Seite
diſtinguant̓. vnitas. ſanctitas. caritas R dd̓ ꝙ vnitas ꝑſonaliter tenet̉. Sed attende duꝫ ꝙ vnitas aliquoꝝ d̓r dupliciter. aut qua aliqui ſunt vnū et ſic patris et filij n̄ ē vnitaſ ꝑſonalis. aut qua aliqui ſunt vniti. et ſic pa­ter et filius vnica ꝑſona vniunt̓. ſic̄ ꝑſona ſ. ſ. que ē amor et vinculū nectēs. Ad illud qd̓ querit̓ quō differūt illa tria. dd̓ ꝙ vnū ad­dit sͣ alteꝝ. Naꝫ vnitas dicit ꝯditionē omīs amoris quoniā omīs amor ē vis vnitiua. San ctitas dicit ꝯditionem amoris caſti ꝯtra libi dinoſum qui n̄ ē purus. Caritas dicit ꝯditio nem amoris p̄cipui. iō em̄ caritas d̓r. quia ē amor ineſtimabiliter habēs carum amatum Itē querit̉ de hoc qd̓ dicit. ſi vtraqꝫ nō ꝑ­ticipationē. ſꝫ eſſentia ſua ſeruātes vnitatem ſpūs. videt̉ em̄ n̄ bene dicere. qꝛ ſeruare vni tatē ſpūs ē ꝓducere ſ. ſ. gͦ ſcd̓ꝫ hoc pater et filius ſ.ſ. ſua eſſentia ꝓducūt. et ita videt̉ eſ ſentialiter ſpirare. Itē videt̉ etiā falſum ꝙ dicit̉ nō ꝑticipatione. qꝛ pater et filiꝰ ꝑtici­patione ſpirationis ſeruāt vnitatē Rº dd̓ ꝙ augͥ. vult oſtēdere duplice modū vnitatis eſſe inter patrē et filiū qui ē inter mēbra xp̄i ſcꝫ nature et voluntatis ſed drn̄ter. qꝛ in no bis ē vnitas nature ꝑ ꝑticipationē vnius con munis eſſentie. ſꝫ nō ſumus ipſa eſſentia. pa­ter em̄ et filius nō ꝑticipant eſſentiā. q. di­uerſum immo ſunt ip̄a eſſentia. ſimiliter ī no bis ē ꝯformitas volūtatis ꝑ donū dei quod vnit nos. ſed pater et filius viunt̉ nō dono accepto ab alio. ſed ſpūꝓprio et ſic ptꝫ ℟ᶜ Itē querit̉ de rōne augͥ. qꝛ em̄ ꝯmunis ē an­bobus ideo vocat̉ ipſe ꝓprie ⁊cͣ. ꝙ vero ambo ꝯmunicāt. gͦ ſcd̓m hoc ꝑirone ſ.ſ. d̓r deꝰ ꝓ­prie. cū deus ſit ꝯmune ambobus MRiº dd̓ ꝙ equiuocatio ē in ꝯmunitate. Nam augͥ. n̄ vocat ꝯmune ꝙ ē in pluribus et de pluribꝰ ſed ꝙ a pluribus. et ita ꝯmune d̓r magis a cō mumionē quā a ꝯmunitate vt fiat vis in v̓bo. ſicut fit inter vnionē et vnitatē. et quoniā ca ritas nō tantū dicit ꝯmunitatē. qꝛ in pluribꝰ ſed ꝯmunionē ꝑ vnitatem diſtinctoꝝ. iō quā uis dicat̉ eſſentialiter pōt tamē nihilominus dici ꝑſonaliter. Ec dd̓ eſt ſpūmſ. eſſe ex patre et fi lio. Supra egit magiſter de ꝓceſ­ſione ſ.ſ. in ꝯꝑatione ad ip̄m ꝓce­⁊dentē. hec ē ſcd̓a ꝑs in qua de eo­dem in ꝯꝑatione ad principiū a quo. Et diui dit̓ hec ꝑs in duas. In prima on̄dit ꝙ.ſ..ſ. ꝓcedit a patre et filio. In ſcd̓a determinatq liter ꝓcedit ab eis in diſ. xij. PItē querit̓ cū ſ.ſ. ꝓcedit a patre et filio. Prima īteꝝ ꝑs ha bet quatuor. In prīa on̄dit magiſter ꝑ mul­tas auctoritates ꝙ ꝓcedit a patre et filio. ſtn ſcd̓a vero econtra ꝑ rōnes grecoꝝ on̄dit ꝙ a ſolo patre ibi. Greci tn̄ dicūt ſ.ſ. tm̄ ꝓcedere a patre. In tercia auctoritates et rōnes gre­coꝝ ſoluit et determīat ibi. Nos aūt illa v̓ba deterīantes. In qͣrta on̄dit ꝯfeſſionē fid̓i gri coꝝ implicite ꝯtinere noſtre. ibi ſciend̓ tam ꝙ greci ꝯfitent̓. D intelligentiā huiꝰ ꝑtis duo prī­cipaliter querunt̉. prīo querit̉ de ꝓceſſione ſ.ſ. quantū ad principiū et querit̉ vtꝝ. ſ.ſ. ꝓcedat a patre et filio. ſcd̓o vtꝝ ꝓcedat a patre et filio in­quantū ſūt vnū. aut inquātū ſūt drn̄tes. Vod aūt ſolū a patre ꝓcedat ꝓbāt greci ratione et auctoritate. Ratio ne ſic. Emanatio ſ.ſ. ē ꝓceſſio. ſed ꝓceſſio ē motus ab vno in alium. gͦ ſi recte ꝓceſſio ē in diuīs ſ.ſ. eterna ꝓceſſio­ne ꝓcedit ab vno ī aliū. Si gͦ ꝓcedit a filio aut ꝓcedit in patrē. aut mnaliā ꝑſonā. nō in patre qꝛ pater nihil accipit a filio. nec in aliā ꝑſonā cū nō ſit dare quartā gͦ nō ꝓcedit a fi lio Itē alia rōne ſic qꝛ ſ.ſ. ꝓcedit ꝑ moduꝫ ſpirationis ſic̄ verbū ꝑ modū locutionis. ſed ita videmus in creaturis ꝙ exitus locus non p̄cedit ſpirationē. nec egreſſus ſpūs ē a v̓bo. gͦ nec in diuinis ſ.ſ. a filio. Ite ſ.ſ. vt om̄s dicūt ꝓcedit ꝑ modū nexus. ſꝫ nexus tenet rōnem medij. ſed ſi ꝓcederet a filio teneret rōnem tercij. et extremi nō medij. gͦ nō ꝓce dit a patre et filio. ſed a patre in filiū OItē ſ.ſ. ꝓcedit a patre. aut ſufficiēter. aut nō. ſi n̄ ſufficiēter et plene. gͦ pater imꝑfectus in­ſpirādo. ſi ſufficiēter. gͦ ſuꝑfluum ē fieri ꝑ duo ꝙ poteſt fieri ꝑ vnū ſufficiēter. gͦ ſi a fi lio ꝓcedit. cū ꝓcedat plene a patre in illa ſū ma trinitate ē ſuꝑfluitas qd̓ abſurdū ē Itē hoc ip̄m nntunt̉ greci oſtēdere ꝑ auctoritatē ſed nō poſſunt ꝑ ſacre ſcripture introductio nē. ideo arguūt ꝑ priuationē in euāgelijs. et maxime ī euāgelio iohīs et eplīs. integre tra dit̓ noſtra fides. ſed in nullo d̓r ꝙ ſ.ſ. ꝓce­dat. niſi a patre tantū ioh. xvj. ſpiritū verita tis qui a patre ꝓcedit. gͦ aut euāgelia inſuf­ficiēter fidē docent. aut ſ.ſ. tm̄ ꝓcedit a pa tre. Itē in quatuor ꝯcilijs apud grecos cele brantes vbi a patribꝰ fides ſufficiēter ē ex­plicata. dicit̉ ꝙ ſpūs ſ. ꝓcedat a patre. et ni hil dicit̉ de filio. gͦ ſi deus illis ſufficienter fidē reuelauit gͦ ⁊cͣ. Item hunc errorē imi tari nitunt̉ ꝑ doctores qui nō ſolū apud eos ſed etiā apud nos celebres ſunt et primo ꝑ gregorium nazazen̄. qui dicit̉ theologus fili us et ſpūſſanctus geminus patris radius vſ qꝫ ad nos miſerūt claritateꝫ ſuā ergo exeunt a patre vt duo radij. Et dioꝰ. etiā dicit ī liº. de di. no. ex īmateriali et inꝑtibili bono cor­dialia exorta ſunt lumīa loquor de patre. gͦ exeunt vt lumina. ſed talia ſic ſe habēt ꝙ vnū nō eſt ab altro. ergo ⁊cͣ. AItē dam̄ exp̄ſſius ſpiritūſanctum ex patre dicimus et ſpiritum patris nominamus. ſpiritu vero ſanctū ex fi lio nō dicimus. et tn̄ ſpiritū filij nominamus Itē ſi latini hoc cognouerūt. tamē greci nō cognouerūt. aut fuit hoc ſcripture auctori­tate. aut p̄dicatione. aut rōne. aut reuelatōe Scripture auctoritate nō qꝛ eandē ꝑ omnia ſcripturā habēt greci. Similiter nͨ p̄dicatōe