Nō CXXXI. De ambitiōe Qō CXXXII De inani gloria magnanimitatis: n̄ ẜꝫ rei v̓itatē ſꝫ ẜꝫ opīonē. Un̄ Seneca dicit in lib. de qͣttuor v̓tutibꝰ ꝙ magnanimitas ſi ſe extra modū ſuū extollat faciet virū minacē: īflatū: turbidū: īpetuꝫ: ⁊ in qͣſcūqꝫ excellētias dictoꝝ factorūqꝫ neglecta honeſtate feſtinū. ⁊ ſic pꝫ ꝙ p̄ſūptuoſus ẜꝫ rei v̓itatē qn̄qꝫ de ficit a magnanimo: ſꝫ ẜm apparētiā in exceſſu ſe habet. ¶ De ambitione. Queſtio CXXXI. Einde cōſiderādū eſt de ambitio ne. ¶ Et circa hoc q̄rūtur duo. pͦ vtrū ambitio ſit pctm̄. 2º. vtꝝ opponat̉ magnanimitati per exceſſuꝫ. Ad primum ſic ꝓcedit̉. Uidet ꝙ ambitio nō ſit pctm̄. Importat.n. ambitio cupiditatē honoris. honor aūt de ſe qd̓dā bonū eſt ⁊ maximuꝫ īter exteriora bona. vn̄ ⁊ illi ꝗ de honore nō curāt vituperant̉. ergo ambitio nō ē pctm̄ ſꝫ magis aliꝗd laudabile ẜꝫ ꝙ bonū laudabil̓r appetit̉. ¶ Pͣ. Quilibet abſqꝫ vicio p̄t appetere illud qd̓ ſibi debet ꝓ pͥmio. ſꝫ honor ē p̄miū v̓tu tis: vt ph̓s dicit ī pͦ ⁊. 8. ethi. gͦ ambitio honoris nō ē pctm̄. ¶ Pͣ. Illud ꝑ qd̓ hō ꝓuocat ad bonū ⁊ reuocat̉ a malo n̄ eſt pctm̄. ſed ꝑ honore hoīes ꝓuocātur ad bona faciēda ⁊ mala vitāda: ſic̄ ph̓s dic̄ ī. 3. ethi. ꝙ fortiſſimi vidēt̉ eē apd̓ quos timidi ſūt īhonorati: fortes aūt honorati. ⁊ Tulliꝰ dicit ī li. de tuſculanis qōnibꝰ: ꝙ honor alit artes. gͦ ambitio nō ē pctm̄. ¶ Sꝫ ꝯͣ eſt qd̓ dr̄. i. ad Cor. 13. ꝙ charitas nō eſt ambitioſa: nō q̄rit q̄ ſua ſūt. nihil aūt repugnat charitati ni ſi pctm̄. gͦ. ābitio ē pctm̄. ¶ Rn̄º. dd̓m ꝙ ſicut ſupra dictū ē: honor īportat quādā reuerētiā alicui exhibitā ī teſtimo niū excellētie eiꝰ. ¶ Circa excellētiā aūt hoīs duo ſūt attē dēda. pͦ ꝗdē ꝙ illud ẜm qd̓ hō excellit nō hꝫ hō a ſeipſo ſꝫ eſt qͣſi qd̓dā diuinū ī eo. ⁊ iō ex hoc nō debet̉ ſibi p̓ncipal̓r honor ſꝫ deo. 2º ꝯſiderādū ē ꝙ illud ī quo hō excellit da tur hoī a deo vt ex eo alijs ꝓſit. vn̄ ītātū dꝫ hoī placere tē ſtimoniū ſue excellētie qd̓ ab alijs exhibet̉ inqͣꝫtū ex hoc parat̉ ſibi via ad hoc ꝙ alijs ꝓſit. Tripl̓r aūt appetitū honoris ꝯtīgit eē īordinatū. Unoº ꝑ hoc ꝙ aliꝗs appetit teſtimoniū de excellētia quā nō hꝫ: qd̓ ē appetere honorē ſupra ſuā ꝓportionē. Alioº ꝑ hoc ꝙ honorē ſibi cupit nō referēdo in deū. 3º ꝑ hoc ꝙ appetitꝰ eius in ipſo honore ꝗeſcit nō referens honorē ad vtilitatē alioꝝ. ambitio aut īportat īordinatū appetitū honoris. vn̄ manifeſtū ē ꝙ ambitio ſemꝑ eſt pctm̄. ¶ Ad pͥᵐ ergo dd̓m: ꝙ appetitꝰ boni dꝫ regulari ẜm rōnē: cuiꝰ regulā ſi trāſcēdat erit vicioſus. ⁊ hoc mō vicioſuꝫ ē ꝙ aliꝗs honorē appetat nō ẜm ordinē rōnis. vituperant̉ aūt ꝗ nō curāt de honore ẜꝫ ꝙ rō dictat vt.ſ. nō vitēt ea q̄ ſūt ꝯͣria honori. ¶ Ad 2ᵐ dd̓m ꝙ honor nō ē p̄miū v̓tutis quo ad ipſuꝫ virtuoſuꝫ: vt.ſ. hoc ꝓ p̄mio expetere debeat: ſꝫ ꝓ p̄mio expetit btītudinē q̄ ē finis v̓tu tis. dr̄ aūt eē p̄miū v̓tutis ex ꝑte alioꝝ qui nō hn̄t aliquod maiꝰ qd̓ v̓tuoſo retribuāt qͣꝫ honorē ꝗ ex hoc ipſo magnitu dinē hꝫ ꝙ ꝑhibet teſtimoniū v̓tuti. vn̄ pꝫ ꝙ nō ē ſufficiēs p̄miū: vt dr̄ in. 3. ethi. ¶ Ad 3ᵐ dd̓ꝫ ꝙ ſic̄ ꝑ appetitū honoris qn̄ debito mō appetit̉ aliꝗ ꝓuocant̉ ad bonū ⁊ reuocā tur a malo: ita ēt ſi īordinate appetat̉ pōt eē hoī occaſio multa mala faciēdi. dū.ſ. aliꝗs nō curat qͣlitercūqꝫ honorē ꝯſequi poſſet. Un̄ Saluſtiꝰ dic̄ in catilinario ꝙ gloriā ⁊ honorē ⁊ īperiū bonꝰ ⁊ ignauꝰ eque ſibi exoptāt: ſꝫ ille.ſ. bonꝰ vera via vtit̉. huic.ſ. ignauo: qꝛ bone artes deſūt: dol̓ atqꝫ fallacijs ꝯtēdit: ⁊ tn̄ illi ꝗ ſolū ꝑꝑ honorē vl̓ bona faciūt vl̓ mala vitāt nō ſūt v̓tuoſi: vt pꝫ ꝑ ph̓ꝫ in. 3. ethi. vbi dicit ꝙ nō ſunt vere fortes qui ꝓpter honorē fortia faciūt. Ad ſecundum ſic ꝓcedit̉. Uidet̉ ꝙ ambitio n̄ opponat̉ magnanimitati ꝑ exceſſuꝫ. Uni enī medio nō opponit̉ ex vna ꝑte niſi vnū extremū. ſꝫ magnanimitati ꝑ exceſſū opponit̉ p̄ſūptio: vt dictū ē. gͦ nō opponit̉ ei ābitio ꝑ exceſſū. ¶ Pͣ. Magnanimi tas ē circa honores: ſed ābitio vr̄ ꝑtinere ad dignitates. dr̄ enī. 2. Machab̓. 4. ꝙ Iaſon ābiebat ſūmuꝫ ſacerdociū. gͦ ābitio non opponit̉ magnanimitati. ¶ Pͣ. Ambitio vr̄ ad exteriorē apparatū ꝑtīere. dr̄. n. Act. 25. ꝙ Agrippa ⁊ Bernice cū multa ambitione ītroierūt p̄toriū. ⁊. 2. ꝑalipo. 16. ꝙ ſuꝑ corpꝰ Aſa mortui cōbuxerūt aromata ⁊ vnguēta am bitiōe nimia. ſꝫ magnanimitas nō ē circa exteriorē apparatū. gͦ ambitio nō opponit̉ magnanimitati. ¶ Sꝫ ꝯͣ ē qd̓ Tulliꝰ in pͦ de offi. dicit: ꝙ ſic̄ ꝗſqꝫ magnitudīe aī excellit: ita maxīe vult oīuꝫ pͥnceps eſſe ſolus: ſꝫ hoc ꝑtinet ad ambitionē. ergo ambitio ꝑtinet ad exceſſuꝫ magnanimitatis. ¶ Rn̄º. dd̓ꝫ ꝙ ſicut dictū ē: ambitio īportat appetitū īordinatū honoris. magnanimitas aūt ē circa honores: ⁊ vtit̉ eis ẜꝫ ꝙ or. vn̄ manifeſtū ē ꝙ ambitio opponit̉ magnanimitati: ſic̄ īordīatū ordīato. ¶ Ad pͥᵐ gͦ dd̓ꝫ ꝙ magnanimi tas ad duo reſpicit. ad vnū ꝗdē ſic̄ ad finē ītētū: qd̓ ē aliqd̓ magnū opꝰ qd̓ magnanimꝰ attētat ẜꝫ ſuā facultatē: ⁊ qͣꝫtū ad hoc opponit̉ magnanimitati ꝑ exceſſū p̄ſūptio. p̄ſūptio enī attētat aliqd̓ magnū opꝰ ſupra ſuā facl̓tatē. ad alid̓ āt reſpicit magnanimitas ſicut ad maꝫ qͣ debite vtit̉.ſ. ad ho norē: ⁊ qͣꝫtū ad hoc opponit̉ magnanimitati ꝑ exceſſuꝫ am bitio. nō eſt aūt īcōueniens ẜm diuerſa eē plures exceſſus vnius medij. ¶ Ad 2ᵐ dd̓ꝫ ꝙ illis ꝗ ſunt ꝯſtituti in dignitate ꝓpter quādā excellētiā ſtatus debet̉ honor: ⁊ ẜm hoc īordinatus appetitus dignitatū ꝑtinet ad ambitionē: ſiꝗs .n. īordinate appeteret dignitatē nō rōne honoris ſꝫ ꝓpter debitū dignitatis vſuꝫ ſuā facultatē excedēteꝫ: nō eēt am bitioſus ſꝫ magis p̄ſumptuoſus. ¶ Ad 3ᵐ dd̓ꝫ ꝙ ipſa ſolē nitas exterioris cultus ad quēdā honorē ꝑtinet: vn̄ ⁊ talibꝰ ꝯſueuit honor exhiberi: qd̓ ſignat̉ Iaco. 2. Si introierit ī cōuētuꝫ veſtrū vir anulū aureū hn̄s in veſte cādida: ⁊ di xeritis ei: tu ſede hic ⁊c̄: vn̄ ambitio nō eſt circa exterioreꝫ cultuꝫ niſi ẜm ꝙ ꝑtinet ad honorē. ¶ De inani gloria. Qō CXXXII. Einde ꝯſiderādū eſt de īani gl̓ia. ¶ Et circa hoc q̄runtur qͣ tuor. pͦ vtrū appetitꝰ gl̓ie ſit pctm̄. 2º vtruꝫ magnanimitati opponatur. Tertio vtruꝫ ſit peccatum mortale. Quar to vtrum ſit vitium capitale. Quinto de filiabus eius. Ad primum ſic ꝓcedit̉. Uidet̉ ꝙ appetitus glo rie non ſit pctm̄. Nullus.n. peccat in hoc ꝙ deo aſſimilat̉: qnīmo mandat̉ ad Eph̓. 5. Eſtote imitatores dei ſic̄ filij cariſſimi. ſꝫ in hoc ꝙ hō q̄rit gl̓iam videt̉ deū imitari qui ab hoībus gl̓iam querit: vnde dicitur Iſa. 43. Affer filios meos de longinquo: ⁊ filias meas ab extremis terre: ⁊ oēm ꝗ īuocat nomen meum in gl̓iam meā creaui eū. gͦ appetitus gl̓ie non eſt pctm̄. ¶ Pͣ. Illud ꝑ qd̓ aliquis ꝓuocatur ad bonū non vr̄ eē pctm̄. ſꝫ per appetitum gl̓ie hoīes ꝓuocantur ad bonū. dicit n. Tullius ī lib. de tuſculanis queſtionibus ꝙ hoīes ad ſtudia īpelluntur gl̓ia. in ſacra etiā ſcriptura ꝓmittit̉ gloria ꝓ bonis ope ribus: ẜm illud ad Ro. 2. His quideꝫ qui ſunt ẜm patientiam boni operis gl̓iam ⁊ honorem. gͦ appetitus glorie non eſt pctm̄. ¶ Pͣ. Tullius dicit in ſua retorica ꝙ gloria eſt frequēs de aliquo fama cum laude ⁊ ad idem pertinet qd̓ Ambro. dicit ꝙ gloria eſt quaſi clara cum laude notitia. ſꝫ appetere laudabilem famam nō eſt peccatum quinimmo videtur eſſe laudabile: ẜm illud Eccleſia. αι. Curam habe de bono nomine. ⁊ ad Roma. 12. Prouidentes bona non ſolum coram deo ſed etiam coram omnibus hominibus. gͦ appetitus inanis glorie non eſt pctm̄. ¶ Sed cōtra ē qd̓ Aug. dic̄. 5. de ciui. dei. Sanius videt qui amorē laudis viciū eſſe recognoſcit. ¶ Rn̄º. dd̓ꝫ ꝙ gloria claritatē quādā
