Seite
dici hoc de illo niſi quantū ad noīa ſubālia ergo principiū nō poteſt accipi notionaliter et iteꝝ ꝓ qua notione acciꝑet̉ cū dicit̉ filiꝰ principiū de principio. qꝛ nō ꝓ filiatione qꝛ hoc ꝯuenit ſ.ſ. ſcꝫ eſſe principiū de principio non ꝓ ꝯmum ſpiratione. qꝛ ꝯmunis ſpiratio ꝯuenit patri cui nō ꝯuenit eſſe principiū de principio. Si tu dicas ꝙ accipit̉ eſſentialiter Contra eſſentia nō ē ꝑſone principiū nec di cit reſpectū ad ꝑſona. gͦ cū principiū dicat reſpectū ad ꝑſonā nō poteſt accipi eſſentia­liter et ita nullo mō. ℟º poſſet dici ꝙ hͦ nomē principiū accipit̉ in ꝯꝑatione ad crea tura. et trahit̉ ad ꝑſonas ꝑ p̄poſitiones ad ditas. ſicut cū dicit̉ deus de deo. et deus n̄ de deo et ꝯſimilia et ſic ceſſant obiectiones Aliter poteſt dici ꝙ hoc nomē principium n̄ ē impoſitū ad ſignificandū reſpectū eſſen tialē vel ꝑſonalē quantū ē de ſe ſed indiffe rēter ſe habet ad vtrūqꝫ. et eius acceptio de terminat̉ ꝑadiunctū. quando ergo dicit̉ de patre ſtat ꝓ notione paternitatis ſpiratiōis ꝯmuniter. et artat̉ ꝑ ꝓp̓etatē innaſcibilitatis ꝑ hoc qd̓ dicit̉ non de principio. ſimiliter in filio ſtat ꝓ ꝯmum ſpiratione cū filiatione. q̄ importat̉ ꝑ hoc ꝙ dicit̉ de principio. de ſ.ſ. vero dd̓. ꝙ ſtat eſſentialiter tantū. et artat̉ ad ꝑſonam ꝑ hoc ꝙ dicit̉ de vtroqꝫ. Iteꝫ querit̉ de hoc qd̓ dicit ꝙ ſ.ſ. eſſe cepit princi pium creaturaꝝ. videt̉ em̄ dicere ꝯtra illud qd̓ dictū ē ſupra diſ. iij. ex ꝑpetuitate crea­turaꝝ intelligit̓ ꝯditor eternus. ſi ergo ſ.ſ. ē eternꝰ ꝯditor gͦ eternaliter prīcipiū. Itē in immo eterne reꝝ ꝯditor Itē rōne videt̉ qͥrres ab eterno fuerūt in deo. ſed nō niſi ſic̄ in principio. gͦ ab eterno fuit principium. ℟º dd̓ ꝙ nomina q̄ dicūt effectū in crea­tura poſſunt illū dicere actu vel habitu. Si actij ex tꝑe dicunt̉. ſi habitu poſſunt dici e­ternaliter et quoniā principiū poteſt ſonare in actu vel in habitū. ideo nō poteſt dici ſo lū tꝑaliter immo etiā eternaliter. ſꝫ quoniaꝫ yſus magis accipit hoc nomē principiū ꝓut dicit̉ in actu quā in habitu. et ideo dicit ma giſter ꝙ dicit̉ tꝑaliter. Ꝙ obicit̓ ꝙ dicit̉ ꝯditor eternus. dd̓ ꝙ locutio duplex ē. tum ex ꝑte eiꝰ qd̓ ē ꝯditor qꝛ poteſt dicere actū vel habitū. Tum ex ꝑte eius qd̓ ē eternus. qꝛ poteſt teneri adiectiue vel ſubſtātiue. et ſi eternus teneat̉ ſubſtatiue ſic n̄ ponit eter nitatē circa ꝯditionem ſed circa ſuppoſitum et ē locutio ve i. ſi adiectiue et ꝯditor tenet̉ habitualiter adhuc locutio vera. Si actua­liter tūc falſa ſenſus ſunt manifeſti. Nā vno mō ſenſus ē eternus ꝯditor.i. ꝯditor qui eſt eternus. Alio mō eternus ꝯditor.i. ab eter­nō potēs cōdere in tꝑe. Et tercio mō eternꝰ ꝯditor qꝛ eternaliter ꝯdidit duobus primis ſenſibus ē vera locutio. Sed tercio ſenſu eſt falſa. Item querit̉ de hoc qd̓ dicit ꝙ pat̓ ab eterno principiū ē filij ſed pater et filius et ſpirituſſanctus nō ſunt principiū niſi ex tē pore gͦ ſcd̓ꝫ hoc cū eternū ante tꝑale ꝑ priꝰ dicit̉ principiū notionaliter in diuinis quam eſſentialiter. Sed ꝯtra omne eſſentialiter di ctum ē ꝯmunius. et quāto aliqd̓ ꝯmuniꝰ tā­to prius gͦ ꝑ priꝰ debet dici principiū eſſen cialiter quā notionaliter¶ ℟º dd̓ ꝙ dupli citer ē loqui de hoc nomine principiū aut re ſpectū ſubiecti ſic cū intellectus eſſentie. ſit ante intellectū ꝑſone ſic principiū eſſentiali ter dictū ſcd̓m rōnem intelligēdi p̄it princi­piū notionaliter dictū ſic̄ opponit. ſi aut reſ­pectu termini ſic principium eſſentialiter di ctū reſpicit qd̓ ē diuerſum ꝑ eſſentiā et crea­tum ſed principiū notionaliter dictū reſpicit ꝑſonā ꝯſubſtantialē et increatā et eternā et ideo principiū notionaliter dictū dicit̉ eter naliter et quātum ad hanc viā prius dicit̉ ī deo n̄ ſolū quantū ad intellectū ſed etiā quā tum ad re et ſic patet de qua acceptione. hͦ nomē principiū dicit̉ ꝑ prius ſcd̓ꝫ diuerſas ꝯꝑationes. Itē querit̉ de hoc qd̓ dicit qꝛ cū filius ſe dixit principiū creatorē ſe voluit oſtendere. videt̉ em̄ falſum qꝛ ipſe reſpōdit ad queſtioneꝫ phariſeoꝝ querentiū Tu qui es ſed quis querit de ꝑſona ſed principiū ſe cundū qd̓ ꝓ creatore accipit̓ tenet̉ eſſentiali ter. gͦ aūt dominus nō rn̄dit ꝯueniēter aut principiū nō ſtat ꝓ creatore ibi. Si dicas qd̓ aꝓpriat̉ filio. Contra tā ratio creatoris quā ratio prīcipij appriat̉ patri gͦ n̄ filio Riº dd̓ ꝙ principiū tenet̉ eſſentialiter ſic̄ dicit̉ ī littera ſed tractū ē ad ꝑſonā filij ſed ꝙ obi­cis ꝙ appriat̉ patri dd̓ ꝙ principiū de rōne ſui nominis n̄ appriat̉ filio niſi ꝑ additioneꝫ et ſic inꝓpoſito qꝛ appriat̉ ꝑ actu verbi. Non em̄ dixit ſimpliciter gͦ principiū. ſꝫ ego prin cipiū qui et loquor vobis. Item querit̉ de hoc qd̓ dicit ꝙ n̄ ē ꝯcedendū ꝙ filius habꝫ principiū cū et filius ſit primū de principio Videt̉ em̄ debere ꝯcedi qꝛ omne relatiuū de bet habere correlatiuū ſibi reſpōdens gͦ ſi fi lius cū dicit̉ principiū de principio dicit̉ re­latiue debet habere correlatiuū qd̓ ē princi­piū. ℟º dd̓ ꝙ habere principiū dicit̉ du­pliciter. aut ſicut correlatiuū. ſicut filius d̓r habere patrē et ſic filius habet principium. Aut ſic̄ diſpoſitionē ſui et ſic d̓r habere prin cipiū qd̓ incipit eſſe et ſic filius nō incipit eſ ſe qꝛ nō incipit vel aliter ē hahere principiū eſſendi aūt durādi. Primo mō filius habet principiū. ſcd̓o mō nō. Vnc em̄ quedā que ex tꝑe de deo dicunt̉. Supra egit magiſter de relatiuis que ꝯueniūt deo ꝓprie et eternaliter. Hic agit de hijs que cō ueniunt deo tꝑaliter et ꝯmuniter. et habet hec ꝑs duas. In prima magiſter agit de re­latiuis q̄ ex tꝑe de deo dicunt̉. En ſcd̓a de hijs que pluribus ꝑſonis ꝯueniūt ſꝫ tn̄ aꝓp̓a­ri poſſunt vt ſimilis et equalis infra diſ. xxx. ꝑſona ꝯſiderari cum tres ꝑſone. Prima pars habet quatuor ꝑtes. In prīa oſtēdit aliqua