Diſt. que ex principio cōſequunt̉: niſi tota v̓tus pͥncipij. ꝯp̄hēdat̉: vn̄ cū aīe ſcoꝝ diuinā eēntiā n̄ ꝯphēdāt nō ē ꝯn̄s vt oīa cogͦſcāt: q̄ ꝑ eēntiā dīnā cogͦſci pn̄t vn̄ ēt de qͥbuſdā īferiores āgeli a ſuꝑioribꝰ edocēt: ꝙͣuis oēs eēntiā dīnaꝫ videat. ſꝫ vnuſqͥſqꝫ beatꝰ tm̄ de alijs rebꝰ necͣium ē vt ī eēntia dīna videat ꝙͣtuꝫ ꝑfectio beatitudīs reqͥrit: vt hō hēat quicqͥd velit: nec aliqͥd inordīate velit. ſic̄ īfra di. xlix. hēt̉. hoc āt rcā volūtate qͥlibꝫ vult: vt ea q̄ ad ip̄m ꝑtinēt cogͦſcat. vn̄ cū nll̓a certitudo ſcīs deſit: volūt cogͦſcere ea q̄ ad ip̄os ꝑtinēt: et iō oꝫ ꝙ illa ī v̓bo cogͦſcāt: hͦ āt ad eoꝝ gloriā ꝑtinet ꝙ auxiliū indigētibꝰ p̄beāt ad ſalutē: ſic.n. dei cooꝑatores efficiūt̉ qͦ nihil ē diuiniꝰ: vt Dio. dic̄. iij. ca. ec. hierar. vn̄ pꝫ ꝙ ſcī ꝯgni tionē hn̄t eoꝝ q̄ ad hoc reqͥrūt̉: et ſic māifeſtū ē ꝙ ī v̓bo cogͦſcūt vota et or̄oes et deuotōes hoīm qui ad eoꝝ auxiliū ꝯfugiūt. ¶ Ad. j. gͦ dd̓ ꝙ verbum Augꝰ ē intelligēdū de cognitōe naͣli aīaꝝ ſeꝑatarū q̄ qͥdē cognitio ī ſcīs viris nō ē obtenebrata ſic̄ ē in pcc̄oribꝰ: nō aūt loqͥt̉ de cognitiōe ī v̓bo: quā ꝯſtat abraā eo tꝑe qͦ hec dcā ſūt ꝑ eſaiā nō hūiſſe: cū an̄ paſſiōꝫ xp̄i nullꝰ ad viſionē dei ꝑuenerit. ¶ Ad. ij. dd̓ ꝙ ſcī et ſi pꝰ vitā cogͦſcāt q̄ hic gerunt̉: nō tn̄ cre dēdū ē ꝙ afficiāt̉ doloribꝰ cognitis aduerſitatibꝰ eo rū qͦs hic in ſcl̓o dilexerūt: ita.n. repleti ſūt gaudio btītudīs ꝙ dolor ī eis locū nō inuēit. ſi cogͦſcāt ſuo rū īfortunia pꝰ mortē: nihilominꝰ eoꝝ dolori ꝯſuli tur ſi an̄ hꝰ mōi īfortunia de hoc ſcl̓o ſubtrahūt̉. ſꝫ forte aīe nō gl̓ificate dolorē aliquē ſentiēt: ſi īcomo da ſuoꝝ charoꝝ ꝑciperēt: et qꝛ aīa ioſue nō ſtatī gl̓ificata fuit a corꝑe egreſſa: ꝙͣtū ad hoc ex hac rō ne Augꝰ. ꝯclude nitit̉ ꝙ aīe mortuoꝝ nō hn̄t ꝯgni tionē de factꝭ viuētiū. ¶ Ad. iij. dd̓ ꝙ aīe ſcōꝝ ha bēt volūtatē plenarie ꝯformē dīne volūtati etiā in volito: et io ꝙͣuis affectū charitatꝭ ad ꝓxīm retine ant: nō tn̄ eis alit̓ auxiliū ferūt ꝙͣ ẜm dīnā iuſticiaꝫ vidēt eē diſpoſitū: et tn̄ credēdū ē ꝙ ml̓tū ꝓximos iuuēt ꝓ eis apud deū int̓cedēdo. ¶ Ad. iiij. dd̓ ꝙ ꝙͣuis vidētes v̓bū nō ſit nec̄ariū oīa ī v̓bo vide̓: vidēt tn̄ ea q̄ ad ꝑfectōꝫ ꝑtinēt btītudīs eoꝝ vt dictū ē. ¶ Ad. v. dd̓ ꝙ cogitatiōes cordium ſolus deus ꝑ ſeip̄m nouit: ſed tamē alij cogͦſce̓ pn̄t qͣtenꝰ eis reuelat̉ vel ꝑ viſionē v̓bi vel quocūqꝫ alio modo. D ſecunduꝫ ſic pro cedit̉: vr̄ ꝙ nō debeamꝰ ſcōs orare ad int̓pellādū ꝓ nobis: nll̓s.n. amicos alicꝰ int̓ pellat ad orādū ꝓ ſe niſi qͣtenꝰ apud eos credit faci liꝰ gr̄am obtine̓. ſꝫ deꝰ ē ī infinitū magis miſericors qͦlibet ſcō: et ſic eiꝰ volūtas faciliꝰ inclinat̉ ad nos ex audiēdū ꝙͣ volūtas alicꝰ ſcī. gͦ vr̄ ſuꝑfluū eē ꝯſtitue ſcōs mediatores int̓ nos et deū vt ipſi ꝓ nobis int̓cedāt. ¶ Pͣ. ſi eos ad orādū ꝓ nobis int̓pellare de bemꝰ hoc nō ē niſi qꝛ ſcimꝰ eoꝝ oratōꝫ eē deo acceptā. ſꝫ ꝙͣto aliqͥs ē ſanctior int̓ ſcōs: tāto eiꝰ or̄o ma gis ē deo accepta. gͦ ſꝑ debemꝰ ſuꝑiores ſcōs ꝓ nobis int̓ceſſores cōſtitue̓ ad deum: et nūqͣ minores. ¶ Pͣ. xp̄s ſcd̓m etiā ꝙ hō: dr̄ ſcūs ip̄oꝝ: et ei ſcd̓m ꝙ hō orare ꝯpetit. ſꝫ nūqͣ xp̄m ad orādū ꝓ nobis int̓pellamꝰ. gͦ nec alios ſcos interpellare debemus. ¶ Pͣ. qͥcūqꝫ rogatꝰ ab aliqͦ ꝓ eo int̓cedit: p̄ces ipſiꝰ ei repn̄tat apud quē ꝓ eo int̓cedit. ſꝫ ſuꝑfluū ē aliqͥd pn̄tare ei cui ſūt oīa pn̄tia. gͦ ſuꝑfluū ē ꝙ ſcōs ꝓ nobis int̓ceſſores ꝯſtituamꝰ ad deū. ¶ Pͣ. illd̓ ē ſuꝑfluū qd̓ fit ꝓpt̓ aliqͥd qd̓ ſine eo eodē mō fiet vl̓ nō fie̓t. ſꝫ ſil̓r ſcī orarēt ꝓ nobis vel nō orarēt: ſiue nos oremꝰ eos ſiue n̄ oremꝰ: qꝛ ſi ſumꝰ digni vt ꝓ nobis orēt etiā nobis eos nō orātibꝰ ꝓ nobis orarēt: ſi āt ſumꝰ indigni etiā ſi petamꝰ ꝓ nobis nō orāt. gͦ inter pellare eos ad orādū ꝓ nobis vr̄ oīno ſuꝑfluū. Sꝫ ꝯͣ ē qd̓ dr̄ Iob. v. Uoca gͦ ſi ē qui tibi rn̄deat et ad aliquē ſcoꝝ ꝯuerte. vocare at nr̄m vt Gregꝰ ibideꝫ dic̄. ē hūili deū p̄ce depoſce̓. gͦ cū volumꝰ orare deū dēmꝰ ad ſcōs ꝯuerti vt orēt ꝓ nobis ad deū. ¶ Pͣ. ſcī qͥ ſūt ī pr̄ia magis ſūt accepti deo ꝙͣ in ſtatu vie ſꝫ ſcōs qͥ ſūt ī via ꝯſtitue̓ debemꝰ int̓pellatores pro nobis ad deuꝫ exēplo apl̓i qͥ dicebat Ro. v. Obſecro vos frēs ꝑ dn̄m nr̄m Ieſū xp̄m: ꝑ charitatem ſpūſſcī: vt adiuuetꝭ me ī or̄oibꝰ vr̄is ꝓ me ad dn̄m. gͦ et nos ml̓to fortiꝰ petere dēmꝰ a ſcīs qͥ ſūt ī pr̄ia vt nos iuuēt or̄oibꝰ ad deū. ¶ Pͣ. ad hoc ē cōis cōſue tudo eccl̓ie q̄ ī letanijs ſcōꝝ or̄oem petit. Rn̄deo dd̓ ꝙ iſte ordo ē dīnitꝰ inſtitutꝰ ī rebꝰ ẜm Dio. vt ꝑ media vltīa reducāt̉ ī deū: vn̄ cū ſcī qͥ ſūt ī pr̄ia ſint deo ꝓpīqͥſſimi: hoc dīne legis ordo reqͥrit vt nos qͥ manētes ī corꝑe ꝑegrīamur a dn̄o: in eū ꝑ ſcōs me dios reducamur: qd̓ qͥdē ꝯtīgit dū ꝑ eos dīna bōitas ſuū effectū diffūdit: et qꝛ reditꝰ nr̄ ī deū rn̄dere dꝫ ꝓceſſui bonitatū ip̄iꝰ ad nos: ſic̄ mediātibꝰ ſcōꝝ ſuffragijs dei bn̄ficia ī nos deueniūt: ita oꝫ nos ī de um reduci: vt iterato bn̄ficia eꝰ ſumamꝰ mediātibꝰ ſcīs: et īde ē ꝙ eos int̓ceſſores ꝓ nobis ad deū cōſti tuimꝰ: et qͣi mediatores dū ab eis petimꝰ ꝙ ꝓ nobis orēt. ¶ Ad j. gͦ dd̓ ꝙ ſic̄ nō ē ꝑꝑ defectū dīne potē tie ꝙ mediātibꝰ ſecūdis cauẜ agētibꝰ oꝑat̉: ſꝫ ē ad cō plemētū ordīs vniuerſi: et vt eiꝰ bōitas ml̓tiplicius diffundat̉ in res: dum res ab ea non ſolū ſuſcipiūt bonitates ꝓprias: ſed inſuꝑ ꝙ alijs cauſa bonitatꝭ exiſtant: ita etiā non eſt ꝓpter defectum miſericor die ip̄ius ꝙ oporteat eius clementiaꝫ per oratiōes ſanctorū pulſare: ſed eſt ad hoc vt ordo p̄dictꝰ con ſeruet̉ in rebꝰ. ¶ Ad. ij. dicendū ꝙ ꝙͣuis ſuperiores ſancti ſint magis deo accepti ꝙ inferiores: vtile tamē eſt etiā mīores ſanctos interdū orare: ⁊ hoc ꝓpter quinqꝫ ratōes. Primo ex hoc ꝙ aliquis qn̄ qꝫ habet maiorē deuotionē ad ſanctu minorem ꝙ ad maiorē: ex deuotōe autē maxime dependet ora tionis defectus. Secundo ꝓpter faſtidiū tollendū quia aſſiduitas vnius rei faſtidium parit: per hoc autē diuerſos ſanctos oramꝰ: quaſi in ſingulis nouus feruor deuotionis excitatur. Tertō quia qui buſdā ſcīs datū ē in aliqͥbus ſpālibus cauſis preci