Seite
XVI. v̓tutū non eſt ſolū obiectū illius actꝰ: ſed finis orā tis: hoc aūt qd̓ petitur nō eſt finis orantis: ſed ob­iectū actus: ⁊ ideo nō oꝫ ꝙ meritū attendat̉ rōne illius. Ad tertiū dd̓ ꝙ oꝑa nr̄a nō ſunt ſufficiē tia a ſeip̄is ad obtinendū oē illud quo indigemus ⁊ iō oportet ꝙ illud qd̓ nobis deeſt ex diuina mi­ſericordia ſuppleat̉: ⁊ hanc or̄o pulſat: ⁊ ideo or̄o nis meritū exigitur ad ſupplenduꝫ defectus oīum alioꝝ noſtroꝝ meritoruꝫ: vnde Gre. in moralibꝰ dic̄: Multū vtiqꝫ apud deū: hec ſūme ſibi neceſſa rio ꝯgruūt: vt ⁊ or̄oe oꝑatio: ⁊ oꝑatōe fulciat̉ or̄o O tertiā. q. dd̓ ꝙ oratio ad duo ordinat̉.ſ. ad obiectū ꝓpriū: ⁊ ad finem: ⁊ ẜm hoc habet dupli cē efficacia.ſ. efficaciā merendi rōne finis: qui ē vi ta eterna ad quā oīa merita ordinant̉: ⁊ efficaciaꝫ impetrādi eius qd̓ petitum eſt qd̓ eſt or̄onis obie ctuꝫ. Et inter hec duo hec differentia ē ꝙ merituꝫ importat ordinē iuſticie ad premiū: quia ad iuſti­ciam pertinet retribuentiſ: vt merenti premiū red dat: ſꝫ impetratio īportat ordinē miſericordie vel liberalitatis ex parte donantis: ⁊ ideo meritū ex ſeip̄o hꝫ vnde ꝑueniat̉ ad p̄miū: ſed or̄o impetrar̄ volentis non hꝫ ex ſeip̄a vnde impetret: ſed ex ꝓ­poſito vel liberalitate dantis. Unde patet ꝙ oro ex charitatē ſꝑ hꝫ efficaciā merendi: ſed non hꝫ ſꝑ efficaciā impetrandi: qꝛ aliquid eſt qd̓ repugnat ī petrationi in ꝓuidētia dei ad queꝫ orat̉: ⁊ ad hec ī pedimēta tollenda ponunt̉ qͣttuor cōditōes p̄miſ­ſe quibꝰ poſitis ſꝑ hꝫ oratio efficaciā impetrandi. pōt gͦ impedimētū or̄onis eſſe: vel ex parte orantꝭ ſi or̄onē inordinate emittat: ⁊ quantū ad hoc re­mouēduꝫ dr̄ pie in quo importat̉ modus latrie: q̄ alio noīe pietas dicit̉ ſcd̓m quā oratio modificari debet. vel ex eo qd̓ petit̉: qꝛ qn̄ꝫ etiā petenti nō ex pedit: ⁊ ſic dicit̉ qd̓ fit ad ſalutē. vel ex parte eiꝰ ꝓ quo petitur: ⁊ hoc impedimētū vel eſt tunc ꝙͣdo oratio ſit qd̓ non pōt eſſe quādo oratio ſit ab ali­quo ꝓ ſeip̄o ſi pie petat: ſed quādo ſit pro alio: ⁊ io addit̉ alia ꝯditio ꝙ fiat ꝓ ſe. vel pōt eſſe pꝰ inter mediū inter or̄onē ⁊ ꝯſecutionē petiti: ⁊ hoc exclu dit̉ ꝑ hoc ꝙ dic̄ ꝑſeueranter. Ad pͥmū gͦ dd̓ ꝙ iſte ꝯditiōes nō hoc mō requirūt̉ ad efficaciā īpe­trandi: qͣſi nihil impetret̉ ſi aliqͣ deſit: qꝛ etiā qn̄ꝫ aliquis ꝓ alio orās audit̉: ſed qꝛ his poſitis ſꝑ or̄o efficaciā hꝫ impetrādi: qꝛ impetratōis v̓tꝰ magis ē ex ꝓpoſito eius qui orat̉ ꝙͣ ex orantis merito: ⁊ iō qꝫ pctōres audiunt̉ qn̄ eoꝝ or̄o diuino ꝓpoſito cōcordat. Tam̄ ſciendū ē qꝛ qn̄ꝫ aliqͥs pie petit qͥ pietatis v̓tutē non hꝫ: ſicut aliqͥs aliqn̄ iuſta fac̄ q̄ iuſticie hītū nō hꝫ: ⁊ ſic etiā pctōres aliqn̄ poſſunt pie orare. Ad ſcd̓m dd̓ ꝙ voluntas magis ē de fine ꝙͣ de illo qui ꝓpt̓ finē petit̉: ⁊ iō qn̄ deꝰ videt n̄ cōcordare qd̓ petit̉ cuꝫ fine ꝓ quo pie orans petit magis audit eius deſideriū nō faciens qd̓ petit̉ ꝙͣ ſi faceret: ⁊ iō ſignanter accipiēdū ē hoc qd̓ dicit: quodcūqꝫ volueritis ⁊cͣ. finis aūt petitōiſ eſt ſaluſ noſtra ⁊ dei gloria: hoc aūt eſſet cōtra dei gloriaꝫ ſi peccatorē impenitētē ſaluaret: ⁊ eſſet cōtra ſalu tē petentis: ſi aliquid cōtrariū ſue ſaluti ſibi daret̉ ⁊ ita exaudit̉ deſideriū: ⁊ tn̄ petitū non impetrat̉ quādo aliquiſ īperſeueranter vel pro alio petit vl̓ cōtraria ſaluti. Ad tertiū dd̓ ꝙ or̄o que fit ex charitate pro alio ſemꝑ hꝫ efficacia merēdi ei qui orat: ſꝫ nūc loquimur d̓ efficacia īpetrādi. Ad qͣrtū dd̓ ꝙ impetratio importat cōſecutionē eius qd̓ petitur: ſed meritū non importat conſecutiōeꝫ ſed ordinē iuſticie ad conſecutionē: ⁊ ideo impedi mentū interueniens per inſtabilitatē tollit rōneꝫ impetrationis: qꝛ tollit conſecutionē: ſed nō tollit ordinē ad conſecutionē: ⁊ ideo non tollit merituꝫ vnde meretur etiā qui non perſeuerauerit: ſed no impetrat niſi perſeuerans. Ad qͥntū dd̓ ꝙ oēs homines habēt beatitudinē ſui deſiderij fine quē maxime deſiderāt: ⁊ ideo magis audit illos quibꝰ non dat qd̓ petunt: ſi ſit impediens a beatitudine ꝙͣ eos quibus dat: vnde talis impletio orationis que ſit cuꝫ dei indignatione non dicitur impetra­tio proprie loquendo. Ad ſextū dd̓ ꝙ omnes ille conditiones que requiruntur ex parte orantis inquantum eſt orans includuntur in hoc ꝙ dicit pie: quod includit omnes circunſtantias virtutis quibus ordinatur actus ex parte agentis. On conſurget duplex tribulatio. contra Hiere. xviij. Duplici contritione contere eos. Et dicendum ꝙ tribulatio ſi accipiatur cōmenſurata peccato du­plex non conſurgit: quia deus non punit vltra cō dignum: ſed ſi accipiatur pro pena abſolute: tunc duplex pena debetur: vel ſecundum duas partes peccantis: pena corporis ⁊ anime: vel ſecūdū duo­que ſunt in peccato.ſ. auerſio ⁊ conuerſio: pena ſē ſus damni: vel ſecundum duas radices peccati q̄ ſunt amor ⁊ timor: ignis ⁊ frigus: vel ſecundū du­os ſtatus: preſens pena ⁊ futura: vtraqꝫ enī eſt cir ca condignum: ⁊ precipue ſi accipiantur diuiſim: tamen preſens pena ⁊ futura in eo qui non corri­gitur vnam penam conſtituunt: vnde Gregor. in moralibꝰ dicit: Eoꝝ percuſſio hic cepta illic perfi­citur: vt in correctis vnum flagellum ſit qd̓ hic tē­poraliter incipit: ſed in eternis ſupplicijs ꝯſūmat̉. Quīqꝫ enī modis flagella ⁊cͣ. ſed cōtra Hiero. dicit: Quicqͥd patimur peccata mr̄a meruerunt. gͦ oīa ſunt ad punitionē. Pͣ. aug. dicit: Quicqͥd ꝑmiſerit deus pati ſcias eſt flagellū correctionis. gͦ oēs alij modi ſuꝑfluūt. Pͣ. ipiū videt̉ alteri no­cere vt ceſſans a nocumēto aliqͥs gl̓iam hēat ⁊ de monū oꝑbꝰ ſil̓e: vt pꝫ ex vita btī Barth̓. Pͣ. ad ml̓ta alia flagella ordīari ī ſcripta legūt̉: ſic̄ ad ꝓba tiōeꝫ: ad exēplū iuſti iudicij dei: ⁊ hꝰ mōi. Et dd̓ ꝙ iſti quīqꝫ modi diſtinguuntur penes bona que ex penis a deo inflictis in pn̄ti conſequūt̉ que ſunt a deo intenta. Hoc autem bonum aūt eſt in altero ⁊ ſic eſt quartus modus: aut in eo qui punitur