Seite
Capitulum iudicio. Peccata vero mea que proculdubio contra me ſunt. ⁊ etiā contra te nō debent p̄­ualere. ne dicam cōtra te: ſed etiam nec ꝯtra me in iſto iudicio vel p̄lio: de quo euidenter oſtendi pōt: ꝙ vtrūqꝫ vnū eſt videlicet tam p̄ lium qͣꝫ iudiciū. Uince igit̉ in iſto iudicio pari ter ⁊ p̄lio: qui vides victoriā hic ꝓuenire non poſſe niſi ꝟtute tua. Ne patiaris me ſuccūbe­re ⁊ vinci: ꝓpter infirmitatem ⁊ defectū vir­tutis ꝓprie. ſed da virtutē potiꝰ ad vincēdos tam odibiles inimicos tuos: qui das laſſo ꝟtu tem. ⁊ his qͥ nō habent fortitudinem ⁊ robur multiplicas. An denegaſti vnqͣꝫ ꝟtutē ⁊ forti­tudinem certantibus ꝓ te: ſiue in iudicijs ſi­ue alias vbicūqꝫ. Ne incipias igit̉ a me ſiue in me. qd̓ nulli vnqͣꝫ hominum te feciſſe: nemo fi­ Ꝙ delis ignorat. Amplius rn̄dere mihi o iuſti­cia creatoris ſi eouſqꝫ tibi placeat vindicta d̓ me/ adeoqꝫ auida es cruciatuū ⁊ tormentoꝝ meorū: Dic obſerro ꝓpter quid placeat tibi iſta vindicta: Scio quia nō poteris rn̄dere: vel aſſignare niſi alteram ex iſtis duabꝰ cau­ſis: videlicet iuſticiā vindicte/ ⁊ gloriā creato ris. Quia igit̉ vbi maior vtraqꝫ iſtarū cauſa­rum euidenter eſt. ibi debet tibi maior eē iſte amor ⁊ auiditas vindicte: ⁊ cruciatuū meorū Neceſſe ē vt magis ſibi placeat vindicta: quā egoip̄e creatori facere paratꝰ ſum. Iam autē dixi: quia iuſtificatio qua vere ac ꝑfecte peni­tens ſemetip̄m iuſtificat: maioris ē ei gl̓ie: ea que iuſtificat alium. Adieci etiam quia lauda bilior: ⁊ ip̄i creatori acceptior. Magis igitur placet tibi pnīalis vindicta: quā de meipſo fa­cere cupio. qͣꝫ illa que ꝑ tortores demones/ vl̓ ꝑ quēcūqꝫ tormēta inferri poſſet. Ad hāc igit̉ neceſſe habes intendere ⁊ nō alijs me torto­ R ribus tradere. Amplius nōne maioris ē glo rie creatori: vt ip̄e faciat ſibi miniſtros deuo­tiſſimos: qͦs habuit hoſtes ⁊ aduerſarios: to­tum aūt ei hͦ ꝑ pnīam efficit̉ qui em̄ peccata ⁊ vicia inimici dei ſunt/ cōuerſi ꝑ pnīam eiuſ­dem deuotiſſimi ſerui efficiunt̉. Et qd̓ ē mira bilius: ſuijpſorū hoſtes ⁊ aduerſarij: ꝓpter ip ſum fiunt/ ſimul etiā vindices ⁊ tortores. dū­modo in ſemetipſo qͥcqͣꝫ contra creatorē ege runt: diſtricte vindicant: ⁊ ſeuere puniūt. Il­los etiam diabolus ſentit conuerſos: hoſtes atrociſſimos/ eiqꝫ rebellantiſſimos ⁊ ad om­nem voluntatē dei ꝓ viribus promptiſſimos quos prius dū eſſent in vitijs ⁊ peccatis ha­buit ſubditiſſimos. Et hec eſt mutatio dextre excelſi: qua diabolus nō ſine graui confuſiōe: auerſos a ſe ſentit/ ⁊ conſpicit. ⁊ contra ſe re­bellantiſſimos amore creatoris. In quo ma­gis tanto glorificat̉ deus qͣꝫto magis ⁊ mira­bilius bonū eſt iuſtificare impium: qͣꝫtorque­re ⁊ ſuſcitare mortuū in vicijs ⁊ peccatis. ſan ctumqꝫ ac deuotiſſimū dei ſeruū efficere: qͣn­to melior eſt ip̄a ſanctitatis gr̄a: qͣꝫ pctōꝝ vin dicta. Nūquid nō ex te dixit ſanctus ⁊ ſapiēs. Augꝰ. quia maius fuit paulū ſuſcitare mēte: qͣꝫ lazarū corꝑe. Quis aūt dubitat. qͣꝫtū glori ficatus fuerat ex eo oꝑe: ꝙ lazarū corꝑe ſuſci­tauit? Oto igit̉ magis glorificatus fuerit ex ſuſcitatiōe pauli: que eū de morte vitiorum ⁊ peccatorū ſuſcitauit. Tanto nāqꝫ ex mirabili oribus oꝑibus ſuis/ eſt ei maior honor et ma­ior gloria: qͣꝫ ex minoribus/ qͣnto illa ⁊ mirificē tia ⁊ magnitudine precellūt minoribꝰ. Am­plius none ⁊ illud ſil̓iter dicit idem ſanctus et ſapiens Augꝰ. quia maius eſt deo iuſtificare impium: qͣꝫ creare celum ⁊ terrā. Maior em̄ eſt ei gloria ex iuſtificatiōe vnius impij: qͣꝫ ex creatione celi ⁊ terre. Et hoc indubitanter­apud intelligentes ⁊ cognoſcentes mirificē­tias magnalium ipſius. In iuſtificatione aūt vnius impij: eſt nobiliſſima victoria. Uincit̉ diabolus vincit̉ ⁊ peccator ſuijpſius/ a ſemet ipſo: tam bello qͣꝫ iudicio vt p̄dixi. Tāta qͦꝫ tā qꝫ magnifica largitio venie eſt ⁊ gr̄e: vt huma nus intellectus eas nō ſufficiat admirari. fit ibi innouatio ⁊ reformatio imaginis ⁊ ſimili­tudinis creatoris in anima humana. Nec mi nus mirifica: qͣꝫ ſi de trūco arido ⁊ putrefacto oliua ſpecioſa ⁊ vernans ſubito efficeret̉. vel de porco ſpurciſſimo aut buffone: ſpecioſiſſi­mus aſpectūqꝫ deſiderabiliſſimus iuuenis ef ficeret̉. Uincitur ibi ⁊ ira tua: cui reſiſtere ne mō pōt: ab ipſa miſcd̓ia tua. Ꝙ ſi magnificen tia remiſſionū tuarum ⁊ largitio munerum. gratiarū tuarū. ⁊ vt de alijs taceā ip̄a heredi tas felicitatis eterne: maior eſt qͣꝫ celum ⁊ ter­ra. Tot igit̉ ⁊ tāta tāqꝫ magnifica oꝑa tua cō currūt ſimul in vna vnius contriti peccatorꝭ iuſtificatiōe: vt minora merito reputent̉ celū ⁊ terra: qͣꝫ illa ſint. Quis aūt cogitare ſuffici­at gr̄arūactiōes que tibi ꝓ illa reddant̉. ⁊ col­laudationes que tibi placuere. que ⁊ ſuꝑ om nem admirationem noſtram ſunt: pulcherri marum ſublimiumqꝫ miliciarum tuarum ex­ercituum videlicet omnium angelicorum: fe ſtinant̉qꝫ tibi ī celis: inde agitur gaudiū. Tu em̄ dixiſti ⁊ facta ſunt celum ⁊ terra. tu man­daſti ⁊ creata ſunt. Nihil verbo tuo omnipo­