Diſt. que ex principio cōſequunt̉: niſi tota v̓tus pͥncipij. ꝯp̄hēdat̉: vn̄ aīe ſcoꝝ diuinā eēntiā ꝯphēdāt ē ꝯn̄s vt oīa cogͦſcāt: eēntiā dīnā cogͦſci pn̄t vn̄ ēt de qͥbuſdā īferiores āgeli a ſuꝑioribꝰ edocēt: ꝙͣuis oēs eēntiā dīnaꝫ videat. ſꝫ vnuſqͥſqꝫ beatꝰ tm̄ de alijs rebꝰ necͣium ē vt ī eēntia dīna videat ꝙͣtuꝫ ꝑfectio beatitudīs reqͥrit: vt hēat quicqͥd velit: nec aliqͥd inordīate velit. ſic̄ īfra di. xlix. hēt̉. hoc āt rcā volūtate qͥlibꝫ vult: vt ea ad ip̄m ꝑtinēt cogͦ­ſcat. vn̄ nll̓a certitudo ſcīs deſit: volūt cogͦſcere ea ad ip̄os ꝑtinēt: et oꝫ illa ī v̓bo cogͦſcāt: āt ad eoꝝ gloriā ꝑtinet auxiliū indigētibꝰ p̄beāt ad ſalutē: ſic.n. dei cooꝑatores efficiūt̉ nihil ē di­uiniꝰ: vt Dio. dic̄. iij. ca. ec. hierar. vn̄ pꝫ ſcī ꝯgni tionē hn̄t eoꝝ ad hoc reqͥrūt̉: et ſic māifeſtū ē ī v̓bo cogͦſcūt vota et or̄oes et deuotōes hoīm qui ad eoꝝ auxiliū ꝯfugiūt. Ad. j. dd̓ verbum Augꝰ ē intelligēdū de cognitōe naͣli aīaꝝ ſeꝑatarū qͥdē cognitio ī ſcīs viris ē obtenebrata ſic̄ ē in pcc̄oribꝰ: aūt loqͥt̉ de cognitiōe ī v̓bo: quā ꝯſtat abraā eo tꝑe hec dcā ſūt eſaiā hūiſſe: an̄ paſſiōꝫ xp̄i nullꝰ ad viſionē dei ꝑuenerit. Ad. ij. dd̓ ſcī et ſi pꝰ vitā cogͦſcāt hic gerunt̉: tn̄ cre dēdū ē afficiāt̉ doloribꝰ cognitis aduerſitatibꝰ eo qͦs hic in ſcl̓o dilexerūt: ita.n. repleti ſūt gaudio btītudīs dolor ī eis locū inuēit. ſi cogͦſcāt ſuo īfortunia pꝰ mortē: nihilominꝰ eoꝝ dolori ꝯſuli tur ſi an̄ hꝰ mōi īfortunia de hoc ſcl̓o ſubtrahūt̉. ſꝫ forte aīe gl̓ificate dolorē aliquē ſentiēt: ſi īcomo da ſuoꝝ charoꝝ ꝑciperēt: et qꝛ aīa ioſue ſtatī gl̓ificata fuit a corꝑe egreſſa: ꝙͣtū ad hoc ex hac ne Augꝰ. ꝯclude nitit̉ aīe mortuoꝝ hn̄t ꝯgni tionē de factꝭ viuētiū. Ad. iij. dd̓ aīe ſcōꝝ ha bēt volūtatē plenarie ꝯformē dīne volūtati etiā in volito: et io ꝙͣuis affectū charitatꝭ ad ꝓxīm retine ant: tn̄ eis alit̓ auxiliū ferūt ꝙͣ ẜm dīnā iuſticiaꝫ vidēt diſpoſitū: et tn̄ credēdū ē ml̓tū ꝓximos iuuēt eis apud deū int̓cedēdo. Ad. iiij. dd̓ ꝙͣuis vidētes v̓bū ſit nec̄ariū oīa ī v̓bo vide̓: vi­dēt tn̄ ea ad ꝑfectōꝫ ꝑtinēt btītudīs eoꝝ vt dictū ē. Ad. v. dd̓ cogitatiōes cordium ſolus deus ſeip̄m nouit: ſed tamē alij cogͦſce̓ pn̄t qͣtenꝰ eis re­uelat̉ vel viſionē v̓bi vel quocūqꝫ alio modo. D ſecunduꝫ ſic pro cedit̉: vr̄ debeamꝰ ſcōs orare ad int̓­pellādū nobis: nll̓s.n. amicos alicꝰ int̓ pellat ad orādū ſe niſi qͣtenꝰ apud eos credit faci liꝰ gr̄am obtine̓. ſꝫ deꝰ ē ī infinitū magis miſericors qͦlibet ſcō: et ſic eiꝰ volūtas faciliꝰ inclinat̉ ad nos ex audiēdū ꝙͣ volūtas alicꝰ ſcī. vr̄ ſuꝑfluū ꝯſtitue ſcōs mediatores int̓ nos et deū vt ipſi nobis int̓­cedāt.. ſi eos ad orādū nobis int̓pellare de bemꝰ hoc ē niſi qꝛ ſcimꝰ eoꝝ oratōꝫ deo acce­ptā. ſꝫ ꝙͣto aliqͥs ē ſanctior int̓ ſcōs: tāto eiꝰ or̄o ma gis ē deo accepta. ſꝑ debemꝰ ſuꝑiores ſcōs no­bis int̓ceſſores cōſtitue̓ ad deum: et nūqͣ minores. . xp̄s ſcd̓m etiā: dr̄ ſcūs ip̄oꝝ: et ei ſcd̓m orare ꝯpetit. ſꝫ nūqͣ xp̄m ad orādū nobis int̓pellamꝰ. nec alios ſcos interpellare debemus. . qͥcūqꝫ rogatꝰ ab aliqͦ eo int̓cedit: p̄ces ipſiꝰ ei repn̄tat apud quē eo int̓cedit. ſꝫ ſuꝑfluū ē ali­qͥd pn̄tare ei cui ſūt oīa pn̄tia. ſuꝑfluū ē ſcōs nobis int̓ceſſores ꝯſtituamꝰ ad deū.. illd̓ ē ſuꝑ­fluū qd̓ fit ꝓpt̓ aliqͥd qd̓ ſine eo eodē fiet vl̓ fie̓t. ſꝫ ſil̓r ſcī orarēt nobis vel orarēt: ſiue nos oremꝰ eos ſiue oremꝰ: qꝛ ſi ſumꝰ digni vt nobis orēt etiā nobis eos orātibꝰ nobis orarēt: ſi āt ſumꝰ indigni etiā ſi petamꝰ nobis orāt. inter pellare eos ad orādū nobis vr̄ oīno ſuꝑfluū. Sꝫ ꝯͣ ē qd̓ dr̄ Iob. v. Uoca ſi ē qui tibi rn̄deat et ad aliquē ſcoꝝ ꝯuerte. vocare at nr̄m vt Gregꝰ ibideꝫ dic̄. ē hūili deū p̄ce depoſce̓. volumꝰ orare deū dēmꝰ ad ſcōs ꝯuerti vt orēt nobis ad deū.. ſcī ſūt ī pr̄ia magis ſūt accepti deo ꝙͣ in ſtatu vie ſꝫ ſcōs ſūt ī via ꝯſtitue̓ debemꝰ int̓pellatores pro nobis ad deuꝫ exēplo apl̓i dicebat Ro. v. Obſe­cro vos frēs dn̄m nr̄m Ieſū xp̄m: charitatem ſpūſſcī: vt adiuuetꝭ me ī or̄oibꝰ vr̄is me ad dn̄m. et nos ml̓to fortiꝰ petere dēmꝰ a ſcīs ſūt ī pr̄ia vt nos iuuēt or̄oibꝰ ad deū.. ad hoc ē cōis cōſue tudo eccl̓ie ī letanijs ſcōꝝ or̄oem petit. Rn̄deo dd̓ iſte ordo ē dīnitꝰ inſtitutꝰ ī rebꝰ ẜm Dio. vt media vltīa reducāt̉ ī deū: vn̄ ſcī ſūt ī pr̄ia ſint deo ꝓpīqͥſſimi: hoc dīne legis ordo reqͥrit vt nos manētes ī corꝑe ꝑegrīamur a dn̄o: in ſcōs me dios reducamur: qd̓ qͥdē ꝯtīgit eos dīna bōi­tas ſuū effectū diffūdit: et qꝛ reditꝰ nr̄ ī deū rn̄dere dꝫ ꝓceſſui bonitatū ip̄iꝰ ad nos: ſic̄ mediātibꝰ ſcōꝝ ſuffragijs dei bn̄ficia ī nos deueniūt: ita oꝫ nos ī de um reduci: vt iterato bn̄ficia eꝰ ſumamꝰ mediātibꝰ ſcīs: et īde ē eos int̓ceſſores nobis ad deū cōſti tuimꝰ: et qͣi mediatores ab eis petimꝰ nobis orēt. Ad j. dd̓ ſic̄ ē ꝑꝑ defectū dīne potē tie mediātibꝰ ſecūdis cauẜ agētibꝰ oꝑat̉: ſꝫ ē ad plemētū ordīs vniuerſi: et vt eiꝰ bōitas ml̓tiplicius diffundat̉ in res: dum res ab ea non ſolū ſuſcipiūt bonitates ꝓprias: ſed inſuꝑ alijs cauſa bonitatꝭ exiſtant: ita etiā non eſt ꝓpter defectum miſericor die ip̄ius oporteat eius clementiaꝫ per oratiōes ſanctorū pulſare: ſed eſt ad hoc vt ordo p̄dictꝰ con ſeruet̉ in rebꝰ. Ad. ij. dicendū ꝙͣuis ſuperio­res ſancti ſint magis deo accepti inferiores: vtile tamē eſt etiā mīores ſanctos interdū orare: hoc ꝓpter quinqꝫ ratōes. Primo ex hoc aliquis qn̄ qꝫ habet maiorē deuotionē ad ſanctu minorem ad maiorē: ex deuotōe autē maxime dependet ora tionis defectus. Secundo ꝓpter faſtidiū tollendū quia aſſiduitas vnius rei faſtidium parit: per hoc autē diuerſos ſanctos oramꝰ: quaſi in ſingulis no­uus feruor deuotionis excitatur. Tertō quia qui buſdā ſcīs datū ē in aliqͥbus ſpālibus cauſis preci­