XLV omni que ventura eſt. Potentiam tuam et iuſticiam tuam deus: vſqꝫ in altiſſima feciſti magnalia deus ꝗs ſimilis tibi. Quantas oſtendiſti mihi tribulationes multas et malas: et conuerſus viuificaſti me: de abyſſis terre iterū reduxiſti meᶻ Qultiplicaſti magnificentiā tuam: con uerſus ꝯſolatus es me. am ego con fitebor tibi in vaſis pſalmi veritate tuam deus: pſallā tibi in cythara ſctūs iſrael. Exultabūt labia mea cantauero tibi: et anima mea quā redemiſti. Sed lin­gua mea tota die meditabitur iuſticiam tuam: confuſi reueriti fuerint que­runt mala mihi. Pſalmus. lxxj. Eus iudiciū tuum regi da: et iu­ſticiam tuā filio regis. Tudicare populū tuum ī iuſticia: pauperes tuos in iudicio. Suſcipiant montes pacem populo: colles iuſticiam. Tudicabit pauꝑes ppl̓i: et ſaluos faciet filios pau­perum: et humiliabit calumniatorem. Et permanebit cum ſole ante lunam: in generatione generationem. Deſcendet ſicut pluuia in vellꝰ ſicut ſtillicidia ſtil­lantia ſuꝑ terram. ꝯOrietur in diebus eiꝰ De in gewalt vnddeī ge rechtikait got iſt bis ī die allerhōchſtenn ding: die groſſe werck die du haſt gemachet: got wer iſt dir geleich.ʸ ie manige trūbſal vnd ubel haſt du mir gezaigi: vnd̓ bekerēd haſtu mich lebendig ge­macht. vndaber haſt du mich wid̓gefurt von der abgrunde dererd. Di haſt gemanifaltiget dein groẜmāchtighait: vn̄ be­kerend haſtu mich getro teſt.ª Uānich wird di­gott auch veriehē in den vaſſendes lobs dei wat hait: ich wird dich loben in der harp̄ffen hailiger iſrahel. Deine leſtzen werden frolocken ſo īch dir wird ſingen: vn̄ meit ſele die duhaſterlōſet. Uann auch mein zung wirt betrachtendein ge­rechtikait gantzē tagꝫ ſo die werden geſchānt vnd geuneret die mir ſū­chent die i̓beluding. Ott gib dein vrtail dem kunig: vn̄ dein gerechtikaite ſundes kūnigēs. Trtaile dein volck in der gerechtikait vnd̓ deine armen indem vrtail. Die perg ſollent aufnemen den frid dem volck: vnd die buhel die gerechtikaite. Ar wiri vrtailen die armem dee velcks: vnd wirt machē behaltē die ſu̓nder armen: vnd wirt demūtigē den peiniger. Und̓er wirt beleibenmit der ſūnen vnd vor mon: in dꝫ geſchlāchi vn̄ geſchlācht. Er wirt abſteigen als der regen in ſcheper: vndals die tropſen trieffend auf der erd. Tn ſein tagenwirt aufgeen die gerechtikait vnd̓ die benūgūg des frids: bis der mon