Seite
ꝙ debet ꝯuenire materie. dicēdum ꝙ ꝯueīt et ꝙ obicitur. ꝙ credibile eſt ſupra rōnem. verū eſt ſuper rōnem quātū ad ſcientiā acqͥ­ſitam. ſed non ſupra rōnem eleuata ꝑ fidem et per donū ſcīe et intellectꝰ. fides em̄ ele­uat ad aſſenciendū. ſcientia et intellectus. eleuant ad ea que tradita ſunt ad intelligen dum. Quod obicitur. ꝙ non cōuenit fini. quia eliacuat̉ meritū dicendū. qn̄ aſſentitu ꝓpter ſe rōni. tunc aufertur locus fidei. qꝛ in aīa homīs domīatur violētia rōnis. Sed qn̄ fides non aſſentit ꝓpter rōnem. ſꝫ ꝓpter amo rem eiꝰ cui aſſentit. deſiderat habere rōnes. tunc nō euacuat rō hamana meritū. ſꝫ auget ſolaciū. et primo modo ītelligit ihero. ꝙ nō ſunt inducēda argumēta dyaletica. quibus homo principalit̓ initatur. quia initendum eſt auctoritati principaliꝰ ꝙ rōni. ercio querit̉ de cauſa finali. et cū dc̄m ſit. ꝙ liber iſte eſt ad reuelādum ab ſcondita. querit̉ vtrū opus hoc fit cō templaciōis gracia. vel vt boni fiamꝰ. q Et ꝙ ſit vt boni fiamus. videtur ſic. Omīs do­ctrina que eſt de hijs ſine quoꝝ cognitione non ꝯtingit recte viuere. eſt vt boni fiamus. ſed iſte liber eſt ad cognitionē nrē vel vere fidei. ſine quā impoſſibile eſt placere deo. nec recte viuere. vt dicit̉ he. ij. ergo iſte liber eſt vt boni fiamus. Item̄ omīs doctrina q̄ cōuenit cum virtute in obiecto. eſt vt boni fi amus. hec ꝑ ſe manifeſta eſt. ſed hec doctri nā ꝯuenit cū fide in obiecto. quia eſt de cre dibili de quo etiā ē fides. ſiue ī quo ergo ⁊cͣ NItem doctrina ꝑticularis ꝯuenit cū totali in fine. ſed finis totalis ſcripture ſacre. nō ē tm̄ vt fiamus boni. ſed etiā vt fiamꝰ btī. et beatitudo eſt optimū. igitur finis iſteꝰ ſcien tie eſt vt boni fiamꝰ. Contra magiſter di cit in littera. ꝙ finis ſiue ītentio ſua eſt the ologicaꝝ īquiſicionū abdita pandere. ſꝫ hoc ꝑtinet ad eum cuiꝰ finis eſt ſpeculatio ergo ⁊cͣ. Item ſcientia que eſt vt boni fiamus. ꝑ tinet ad mores. ſed cum theologia ſit de fi­de et moribꝰ. liber autē iſte de his q̄ ſpectāt ad fidem. nō de hijs que ſpectat ad mores. ergo opus hoc nō eſt vt boni fiamus. Itē omnis ſcīa que eſt vt honi fiamus eſt practi ca. ſed omnis talis eſt de his que ſunt ab oꝑe noſtro. ſed hic non eſt de hijs que ſunt ab oꝑe nr̄o. ſed a deo. ergo eſt ꝯtemplatōis gracia. non vt boni fiamꝰ. Reſponſio ad intelligenciā p̄dictoꝝ notandū eſt ꝙ ꝑfecti bile a ſcientia eſt intellectꝰ noſter. hunc aut contigit ꝯſiderare triplicit̓. ſcꝫ in ſe. vel ꝓut extendit̉ ad affectū. vel ꝓut extenditur ad opus. extendit̉ autē intellectus per modum dictantis et regulantis ſcd̓m hunc triplicem ſtatum. quia errare poteſt. habet triplicem habitū dictiuū. Nam ſi ꝯſideremus intelle­ctum in ſe. ſic eſt ꝓprie ſpeculatiuꝰ. et ꝑficit̉ ab habitu qui eſt ꝯtemplationis gracia. que dicitur ſpeculatiua ſcīa. Si autē ꝯſideremus ip̄m. vt natum extendi ad opus ſic ꝑficitur ab habitu vt boni fiamus. et hic eſt ſcientia practica ſiue moralis. Si autē medio mō cō­ſideraret̉. vt natus extendi ad affectum. ſic ꝑficitur ab habitu medio. inter pure ſpecu­latiuū et practicum. qui ꝯplectitur vtrūqꝫ. et hic habitus d̓r ſapīa. quia ſimul dicit cog nitionē et affectū. Sapientia em̄ doctrine ē ſcd̓m nomē eiꝰ eccle. vj. vnde hic eſt cōtem­plationis gracia. et vt boni fiamus principa liter. tamē vt boni fiamus talis eſt cognitio tradita in hoc libro. Nam cogīcio hec iuuat fidem. et fides ſic eſt in intellectu vt quātū ē de ſui rōne nata ſit mouere affectū. et hoc patet. Nam hec cognitio xp̄s ꝓ nobis mortu us eſt. et ꝯſimiles niſi ſit hō peccator et du­rus. mouet ad amorem nō ſic iſta ꝙ diame­trū eſt aſſuetum criſto. concedendū ergo ꝙ eſt vt boni fiamꝰ. Qd̓ obicit̉. ꝙ eſt ad pa­dendū abſcondita. dicēdum ꝙ ibi nō eſt ſta tus. quia illa reuelatīo ordinat ad affectum Qd̓ obicitur. ꝙ nō eſt de moribꝰ. nec de his que ſunt ab oꝑe noſtro. iam patet reſponſio ad illud quia ip̄e loquitur de illa. que ꝓprie eſt. vt boni fiamꝰ. vt de practica. Oſtremo ad maiorem euidenciā pōt queri de cauſa efficiēte. et dicit̉ fuiſſe magiſter petrus lumbardus ꝑiſien̄. ep̄s. Sed ꝙ non debeat dici auctor huiꝰ libri videtur. Ille ſolus dicēdus eſt auctor li bri. qui eſt doctor ſiue actor doctrine. Sꝫ ſicut dicit augꝰ. in libro de magiſtro. ſolus xp̄s eſt doctor. ergo ſolus debet dici huiuſ­moī libri auctor. Item ſicut dicit phus in ethica veteri. Non quicūqꝫ facit gramaticalia vel muſicalia. debet dici gramaticꝰ vel muiſi cus. vtpote ſi. faciat cau vel fortuna vel alio ſupponēte ſiue dicente. Sed magiſter hoc co poſuit ex aliena doctrina. ſicut ip̄e dicit ī ſra ꝙ in hoc oꝑe maioꝝ exempla doctrināqꝫ re­pies. ergo non debet dici auctor. Sed tu di cis. ꝙ non tm̄ hic eſt doctrina ſanctoꝝ. ſed etiā ſua. cuiꝰ rōe debet dici auctor. ꝯtra. a ma iori et digniori debet fieri denomīatio. Sed magiſter dicit. ꝙ pauliſꝑ vox ſua inſonuit et tunc a paternis limitibꝰ nō diceſſit. ergo nō deberet iſte liber dici eſſe magi ſtri Contra conſtat ꝙ deus hoc opus nō ſeripſit digito ſuo. ergo habuit aliū doctorem. Sed nō eſt dare aliū niſi magiſtrū. Item auctoritas ma giſtri in hac parte recipit̉. ip̄e dicit in litte­ra ibi multo labore et ſudore hoc volumē d̓o p̄ſtante compegimꝰ. ergo videtur ꝙ ip̄e fu­it auctor pſentis libri. Reſponſio ad intel ligentiā dictorum notādum. ꝙ quadruplex ē modꝰ faciendi librū. aliquis em̄ ſcribit ali­ena materiā addendo vel mutando. et iſte vere dicit̉ ſcriptor. aliquis ſcribit aliena ad­dendo ſed non de ſuo. Sed iſte ꝯpilator d̓r Aliquis ſcribit et aliena et ſua. Sed aliena tanꝙͣ principalia. et ſua tanꝙͣ ānexa ad eui­dentiam. et iſte dicitur ꝯmentator et auctor