![]()
Diſ. pͣ. latria vt in p̄cedenti di. dictū eſt: ꝯͣ pnīaꝫ v̓tu te diuidit̉. ſed ſatiſfactio ē actꝰ pnīe v̓tutis: or̄o aūt latrie. gͦ or̄o nō eſt ſatiſfactoria. ¶ Pͣ. ſatiſfactō fit ad reconciliandū eū qui offenſus ē. ſꝫ or̄o reconci liationē ſequit̉: qꝛ p̄ſumptuoſū eſſe videt̉ pete̓ ab eo quē offendimꝰ. gͦ or̄o nō eſt ſatiſfactoria. ¶ Sꝫ ꝯͣ eſt qd̓ hiere. dicit: Or̄one ſanant̉ peſtes mentis. ſic̄ ⁊ ieiunio peſtes corporis. ſꝫ ieiuniū eſt ſatiſfactoriū. gͦ ⁊ or̄o. ¶ Pͣ. rōne petimꝰ nobis debita rela xari: nec fruſtra cū a dn̄o ſit inſtitutū. ſꝫ relaxatio debitoꝝ per pnīaꝫ fit. gͦ or̄o ad aliquā partē pnīe ꝑtinet: nō niſi ad ſatiſfactionē. gͦ or̄o ē ſatiſfactōia E Lterius vr̄ ꝙ or̄o nō ſit meritoria: opꝰ enī meri toriū ſolū in deū intētionē dirigit: qꝛ mercenaria intētio virtutē meriti euacuat. ſꝫ orās nō ſolū ad deū hꝫ oculū: ſꝫ ad ꝓprias iudigentias quibꝰ petit ſubueniri. gͦ nō eſt opꝰ meritoriū. ¶ Pͣ. ſi ē merito ria nullius magis ꝙͣ eius qd̓ poſtulat. ſꝫ eius qd̓ po ſtulat nō eſt meritoria: qꝛ qn̄ꝫ nō exaudit̉: et ſi ab eo qui in charitate eius eſt offerat̉. gͦ or̄o nō ē meritoria. ¶ Pͣ. naͣ nō facit ꝑ duo qd̓ pōt facere per vnū: qꝛ nō inuenit̉ aliquid vanū ī operibꝰ nature: ⁊ multominꝰ in oꝑbꝰ gr̄e. ſꝫ ad merēdū ſufficient̓ ordinant̉ oꝑa. gͦ videt̉ ꝙ oratio nō ſit meritoria. ¶ Sꝫ ꝯͣ: omē opꝰ v̓tutis pōt eſſe meritoriū. ſꝫ or̄o eſt opꝰ virtutis: vt dictū eſt. gͦ ē meritoria. ¶ Pͣ. in pſal. dr̄: Or̄o mea in ſinu meo cōuertet̉. gͦ ex or̄oe aliquid oranti accreſcit ⁊ ita illiꝰ vr̄ eē meritoria. Lteriꝰ videt̉ ꝙ incōuenient̓ aſſignent̓ cōditiōes que p̄ſtant efficaciā oratōi: dr̄ enī in glo. luce ſuꝑ illā parabolā: Quis vr̄m habebit amicū ⁊cͣ. ꝙ qͣtuor cōditōes exigunt̉ ad hoc ꝙ or̄o ſit efficax.ſ. vt petat̉ pie: ⁊ ꝓ ſe ⁊ ꝑſeuerant: ⁊ ad ſalutē: qͥ enī eſt in pctō pietatis v̓tuteꝫ nō hꝫ. ſꝫ pctōꝝ or̄o aln̄ exaudit̉: qꝛ etiā ꝑ pctōres mirabilia fieri poſſunt. gͦ non oꝫ ꝙ pie petat̉ ad hͦ ꝙ or̄o ſit efficax. ¶ Pͣ. or̄o que ex charitate ſit ſemꝑ efficaciā hꝫ: Io. xiiij Si māſeritis in me ⁊ v̓ba mea in vobis māſerint qd̓cūqꝫ volueritis petētis ⁊ fiet vobis. in deo autē manere facit charitas: vt pꝫ..j. Io. iiij. Oīs āt or̄o que ſit pie ex charitate ꝓcedit. gͦ hꝫ efficaciā. nō gͦ oꝫ addere alias cōditōes. ¶ Pͣ. quāto charitas ē aplior tāto maiorē hꝫ efficaciaꝫ merendi. ſꝫ charitas tāto ē āplior ꝙͣto ad plures ſe extēdit. gͦ videt̉ ꝙ magis ſit efficax or̄o ex charitate ꝓcedēs que fit ꝓ alijs ꝙͣ illa que ſit ꝓ ip̄o orāte: ⁊ ita nō requirit̉ ꝓ ſe fieri. ¶ Pͣ. ab eodē habet or̄o efficaciā merēdi ⁊ opꝰ.ſ. a charitate. ſꝫ opꝰ ex charitate ꝓcedēs ē meritoriuꝫ etiā ſi non perſeueranter fiat. gͦ ad ora tiōis efficaciā non requirit̉ ꝙ perſeueranter fiat. ¶ Pͣ. ea que ad ſalutem pertinēt deſiderata vel petita iram dei nō prouocant. ſed aliquando deꝰ orantibus concedit aliqua de quorum petitione iraſcitur: ſicut filijs iſrael regem petentibus quibꝰ in indignatione regem dedit. gͦ non oportet ad hͦ ꝙ oratio ſit efficax ꝙ petant̉ ea que ſunt ad ſalutē ¶ Pͣ. videtur ꝙ multe alie conditiones reqͥrant: videlicet ꝙ fideliter ⁊ cōfidenter petat̉: Ia. j. Poſtulet aūt in fide nihil heſitans. ⁊ ꝙ or̄o ſit humil̓ pſal. Reſpexit in or̄oneꝫ humiliū. ⁊ non ſpreuit p̄ces eoꝝ. Pauꝑtas ēt petentis ad efficaciā or̄onis fac̄: Pſal. Deſideriū pauperū exaudiuit dn̄s. Fer uor etiā deuotionis: vnde etiā aug. dicit de orādo deū ad ꝓbū: Dignior ſequit̉ effectus quādo feruētior ꝓcedit affectus. gͦ inſufficiēter ille quattuor cō ditiones enumerantur. Rn̄deo dd̓ ad pͥmā qōeꝫ ꝙ ſatiſfactio reſpicit ei culpā preteritā: pro cuius offenſa recompēſationeꝫ facit: ⁊ culpaꝫ futuraꝫ ꝯͣ quā eſt medicina ſaluans: ⁊ hec duo or̄oni compe tunt. Initiū enī peccati ⁊ radix ſuperbia: ⁊ ideo ꝑ hoc ꝙ homo ſpiritum ſuū humiliter deo ſubdit in or̄one: ⁊ ꝓ ſuꝑbia p̄cedentis offenſe recōpēſatio nē facit: ⁊ aditu future culpe aufert radicē ei āputās: ⁊ iō or̄o plene hꝫ ſatiſfaciēdi rōnē. ¶ Ad pͥᵐ gͦ dd̓ ꝙ or̄o mētal̓ ⁊ vocal̓ ſatiſfactoria ē ſi ī charitate fiat: vocal̓ qͥdē qꝛ hꝫ exteriorē laborē: ⁊ ſic pe nā qͣdā: ⁊ īqͣtū ī ea manet v̓tꝰ p̄cedētis ītētōis. hꝫ ēt rōnem boni meritorij: que duo ad opus ſatiſfa ctoriū requirunt̉: ⁊ ſic pꝫ qūo rn̄dendū ſit ad auctoritatē Iſid̓. qꝛ ſonus vocis nō recōciliat deo ī quantū huiuſmodi: ſed inquantū manet in ipſa pure intentionis efficacia. ſimiliter etiā oratio mē talis ſatiſfactoria tantū eſt: quia quāuis habeat iocunditatem habet tamē ⁊ penam admixtaꝫ: qꝛ dicit grego. Orare eſt amaros gemitꝰ in cōpunctione reſonare: vel ꝓ peccatis: vel ꝓ dilatōe patrie. ⁊ p̄terea ip̄a mētis eleuatio eſt carnis afflictio: vt ſupra dictū eſt: ⁊ afflictio carnis redundat ī mētē inquātuꝫ ei vnita eſt: ⁊ etiā ſuperbientē ſpūꝫ cuiꝰ vulnꝰ oratio ſanat ſine pena oratio humilis eſſe n̄ pōt. ¶ Ad ſcd̓m dd̓ ꝙ non eſt inconueniens actū vnius virtutis imperari a virtute que contra ip̄ꝫ diuiditur: ſicut actum temperantie interdū fortitudo imperat: ⁊ ſic etiā actuꝫ latrie pōt penitētia īperare: ⁊ ſic erit ſatiſfactoriꝰ: ſicut etiā ſacrificia pro peccatis in veteri lege fiebant: ⁊ nunc fiunt. ¶ Ad tertiū dicendū ꝙ ex hocipſo ꝙ aliquis ab homine veniam petit humiliter animum offenſi hominis placat ⁊ multo fortius miſericordis dei. O ſcd̓aꝫ. q. dd̓ ꝙ ratio meriti in oībus actibus noſtris eſt ex charitate: vnde cū contingat aliquā do ex charitate orationē fieri: conſtat ꝙ poteſt eē meritoria eadē ratione qua ⁊ alia opera ex chari tate facta meritoria ſunt. ¶ Ad pͥmū gͦ dd̓ ꝙ hr̄e oculū ad aliud ꝙͣ ad deum: ſicut ad principaleꝫ fi nem euacuat rōnē meriti: nō āt ſi reſpiciat aliud: ſic̄ quo ad deū cito ꝑueniend̓ ⁊ hoc mō oratio re leuationem propriarum indigentiarum reſpicit. ¶ Ad ſecundū dicendum ꝙ meritum in actitibus aliarum virtutum eſt ex vi charitatis: ⁊ quia charitas habet pro obiecto quod alie habent pro fine: ideo meritum in actibus aliarum 