſmodi diſpendiū: niſi ẜm ordinē iuſtitie paterentur. Ad tertium ſic ꝓcedit̉. Uidet̉ ꝙ nō ſit magis bn̄ faciēduꝫ his q̄ ſunt nobis magis coniuncti. Dicit̉ enī Luc. 14. Cuꝫ facis prandiū aūt cenaꝫ noli vocare amicos tuos neqꝫ fratres neqꝫ cognatos. ſed iſti ſunt magis cōiuncti. gͦ non ē magis bn̄faciendum coniunctis: ſꝫ potius extraneis ⁊ īdigētibus. Seꝗtur eniꝫ: Sꝫ cū facis cōuiuiū: voca pauꝑes debiles ⁊c̄. ¶ Pͣ. Maximū bn̄ficiū ē ꝙ hō aliquē in bello adiuuet. ſꝫ miles ī bello ma gis dꝫ iuuare extraneū cōmilitoneꝫ qͣꝫ ꝯſanguineū hoſtē. gͦ bn̄ficia nō ſunt magis exhibēda magis cōiunctis. ¶ Pͣ. Prius ſunt debita reſtituēda qͣꝫ gratuita bn̄ficia īpenden da: ſꝫ debitū ē ꝙ aliꝗs īpēdat bn̄ficiū ei a quo accepit. gͦ be nefactoribꝰ magis ē bn̄faciēdū qͣꝫ ꝓpīquis. ¶ Pͣ. Magis ſunt diligēdi parētes qͣꝫ filij: vt ſupra dcm̄ ē. ſꝫ magis ē bn̄faciēdū filijs: qꝛ nō debēt filij theſaurizare ꝑentibꝰ: ſꝫ ecō uerſo: vt dr̄. 2. ad Cor. 12. Nō ē gͦ bn̄faciēdū magis ꝯiūctis. ¶ Sꝫ ꝯͣ ē qd̓ Aug. dic̄ in pͦ de doc. chri. Cū oībꝰ ꝓdeſſe nō poſſis: his potiſſimū conſulendū eſt ꝗ ꝓ locoꝝ ⁊ tēpoꝝ vel qͣrunibꝫ reꝝ opportunitatibꝰ cōſtrictius tibi quaſi qͣdam ſorte iungunt̉. ¶ Rn̄º. dicēdū ꝙ gratia ⁊ virtus imitant̉ nature ordinem qui eſt ex diuina ſapientia inſtitutus. Eſt autem talis ordo nature vt vnumquodqꝫ agens naturale ꝓ pͥus magis diffundat ſuā actionē ad ea q̄ ſūt ſibi magis ꝓpinqua: ſic̄ ignis magis calefacit rē ſibi magis ꝓpinquā. ⁊ ſil̓r deus in ſub̓as ſibi ꝓpinquiores ꝑ pͥus ⁊ copioſius do na ſue bonitatis diffundit: vt patet per Dio. 7. ca. cele. hierar. Exhibitio auteꝫ beneficiorum eſt quedā actio charitatis in alios. ⁊ ideo opꝫ ꝙ ad magis propīquos ſimus ma gis benefici: ſed ꝓpinquitas vnius hominis ad aliū poteſt attendi ẜm diuerſa in quibus ſibi ad inuicē hoīes cōicant vt conſanguinei naturali cōmunicatōe: conciues in ciuili: fideles in ſpūali: ⁊ ſic de alijs. ⁊ ẜm diuerſas cōiunctiones
